Έπρεπε να γίνουν οι παρολυμπιακοί αγώνες για να γνωρίσουμε την πραγματική όψη μιας πραγματικής αναπηρίας. Για εμάς τους Ελλήνες η ίση μεταχείριση δεν είναι ένα ζήτημα που μας απασχολεί ούτε βρίσκεται στο διεκδικητικό πλαίσιο των οργανώσεων ως διεκδίκηση.

Όμως το ίδιο δεν συμβαίνει και στο εξωτερικό όπου έχουν κακομάθει επειδή τους μεταχειρίζονται ως ανθρώπους.
Κατά την διάρκεια των Παρολυμπιακών Αγώνων συνέβησαν πολλά. Συνέβησαν πάρα πολλά. Όμως λίγα είδαν το φως της δημοσιότητας στην ελληνική γλώσσα. Η έννοια της δυσμενούς διάκρισης διαφέρει από γλώσσα σε γλώσσα ενώ είναι άγνωστη λέξη στα ελληνικά. Άλλώστε στην Ελλάδα δεν αντιλαμβανόμαστε τους ανθρώπους με αναπηρίες ως καταναλωτές και ως επιβάτες. Ένα από τα πολλά που συνέβησαν είναι και η ιστορία της Καναδέζας ιατρού που διαβάσαμε στα ΝΕΑ. Συγκεκριμένα το δημοσίευμα έχει ως εξής:

Απαράδεκτη μεταχείριση επεφύλαξε η Olympic Airways σε παραπληγική Γαλλίδα γιατρό, η οποία θέλησε να έρθει στη χώρα μας για να συμμετάσχει σε επιστημονικό συνέδριο. H εταιρεία αρνήθηκε δύο φορές να της εκδώσει εισιτήριο – τη μία επειδή δεν της προσκόμισε πιστοποιητικό υγείας και τη δεύτερη επειδή δεν είχε συνοδό για το ταξίδι!

«H Olympic Airways αρνήθηκε να μου δώσει το εισιτήριό μου επειδή κάθομαι σε αναπηρικό αμαξίδιο», έγραψε η δρ Μπριζίτ Περουέν-Βερντ, διευθύντρια στο Τμήμα Κακώσεων Νωτιαίου Μυελού του Πανεπιστημιακού Νοσοκομειακού Κέντρου της Ναντ, σε ηλεκτρονική επιστολή που έστειλε στις 13 Σεπτεμβρίου στην Ελληνική Εταιρεία Φυσικής Ιατρικής και Αποκατάστασης (ΕΕΦΙΑ), η οποία διοργανώνει το συνέδριο.

Πιστοποιητικό υγείας…
«Μου ζήτησαν πιστοποιητικό υγείας παρά το γεγονός ότι ταξιδεύω πολύ συχνά, ότι είμαι γιατρός και ότι χρειάζομαι βοήθεια μόνο για να μπω στο αεροπλάνο. Πιστεύω πως αυτή η συμπεριφορά αντίκειται στην ευρωπαϊκή νομοθεσία και είναι απίστευτη από μια ελληνική εταιρεία στην διάρκεια των Παραολυμπιακών Αγώνων».
Δύο ημέρες αργότερα, η δρ Περουέν-Βερντ επανήλθε στο θέμα. «Έκλεισα τα εισιτήριά μου… Είμαι υποχρεωμένη να πάρω την πτήση της Air France από το Παρίσι στην Αθήνα, γιατί η Olympic Airways αρνήθηκε μία ακόμα φορά να μου βγάλει εισιτήριο. Αυτή τη φορά ο λόγος ήταν ότι ταξιδεύω χωρίς συνοδό!!! Μου έβγαλαν όμως εισιτήριο για την επιστροφή, που θα είμαι στην ίδια πτήση με τον καθηγητή Ματέ».

H δρ Περουέν-Βερντ είναι κεντρική ομιλήτρια του 43ου Ετήσιου Συνεδρίου της Διεθνούς Επιστημονικής Εταιρείας για τις Βλάβες Νωτιαίου Μυελού, το οποίο θα γίνει σε λίγες ημέρες στη χώρα μας, αλλά και πρόεδρος της διεθνούς εταιρείας για άτομα με βλάβες στον νωτιαίο μυελό στην οποία υπάγονται όλες οι γαλλόφωνες χώρες, από τη Γαλλία μέχρι τον Καναδά.

