Κάποια εποχή ο όρος «αναπηρία» έλεγε πολλά. Σήμερα ως όρος έχει αχρηστευτεί από την κατάχρηση που έχει υποστεί τις τελευταίες δεκαετίες από όλους: πολίτες, πολιτικούς, συνδικαλιστές, γραφειοκράτες.
Ήρθε η στιγμή για να αποκατασταθεί η σχέση μεταξύ σημαίνοντος και σημαινόμενου και αυτή η σχέση να παραπέμπει στην εμπειρία και στην διαφορά των συνθηκών και των όρων ζωής για να δώσουμε υλική υπόσταση σε αυτό που συμβαίνει στο σώμα μας.
Γράφουμε...
Στόχος του περιοδικού το 1993, όταν ξεκινούσε, ήταν να διευκολύνει την αναπηρία ως εμπειρία και ως διαφορά συνθηκών και όρων ζωής ώστε να ανελιχθεί στο επίπεδο του δημόσιου πολιτικού ορθού λόγου, το συντομότερο δυνατό, εδώ και τώρα!
Από τότε έγραφε πως πρέπει να μάθουμε να ζούμε στην κοινωνία των εμποδίων αναπνέοντας βρώμικο αέρα από τις εξατμίσεις των απροσπέλαστων λεωφορείων. Να λοιπόν που φτάσαμε σε αυτό το σημείο και πρέπει να αλλάξουμε και να προσαρμοστούμε στη νέα εποχή που το μόνο που θυμίζει την παλιά εποχή είναι τα εμπόδια.
Επιλογές προφανώς δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχει δίλημμα «ή αλλάζουμε ή ακυρωνόμαστε». Περισσότερη ακύρωση δεν μπορεί να υποστεί μια ανθρώπινη κοινότητα που το μόνο της κοινό χαρακτηριστικό είναι η διαφορά, η εμπειρία, η αναπηρία και η ανικανότητα.
Η Ελλάδα ανέκαθεν ήταν ανοργάνωτη και η κοινωνική υποστήριξη δεν είχε θεμέλια. Με την οικονομική κρίση όλα κατέρρευσαν αυτόματα – δεν έμεινε τίποτα όρθιο. Ό,τι έχει μείνει, ακυρώνεται από αυτά που έχουν καταρρεύσει και η κατάρρευση διευκολύνεται από αυτά που έχουν μείνει (προς το παρόν) όρθια.
Είναι να απορεί κανείς πώς είναι δυνατό σε ένα τόσο μικρό κράτος να συσσωρεύονται τόσο μεγάλες ποσότητες ανεξέλεγκτης ανοησίας.
Κάποτε το περιοδικό έγραφε πως «η επιβίωση είναι τέχνη» και εκ των πραγμάτων αποδείχθηκε πως ήταν λάθος ο ισχυρισμός.
Σήμερα που τα δόγματα του παρελθόντος πίσω μας κόβονται, το @utonomia πρέπει να μας θυμίσει τις μέρες τις παλιές (κατά παράφραση). Ας παραδεχθούμε πως ζήσαμε μια προσωπική και συλλογική αυταπάτη και ας πάρουμε την απόφαση να αλλάξουμε τις ζωές μας και το περιβάλλον μέσα στο οποίο πραγματώνονται οι ζωές μας.
Κανείς δεν ξέρει εάν αυτή η αλλαγή είναι εφικτή. Το πιο πιθανό είναι να χάσουμε.
Όμως και το 1993, όταν ξεκινούσε το περιοδικό ως «ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ» ή το 1985 όταν ξεκινούσε το http://www.disabled.gr/, δεν ήταν άραγε και τότε η αποτυχία δεδομένη; Ποιος πίστευε πως κάποτε το περιοδικό θα έφτανε στους 14.000 αναγνώστες και στις 132 σελίδες γεμάτες χρώμα και υποστηρικτική ύλη; Ποιος πίστευε πως το http://www.disabled.gr/ τον Ιανουάριο του 2012 θα είχε 250.000 επισκέψεις;
Κανείς δεν πίστεψε ποτέ ούτε στο περιοδικό ούτε στο Disabled.GR – με εξαίρεση κάποιους ελάχιστους που είδαν εγκαίρως μια μικρή προοπτική επιτυχίας.
Σήμερα, στην εποχή της μαζικής κατάθλιψης, όλα φαίνονται ακατόρθωτα και αδιέξοδα. Εάν το @utonomia γράψει πως σε αυτή την αδιέξοδη εποχή, που δεν υπάρχει λύση και διέξοδος, θα προσπαθήσει να εφεύρει τη λύση, θα το πιστέψει κανείς;
Προφανώς όχι. Μόνο που το @utonomia θα προσπαθήσει πραγματικά να εφεύρει – αν όχι τη λύση – εστω κάποια διέξοδο. Ωστόσο, αν κρίνουμε από το παρελθόν, και στο βαθμό που το @utonomia συνεχίσει να είναι ο εαυτός του, τότε ίσως απογοήτευσει αυτούς που δεν θα το πιστέψουν.
Φίλοι και φίλες, αντικειμενικά, η εποχή που διανύουμε είναι κρίσιμη και αυτό επειδή έχει χαθεί από το τούνελ το φως. Δουλειά του @utonomia δεν είναι να βρει τις αιτίες, ούτε να κατεδαφίσει το τούνελ. Το @utonomia εξακολουθεί και είναι στρατευμένο στην υπόθεση της επιβίωσης κάτω από συνθήκες παραπληγίας ή τετραπληγίας και θα προσπαθήσει να δημιουργήσει τη διέξοδο, ώστε η ζωή να μην υπονομεύεται λόγω μιας κινητικής αναπηρίας.
Το περιοδικό @utonomia θα προσπαθήσει να συμβάλει στην αποενοχοποίηση της ανικανότητας και να δείξει πως η επιβίωση -και ενδεχομένως η ζωή- μπορεί και να μη σταματήσει ύστερα από μια παραπληγία ή μια τετραπληγία – και μάλιστα σε ένα κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον που βρίσκεται σε βαθιά μη ανατάξιμη κρίση.
Το περιοδικό @utonomia εύχεται να βρεθεί μια διέξοδος από τους πολιτικούς και τους συνδικαλιστικούς μας ηγέτες.
Εάν δεν βρεθεί αυτή η διέξοδος, τότε τους συγχωρεί. Το @utonomia μπορεί και μόνο του!
Οι επόμενοι μήνες είναι αντικειμενικά δύσκολοι και πολλά θα κριθούν. Θα χρειαστεί να περιμένουμε για να δούμε τις αντοχές και την ευελιξία του κατεστημένου της κοινωνίας, της οικονομίας, των επιχειρήσεων, του συνδικαλισμού και της πολιτικής.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως, με ή χωρίς δυσκολίες, είμαστε υποχρεωμένοι να επιβιώσουμε. Με ή χωρίς τα ασφαλιστικά ταμεία, με ή χωρίς τα «αναπηρικά» επιδόματα, με ή χωρίς την προσπελασιμότητα και την προσβασιμότητα στις κοινωνικές υποδομές και στον συλλογικό πλούτο, με ή χωρίς εμπόδια, είμαστε υποχρεωμένοι να επιβιώσουμε.
Η εποχή της αναξιοπάθειας πρέπει να τελειώσει εδώ και τώρα!
Περιοδικό @utonomia (πρώην ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ), http://www.disabled.gr/, Φεβρουάριος 2012.