Το ξέραμε πως οι συντάκτες της νομοθεσίας πάσχουν από κοινωνικοπολιτική δυσκοιλιότητα, αλλά τώρα πλέον έχουν υπερβεί κάθε προηγούμενο. Δημοσιεύθηκαν από το υπ. Εργασίας (Αριθ. Πρωτ: Φ.80000/8786/1078, 11/4/2012) οι όροι και συνθήκες κάτω από τις οποίες οι δικαιούχοι εξωιδρυματικού επιδόματος (δηλαδή παραπληγικοί και τετραπληγικοί) αποκλείονται από το να κάνουν χρήση των υπηρεσιών της κατ’οίκον φροντίδας!
Συγκεκριμένα, τα κριτήρια επιλογής ωφελούμενων για την υπαγωγή τους στο Πρόγραμμα Κατ’ Οίκον φροντίδας συνταξιούχων, είναι τα εξής:
α) Να έχουν συμπληρώσει τουλάχιστον το 78ο έτος της ηλικίας τους ή να έχουν κριθεί ανάπηροι με ποσοστό αναπηρίας 67% και άνω, ανεξαρτήτως ορίου ηλικίας.
β) Να διαβιούν μόνοι τους ή με σύζυγο ή άλλο πρόσωπο που πληροί τις λοιπές προϋποθέσεις υπαγωγής στο πρόγραμμα.
γ) Το συνολικό ετήσιο ατομικό ή οικογενειακό εισόδημα να μην υπερβαίνει αυτό της χαμηλότερης εισοδηματικής κλίμακας που προβλέπεται, κάθε φορά, για την παροχή του ΕΚΑΣ.
δ) Η κατάσταση της υγείας τους, λόγω ασθένειας (χρόνιας ή πρόσκαιρης), να καθιστά αδύνατη την αυτοεξυπηρέτησή τους ή δυσχερή την κάλυψη των καθημερινών τους αναγκών.
ε) Δεν λαμβάνουν επίδομα απολύτου αναπηρίας, ή εξωϊδρυματικό επίδομα ή οποιοδήποτε άλλο επίδομα συμπαράστασης από τον ασφαλιστικό τους φορέα.
Είναι απορίας άξιο. Η Ελλάδα είναι το μόνο κράτος που αποκλείει από την κατ’ οίκον φροντίδα τους παραπληγικούς και τους τετραπληγικούς, επειδή δήθεν λαμβάνουν το εξωιδρυματικό επίδομα, χωρίς να υπολογίζεται το υπερβολικά υψηλό οικονομικό κόστος που έχει κάθε άνθρωπος με τετραπληγία για να αγοράσει υπηρεσίες προσωπικής βοήθειας, ούτε το ακόμη υψηλότερο οικονομικό κόστος που έχουν οι άνθρωποι με παραπληγίες και με τετραπληγίες για να αγοράσουν πια αυτά τα βοηθήματα που χρειάζονται και δεν καλύπτονται από τα ασφαλιστικά ταμεία.
Το καλύτερο που είχε να κάνει ο νομοθέτης ήταν να δώσει προτεραιότητα στην κατανάλωση αυτών των υπηρεσιών καταρχήν από τετραπληγικούς και δευτερευόντως από παραπληγικούς. Το δεύτερο που θα μπορούσε να κάνει είναι να δώσει με ειδικές τιμές τη δυνατότητα στους πολίτες να αγοράσουν αυτές τις υπηρεσίες από τους φορείς που παρέχουν κατ’ οίκον φροντίδα.
Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έχει γίνει, επειδή το κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία απαλλάσσονται των υποχρεώσεών τους, αφού καταβάλλουν το εξωιδρυματικό επίδομα.
Τουλάχιστον θα έπρεπε το κράτος να δώσει τη δυνατότητα σε ομάδες χρηστών με παραπληγίες και με τετραπληγίες να δημιουργήσουν τέτοια προγράμματα παροχής υποστήριξης στο σπίτι, που οι χρήστες τους να λαμβάνουν χρηματοδότηση για τις υπηρεσίες υποστήριξης που καταναλώνουν.
Δεν χρειάζεται να είναι όλα δωρεάν. Θα μπορούσε το κράτος να ρυθμίσει την παροχή προσωπικής βοήθειας στο σπίτι σε ευδιάκριτα χαμηλό κόστος.
Αλλά και αυτό δεν μπόρεσαν να το σκεφτούν εγκαίρως.
Έχουμε συνηθίσει να δημιουργούνται νόμοι στο γόνατο και να μη τους διαβάζει ούτε ο συντάκτης τους, αλλά ούτε και ο αρμόδιος υπουργός.
Με αυτή την οικονομική κρίση, τέτοιες δομές φροντίδας και υποστήριξης στο σπίτι αποτελούν εργαλεία επιβίωσης, αλλά όπως φαίνεται δεν απασχολείται η εξουσία με λεπτομέρειες.
Περιοδικό Αυτονομία, http://www.disabled.gr/, Μάιος 2012.