Η Ελληνική ασφαλιστική νομοθεσία υποχρεώνει τους Έλληνες με αναπηρίες να υποδύονται ρόλους ανικάνων και ασθενών κάτι που έρχεται σε ευθεία αντίθεση τόσο με τις σκοπιμότητες που επιβάλουν την ύπαρξη των Κοινωνικών Ασφαλίσεων όσο και με τους στόχους που υποτίθεται πως εξυπηρετούν τα ασφαλιστικά ταμεία.
Το διάσημο πλέον και πανταχού παρών Άτομο με Ειδικές Ανάγκες (ΑμΕΑ) απουσιάζει από την Ασφαλιστική Νομοθεσία. Από γλωσσική άποψη και ενώ όλη η Ελλάδα φαίνεται να έχει υιοθετήσει τον όρο Άτομα με Ειδικές Ανάγκες (ΑμΕΑ) τα Ασφαλιστικά Ταμεία επιμένουν, όχι πάντα αδίκως, να κάνουν χρήση των όρων Ανικανότητα, Αναπηρία, Ασθένεια, Νόσος κ.ο.κ.
Η επιμονή των Ασφαλιστικών Ταμείων σε προϊστορικά σύμβολα και ορολογία δεν είναι τυχαία. Σκοπός είναι η διατήρηση των δαπανών σε χαμηλά επίπεδα διά της αρνήσεως της υπάρξεως της αναπηρίας ως διαφοράς συνθηκών και όρων ζωής.
Εάν λ.χ. τα ασφαλιστικά ταμεία αναγνωρίσουν την ύπαρξη των Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες (ΑμΕΑ) και τη μονιμότητα κάποιων αντικειμενικών αναπηριών τότε αναγκαστικά ανοίγει και ένας νέος κύκλος δαπανών κάτι που οι διοικούντες το Υπουργείο Υγείας και Πρόνοιας θα έκαναν οτιδήποτε για να αποφύγουν.
Με την ισχύουσα Ασφαλιστική Νομοθεσία ακόμη και οι πιο γνωστές και αποδεδειγμένα σοβαρές και μόνιμες αναπηρίες όπως λ.χ. οι κακώσεις νωτιαίου μυελού, η εγκεφαλική παράλυση, η τυφλότητα, η κωφότητα, η μυοπάθεια, η σκλήρυνση κατά πλάκας, οι ακρωτηριασμοί κ.ο.κ. συνοψίζονται σε χοντρικές κατηγορίες ασφαλιστικών κατηγοριών όπως λ.χ. παραπληγία.
Έτσι λοιπόν ο νομοθέτης θεωρεί πως ένας παραπληγικός από πολυομυελίτιδα είναι το ίδιο παραπληγικός με ένα τετραπληγικό από μυοπάθεια ή με έναν εξαρτημένο από αναπνευστική συσκευή μετά από κάκωση νωτιαίου μυελού στο 3ο αυχενικό σπόνδυλο. Ο νομοθέτης επιπλέον θεωρεί πως ένας παραπληγικός από εγκεφαλική παράλυση εκτίθεται σε ίδιους κινδύνους και έχει τις ίδιες δαπάνες με ένα παραπληγικό από κάκωση νωτιαίου μυελού. Το πιο κωμικό είναι ότι όλες οι παραλύσεις που συνοψίζονται υπό τη γενική κατηγορία “παραπληγία” δικαιούνται αδιακρίτως τις ίδιες παροχές σε είδος και σε χρήμα.
Η παραπληγία δε διακρίνεται από την τετραπληγία, η μυοπάθεια εξισώνεται με την πολυομυελίτιδα και όλα χρεώνονται στον ίδιο λογαριασμό και λειτουργούν με τις ίδιες πιστώσεις και τα ίδια επιδόματα.
Η ποσότητα και η ποιότητα των παροχών δεν ανταποκρίνεται στις αντικειμενικές ανάγκες των ελλήνων/ίδων με αναπηρίες. Οι παροχές σε χρήμα δίνονται με προκλητική ευκολία σε ανθρώπους που δεν έχουν αναπηρίες, ενώ οι παροχές σε είδος πνίγονται από τη γραφειοκρατία, την άγνοια και την ανοησία και δεν αποτελούν τη βάση ή το πλαίσιο επιβίωσης του ίδιου του αναπήρου, ιδιαιτέρως όταν αυτός έχει κάποια σοβαρή αναπηρία.
Άνθρωποι με απολύτως μετρήσιμες αναπηρίες όπως λ.χ. κακώσεις νωτιαίου μυελού, μυοπάθεια, σκλήρυνση κατά πλάκας, σοβαρούς ακρωτηριασμούς κ.ο.κ. συχνά βρίσκονται αντιμέτωποι με τη γραφειοκρατία και την άγνοια των υπαλλήλων των ασφαλιστικών ταμείων να πρέπει να αποδεικνύουν ότι ουδεμία σχέση έχουν με τον Αφρικανικό ελέφαντα ή άλλο εξωτικό πτηνό και γιαυτό έχουν αυτονόητη ανάγκη από κάποια απαραίτητα βοηθήματα.
Η ασφαλιστική νομοθεσία δεν προστατεύει τους ασφαλισμένους με σοβαρές αναπηρίες, μολονότι οι έλληνες με σοβαρές αναπηρίες είναι λίγοι σε αριθμό και αποδεδειγμένα αποκαταστάσιμοι.
Οι πιο ικανοί των αναπήρων (τυφλοί, παραπληγικοί, τετραπληγικοί, ακρωτηριασμένοι, με εγκεφαλική παράλυση κ.ο.κ.) κρατούνται ανενεργοί, παγιδευμένοι στη γραφειοκρατία των ασφαλιστικών ταμείων, ενώ με ελάχιστες δαπάνες για την επανεκπαίδευση και την αποκατάστασή τους θα μπορούσαν να προσφέρουν πολλά στην ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας.
Η ΤΥΧΗ των Ελλήνων είναι προδιαγεγραμμένη, με αφετηρία τη στιγμή της διαπίστωσης της αναπηρίας τους, σε κάποιο ελληνικό ή ξένο νοσοκομείο. Αρχικά ο ανάπηρος εξαρτάται από το συνοδό-συγγενή επειδή το νοσοκομείο δε διαθέτει αρκετό νοσηλευτικό και βοηθητικό προσωπικό. Ύστερα επιστρέφει στο σπίτι ολοκληρωτικά εξαρτημένος από τον ίδιο συγγενή που εκτός από συγγενής γίνεται και βοηθός αλλά και πληρεξούσιος για την είσπραξη του επιδόματος και της σύνταξης, γίνεται ο οδηγός του αφορολόγητου αυτοκινήτου και εν ονόματι του εξαρτημένου μέλους της οικογενείας απολαμβάνει φορολογικών ελαφρύνσεων. Τέλος, όλοι -ανάπηροι και όχι ακόμη ανάπηροι- διαμαρτύρονται απορημένοι επειδή η πολιτική των επιδομάτων δεν αποδίδει, επειδή υπάρχουν ανάπηροι-μαϊμούδες, επειδή υπάρχουν ιδρύματα-αποθήκες, επειδή υπάρχει οικονομική εξάρτηση και εκμετάλλευση των αναπήρων, επειδή υπάρχει εξαθλίωση και Κωσταλέξια…