Είναι γνωστά σε όλους τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι οδηγοί με αναπηρίες όταν πρόκειται για τη στάθμευση του αυτοκινήτου και την αποβίβαση τους από αυτό.
Το παρήγορο είναι ότι οι ασυνείδητοι ικανοί σωματικά οδηγοί είναι κοινό φαινόμενο για όλες τις χώρες,συμπεριλαμβανόμενης φυσικά και της Ελλάδος.
Η Fiona Davis , σύζυγος ατόμου με αναπηρία, καταγράφει τις εμπειρίες της στον αγώνα για τη εύρεση μιας κενής θέσης στάθμευσης του αυτοκινήτου.
“Δυστυχώς το σήμα παραβιάζεται συχνά από τους ίδιους τους άμεσα ενδιαφερόμενους που δίνουν με ευκολία το αναπηρικό σήμα τους σε φίλους για τη διευκόλυνση τους στην εύρεση πάρκινγκ. Ετσι αμφισβητείται η διάταξη και τίθεται ο κίνδυνος για τη συνέχιση της”.
Ωστόσο το πιο εξοργιστικό φαινόμενο είναι η κατάληψη των θέσεων για αναπηρικά αυτοκίνητα από ικανούς σωματικά οδηγούς, που δε διαθέτουν το σήμα-γεγονός τόσο συνηθισμένο και διαδεδομένο για την ελληνική πραγματικότητα που πλέον ξεφεύγει από τη σφαίρα της επισήμανσης και της καταγγελίας.
Η Davis χαρακτηρίζει το φαινόμενο ως “ανήθικο πάρκινγκ”, εφ’ όσον συχνά δεν υπάρχει νομοθετική κάλυψη για τη διατήρηση του χώρου ως αναπηρικό πάρκινγκ.
Επίσης η Davis καταγγέλλει τους υπευθύνους των μεγάλων πολυκαταστημάτων που δε φροντίζουν για τον έλεγχο του χώρου στάθμευσης ετσι ώστε να δίνουν τη δυνατότητα στους αναπήρους καταναλωτές να κατευθύνονται με ευκολία στην είσοδο του καταστήματος.
Συχνά η στάθμευση κοντά στον τελικό προορισμό είναι αναγκαία για τους ανθρώπους που κινούνται με μπαστούνι ή άλλα βοηθήματα.
Η Davis σχολιάζει την ευγενική αντιμετώπιση που τύχαινε από τους υπευθύνους των καταστημάτων ως απόλυτα προσποιητή. Αλλωστε η πλειοψηφία των πελατών είναι ικανοί σωματικά κι επομένως με μεγαλύτερες δυνατότητες διάθεσης χρημάτων συγκριτικά με τους καταναλωτές που έχουν κάποια αναπηρία και φυσικά δυσκολίες να εργαστούν.
Βέβαια δε λείπουν κι οι παρεξηγήσεις όταν πρόκειται για τη διεκδίκηση των κατοχυρωμένων δικαιωμάτων από τους άμεσα ενδιαφερόμενους. Η Davis αναφέρει ένα περιστατικό στο τοπικό νοσοκομείο της περιοχής της, όπου η ίδια βρέθηκε ακάλυπτη ως προς την κατάληψη μιας κενής θέσης για αναπηρικό πάρκινγκ μπροστά σε μια άλλη συνοδό ατόμου με αναπηρία. Η αμέλεια της ίδιας σχετικά με τη χρήση του ενδεικτικού αναπηρικού σήματος αποτέλεσε την αφορμή για τη δημιουργία της παρεξήγησης αλλά ταυτόχρονα ήταν κι η αιτία για τη διαπίστωση της αναγκαιότητας της ενεργητικής παρέμβασης για τον τερματισμό της παραβίασης των κατοχυρωμένων δικαιωμάτων. Η ίδια λέει “σκέφτηκα ότι η κυρία αυτή μου δημιούργησε θαυμασμό καθώς ποτέ εγώ η ίδια δεν πλεύρισα κάποιον οδηγό ικανό σωματικά για το θέμα αυτό είτε γιατί δεν ήταν εκεί είτε γιατί κατάφερνα να βρω ένα βολικό μέρος κάπου αλλού. Η κυρία αυτή δε χρειαζόταν πάρκινγκ γιατί ήδη είχε βρει αλλού αλλά ωστόσο έκανε τις απαραίτητες κινήσεις για τη διαφύλαξη του συστήματος στάθμευσης. Ισως να χρειαζόμαστε πιο πολλούς συνοδούς σαν κι αυτήν”.
Η Davis εκφράζει την αισιοδοξία της για τη βελτίωση της κατάστασης. Στον Καναδά, οι χώροι στάθμευσης αναπηρικών αυτοκινήτων έχουν αυξηθεί σημαντικά και μάλιστα σε δρόμους μη κεντρικούς.
Κλείνοντας την αναφορά της σχετικά με το σύστημα στάθμευσης η Davis περιγράφει την εμπειρία της στη Brittany όπου κατέφυγε για διακοπές με το σύζυγο της. Η κατάσταση εκεί είναι τόσο ιδανική ώστε να ακούγεται εξωπραγματική. Υπάρχουν πολλοί χώροι στάθμευσης αναπηρικών αυτοκινήτων σε όλες τις πόλεις, ενώ δεν έτυχε ποτέ να συναντήσουν το φαινόμενο του “ανήθικού πάρκινγκ”. Μέχρι και στην παλιά πόλη έχουν οριστεί αντίστοιχοι χώροι, που δεν παραβιάζονται από τους ικανούς σωματικά οδηγούς όσο κι αν αυτό τους κοστίζει κάποιες ώρες τριγυρίσματος για την εύρεση χώρου.
Κι εδώ αναρωτιέται κανείς τι νόμοι ισχύουν στη Brittany ή μήπως τελικά η ευαισθητοποίηση είναι απλά ένα βήμα πολιτισμού που κατακτιέται.
FIONA DAVIS.
Απόδοσή στα ελληνικά Ντόρα Δημητρακοπούλου.