Η αίσθηση του κινδύνου είναι υποκειμενική. Ο κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται διαφορετικά τον κίνδυνο και επίσης διαφορετικά βιώνει την ανασφάλεια για κάθε κίνδυνο που θα μπορούσε να προκύψει.
Με τις περικοπές στις δαπάνες των ασφαλιστικών ταμείων κατέρρευσε η μυθολογία για το δήθεν ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΟ ΚΡΑΤΟΣ, για την ευαισθησία των πολιτικών, για το Δικαίωμα στη Διαφορά, για την Κοινωνική Αλληλεγγύη και για την Ισοτιμία.
Εμπρός τις περικοπές ο έλληνας που ζεί κάτω από συνθήκες αναπηρίας είναι μόνος. Με ή χωρίς περικοπές ο έλληνας με αναπηρία είναι μόνος με αντίπαλο την Οικονομία.
Δεν υπάρχει κανείς για να βοηθήσει τον ανάπηρο: Αρκετές οικογένειες έχουν ήδη κουραστεί, από την καθημερινή φροντίδα του μέλους με αναπηρία και έχουν ήδη προσφέρει πολλά. Οι σύλλογοι των αναπήρων ακόμη και όταν θέλουν να βοηθήσουν δε μπορούν επειδή δεν έχουν τις τεχνικές γνώσεις για να βοηθήσουν. Οι φιλανθρωπικές οργανώσεις έχουν πολλές δραστηριότητες και δεν προλαβαίνουν να ασχοληθούν με τους αναπήρους. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν ασχολείται με αναπήρους, προτιμά να ροκανίζει το πακέτο Ντελόρ. Τα πολιτικά κόμματα και οι κυβερνήσεις δεν προλαβαίνουν επειδή ασχολούνται με πιο σοβαρές υποθέσεις.
Το πρόβλημα είναι απλό: Ο έλληνας με αναπηρία είναι μόνος και ζεί μεταξύ ανθρώπων που δεν μπορούν ή δε θέλουν να το βοηθήσουν.
Ο ανάπηρος είναι αναγκασμένος να δαπανά χρήματα για την αγορά βοηθημάτων και υπηρεσιών Αποκατάστασης. Ο πολίτης με αναπηρία απευθύνεται ως ιδιώτης στο ασφαλιστικό του ταμείο και δεν αναγνωρίζεται από το ασφαλιστικό του ταμείο ούτε η ταυτότητά του ως μέλους κάποιου συλλόγου ούτε οι κομματικές του πεποιθήσεις.
Η λύση στο πρόβλημα είναι επίσης απλή: Αφύπνιση, συνειδητοποίηση του κινδύνου, επαναπροσδιορισμός του κόστους ζωής, σύγχρονο πλαίσιο διεκδικήσεων και “ο σώζων εαυτόν σωθείτω”!
Η πραγματικότητα είναι απλή και αμείλικτη: Μόνο όποιος έχει ΧΡΗΜΑΤΑ έχει το δικαίωμα να διαφέρει και μόνο στο μέτρο που πληρώνει για το κάθε ένα χιλιοστό διαφοράς. 1/4μως όσα χρήματα και να έχεις, εάν είσαι ανάπηρος αυτά τα χρήματα δε φτάνουν. Η ζωή κάτω από συνθήκες αναπηρίας ΚΟΣΤΙΖΕΙ ΠΟΛΛΑ ΧΡΗΜΑΤΑ σε κάθε ανάπηρο, όταν όλες του τις ανάγκες πρέπει να τις ικανοποιεί ατομικά-εξατομικευμένα.
Ο μόνος τρόπος για την ΕΠΙΒΙΩΣΗ είναι να μειωθεί το κόστος ζωής των αναπήρων δηλαδή
α) η ορθολογική και συστηματική οργάνωση του κόστους παραγωγής των υπηρεσιών που παρέχονται στους αναπήρους ώστε να έχουν χαμηλό οικονομικό κόστος και
β) η εργασία για να βρει τόσα λεφτά που να φθάνουν να πληρώνει τους μισθούς των βοηθών, την αγορά βοηθημάτων, το ενοίκιο της κατοικίας, την τροφή του.
Η αναπηρία δεν είναι απλή υπόθεση. Είναι πολύπλοκη και σύνθετη.
Η Αναπηρία είναι Οικονομία, είναι Οργάνωση, είναι Συνδυασμοί, είναι Χρήμα. Εάν η αναπηρία ήταν απλή όλος ο κόσμος ανάπηρος θα γινότανε.
Η αναπηρία δυστυχώς δεν είναι για απλούς και καθημερινούς ανθρώπους. Οι απλοί και οι καθημερινοί άνθρωποι πηγαίνουν στον Παράδεισο. Οι ανάπηροι όμως ζούνε στην Κόλαση και σε αυτή την Κόλαση οι ανάπηροι πληρώνουν για το κάθε γραμμάριο ζεματιστής πίσσας των κοινωνικών “ασφαλίσεων”.