«Είναι αδύνατον να κυκλοφορήσω στους δρόμους χωρίς συνοδό. Για τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, ούτε λόγος. Κινδυνεύω να χτυπήσω άσχημα αν προσπαθήσω να φτάσω μόνος μου έως τη στάση». Ο κ. Γιάννης Κωστάκης είναι παραολυμπιονίκης στην κολύμβηση. Οπως λέει, «προσβασιμότητα στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς ουσιαστικά δεν υπάρχει. Λεωφορεία, τρόλεϊ, μετρό και τραμ έχουν εξελιχθεί σε μεγάλο βαθμό, το δύσκολο, όμως, για ένα άτομο με αναπηρία είναι να καταφέρει να ξεπεράσει καθημερινά χιλιάδες εμπόδια για να τα χρησιμοποιήσει».
Ακόμα και η χρήση του μετρό και του τραμ, που θεωρούνται προσβάσιμα, προϋποθέτει… επικίνδυνες αποστολές. «Θα χρειαστώ πάρα πολύ χρόνο για να φτάσω στο σταθμό, χωρίς βέβαια να είναι και απολύτως σίγουρο ότι θα τα καταφέρω. Τα εμπόδια είναι πολλά και τα πεζοδρόμια απροσπέλαστα. Για παράδειγμα, καθημερινά βλέπω αυτοκίνητα παρκαρισμένα ακόμα και πάνω στις ειδικές ράμπες. Αναγκάζομαι, λοιπόν, να περιορίζω κατά πολύ τις μετακινήσεις μου, να κυκλοφορώ μόνο με το αυτοκίνητό μου και να πηγαίνω σε συγκεκριμένα μέρη, όπου ξέρω ότι θα βρω αναπηρική θέση στάθμευσης που δεν θα είναι κατειλημμένη από συμβατικό αυτοκίνητο».
Αυτή είναι η καθημερινότητα των περισσότερων ατόμων με αναπηρία. Παρά την πρόοδο στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς όσον αφορά την προσπελασιμότητα, η Αθήνα παραμένει αφιλόξενη για τα άτομα με αναπηρία, που είναι καταδικασμένα να παρακολουθούν απλά αυτή την εξέλιξη, χωρίς να τη βιώνουν. Ο μεγαλύτερος εχθρός της προσβασιμότητας είναι αναμφισβήτητα τα… πεζοδρόμια. Για την ακρίβεια, όλα αυτά που στην καθημερινή ζωή της πρωτεύουσας καταλαμβάνουν τα πεζοδρόμια και συνάμα τις ειδικές ράμπες για τα άτομα με κινητικές δυσκολίες. Αυτοκίνητα, μηχανάκια, τραπεζάκια, καρέκλες, κάδοι απορριμμάτων, αυτοσχέδιες κατασκευές για «κράτηση θέσης στάθμευσης» και άλλα πολλά που δυσκολεύουν ακόμα και τους πεζούς. Πόσω μάλλον κάποιον που είναι αναγκασμένος να κυκλοφορεί με αναπηρικό καροτσάκι ή έναν τυφλό. Παράλληλα, πλήθος τεχνικών προβλημάτων στις ηλεκτρονικές ράμπες και τα συστήματα επιγονάτισης σε λεωφορεία και τρόλεϊ τα καθιστούν στην πράξη απροσπέλαστα.
Η κυρία Μαρίλυ Χριστοφή, μηχανικός και εμπειρογνώμων Προσβασιμότητας, που συνεργάζεται με την Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία, δίνει μέσω του ΕΤ μια γενική εικόνα της προσβασιμότητας των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς.
«Σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη έχουν γίνει αρκετά βήματα προόδου. Στην επαρχία, ωστόσο, η έννοια της προσβασιμότητας δεν υφίσταται, τουλάχιστον προς το παρόν» τονίζει η κυρία Χριστοφή.
Οπως λέει, το πλέον απροσπέλαστο μέσο είναι τα υπεραστικά λεωφορεία, τα ΚΤΕΛ, στα οποία δεν υπάρχει καμία απολύτως μέριμνα για τα άτομα με αναπηρία. Το μετρό, οι ΗΣΑΠ και το τραμ, καθώς και τα αεροδρόμια στις μεγάλες πόλεις είναι προσπελάσιμα, κυρίως μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ 4/12/2007