Να μια πάλι
Τι να ψάξω άραγε αυτή τη φορά; Να μιλήσω για φόβο, πίκρα, οργή, ανασφάλεια. Ή μήπως για χαρά, ευτυχία, ανεμελιά, φτερουγίσματα ψυχής, σιγουριά ΣΙΓΟΥΡΙΑ; Παράξενο ακούγεται σαν λέξη που δεν υπάρχει η εξήγησή της πουθενά και πού να ψάξεις να βρεις την έννοια της και ποιος να σου την προσφέρει
Τι να είναι εκείνο άραγε που μπορεί να δώσει σιγουριά σε έναν άνθρωπο;

Να ναι η επαγγελματική του αποκατάσταση; Αυτή που ακόμα και για πετυχημένα πρόσωπα καριέρας είναι πάντα αμφίβολη, αφού όπως όλες οι σχέσεις έτσι και οι επαγγελματικές κάνουν τον κύκλο τους και περνάνε τελειώνουν όχι σίγουρα όχι αφού εκτός των άλλων ο άνθρωπος δεν μπορεί σε καμιά δουλειά όσο και αν αυτή τον γεμίζει να καλύψει τα συναισθηματικά κενά του έρχεται κάποια στιγμή που ανακαλύπτει πως όσο και να προσπαθείς πάντα μένει με την προσπάθεια γιατί η ψυχή έχει άλλες ανάγκες. Και ψάχνεις Και συνεχίζεις να ψάχνεις
Και αναρωτιέμαι ψάχνω και εγώ τι να ναι άραγε αυτό που θα με κάνει (εμένα πάντα σκέφτομαι) και απάντηση για μένα και για όσους νιώθουν κάπως έτσι ψάχνω. Τι να δίνει άραγε σιγουριά;
Μήπως σιγουριά μπορεί να δώσει ο έρωτας; Αυτό και αν είναι «μπαγάσας» ο άτιμος όχι όχι Αυτός σίγουρα δεν είναι γιατί ο έρωτας μπορεί να ανατρέψει τα πάντα, να σε ισοπεδώσει, να σε τρελάνει και ένα σωρό άλλα ανάμικτα, παράλογα.
Ο ΕΡΩΤΑΣ ο υπεράνω όλων, αυτός που φέρνει χαμόγελο και δάκρυ, όνειρα και απογοητεύσεις όχι δεν είναι ο έρωτας γιατί εκείνος εν τέλει μοιάζει με στιγμιαίο ρόφημα ευτυχίας που οι ρομαντικοί σαν και μένα ξέρουν από μέσα τους (όσο και αν δεν θέλουν να το πιστέψουν) το ξέρουν καλά πως κάποια στιγμή θα αλλάξει και θα αντικατασταθεί από κάποιο άλλο γιατί η καρδιά είναι σαν το θρόνο, δεν μπορεί χωρίς διαδοχές
Σκέφτομαι ακουμπάω το κεφάλι μου στο μαξιλάρι μου και αναρωτιέμαι, έχω ανατρέψει με το σκεφτικό μου άλλον ένα μύθο των παιδικών μου ονείρων. Ιππότες, πρίγκιπες, νεράιδες δεν υπάρχουν
Οι άνθρωποι στον 20ο αιώνα δεν πιστεύουν σ’ αυτά, δεν ερωτεύονται
Τότε τι είναι αυτό που μπορεί να δώσει σιγουριά και ασφάλεια σε έναν άνθρωπο εφ’ όρου ζωής; Να είναι η φιλία; Μα ποιοι γίνονται φίλοι. Δυο άνθρωποι με πάθη, αδυναμίες, δυο κοινοί θνητοί. Που είναι επόμενο να αλληλοπληγωθούν, άρα κάποια στιγμή ο ένας θα προδώσει τον άλλο, θα τον αφήσει. Ίσως γιατί εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή είναι πιθανόν περισσότερο από εκείνον να τον έχει ανάγκη ο ίδιος τον εαυτό του
Όχι, ούτε η φιλία μπορεί να δώσει σιγουριά σε έναν άνθρωπο κι ας είναι πιο «συνεπής» από τον έρωτα.
Τότε τι είναι;
Χρόνια με βασανίζει, βλέπεις είμαι και παράξενο παιδί, θέλω κάπου να ακουμπήσω όμως πού; Τι να θεωρήσω δεδομένο; Όταν δεν υπάρχει τίποτα σε αυτό τον κόσμο που να μπορούμε να το έχουμε δεδομένο. Ίσως αυτό είναι το μαρτύριο και η γλύκα της ζωής, το απρόοπτο, η έκπληξη Δεδομένοι δεν είμαστε ούτε εμείς τόσο σαν σώματα που υπάρχουν στην γη, όσο και σαν ψυχές που αλλοιώνονται στον χρόνο και μας κάνουν άλλους ανθρώπους από αυτούς που ήμασταν κάποτε
Ελπίζω πάντως ακόμα και τώρα πως θα υπάρχει κάποιος που θα έχει βρει αυτό το «κάτι». Θα έχει καταφέρει να κερδίσει αυτή την σιγουριά και την ασφάλεια που λείπει σε πολλούς Εγώ πάντως ως Ελένη βλέπω απαισιόδοξα. Ίσως πως «άνθρωπος» σημαίνει «ανασφάλεια». Και ίσως τυχαίο δεν είναι που με ένα κλάμα ξυπνάμε και με ένα δάκρυ αποχαιρετάμε τον ΚΟΣΜΟ.

Υ.Γ. Λέξη λέξη πώς να στο πω τι να’ ναι αυτό που όταν δεν σε έχω ζω
Της Ελένης Καϊμά