Η περιπέτεια της Καναδέζας ήταν ελάχιστη μπροστά σε αυτό που συμβαίνει στα ελληνικά αεροδρόμια. Η ταλαιπωρία που υφίστανται οι επιβάτες με αναπηρίες είναι ατελείωτη:

Κακομεταχείριση αναπηρικών καθισμάτων:
Κάθε φορά που κάποιος χειριστής αναπηρικού καθίσματος μεταφέρεται με το αεροπλάνο το αναπηρικό του κάθισμα υφίστανται πολλές φθορές. Τις μεγαλύτερες φθορές υφίστανται τα ηλεκτροκίνητα αναπηρικά καθίσματα. Όλων των ειδών οι φθορές μπορούν να συμβούν.

Δυσκολίες με τις μπαταρίες:
Ακόμη και οι μπαταρίες ξηρού τύπου δυσκολεύονται να περάσουν χωρίς αρκετές δεκάδες ερωτήσεων που υποτιμούν την νοημοσύνη του επιβάτη με αναπηρία φυσιολογικά από τον έλεγχο. Το πιο αστείο που όλα είναι ότι οι υπάλληλοι στα αεροδρόμια δεν έχουν την τεχνική γνώση για να αξιολογήσουν αυτά που τους λένε οι επιβάτες με αναπηρίες. Όταν τους ειπωθεί ότι οι μπαταρίες του είναι ξηρού Τύπου αυτοί συνεχίζουν με ρωτούν την ίδια ερώτηση επειδή δεν καταλαβαίνουν πως οι ξηρού Τύπου μπορούν και μεταφέρονται ελεύθερα από τα αεροπλάνα σύμφωνα με τις διατάξεις της ΙΑΤΑ.

Ειδική υπηρεσία ελέγχου ασφάλειας:
Οι χειριστές ηλεκτροκίνητων αναπηρικών καθισμάτων περνούν από διαφορετικό έλεγχο που όμως κανείς δεν τους ειδοποιεί. Φτάνουν στον έλεγχο και εκεί πληροφορούνται από τους υπαλλήλους πως έπρεπε να περάσουν από άλλο έλεγχο με ειδικές ακτίνες για να ελεγχθούν και οι μπαταρίες. Όμως ο έλεγχος δεν συγκοινωνεί με τον άλλον ειδικό έλεγχο ακτίνων. Η λύση είναι να χρησιμοποιηθεί αναπηρικό κάθισμα του αεροδρομίου. Όμως τα περισσότερα αναπηρικά καθίσματα στο αεροδρόμιο Βενιζέλος είναι ακατάλληλα και πολλά από αυτά είναι σπασμένα. Όλα σχεδόν τα αναπηρικά καθίσματα στο αεροδρόμιο Βενιζέλος έχουν στραβά υποπόδια. Είναι αδύνατο να χρησιμοποιηθούν.

Υπερβολικά μεγάλη καθυστέρηση για τον έλεγχο ασφαλείας:
Ο έλεγχος ασφαλείας μπορεί να καθυστερήσει μια και δύο ώρες. Μαζί με τον έλεγχο μπορεί να καθυστερήσει και η πτήση. Είναι αυτονόητο πως όταν μία πτήση καθυστερήσει εξαιτίας ενός επιβάτη με αναπηρία τότε η δυσαρέσκεια των άλλων επιβατών στοχεύει ευθέως στον επιβάτη με αναπηρία.

Κακός συντονισμός:
Οι υπηρεσίες του αεροδρομίου είναι πολύ κακά συντονισμένες. Ενώ προβλέπεται πως ο επιβάτης με αναπηρία θα μπει πρώτος πριν τους ικανούς σωματικά επιβάτες μέσα στο αεροσκάφος πολλές φορές μπαίνει τελευταίος. Είναι αυτονόητο πως σε αυτή την περίπτωση δημιουργείται δυσαρέσκεια στους άλλους επιβάτες. Είναι εξίσου αυτονόητο πως αποδέκτης της δυσαρέσκειας είναι ο ίδιος ο επιβάτης με αναπηρία. Αλήθεια κανείς επιβάτης με αναπηρία δεν χρωστάει τίποτα στο αεροδρόμιο Βενιζέλος και στις υπηρεσίες του όταν δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους. Όταν δημιουργήθηκε ένα τέτοιο απαράδεκτο περιβάλλον τότε είναι αδύνατο να διαπραγματευτείς το ενδεχόμενο μιας σοβαρής και αξιοβίωτης αναπηρίας. Υποβιβάζεσαι στην κατηγορία του σακάτη.

Υπάλληλοι χωρίς γνώσεις:
Κάθε αεροδρόμιο έχει εξειδικευμένη υπηρεσία με ειδικούς υπαλλήλους που αναλαμβάνουν την είσοδο και την έξοδο των επιβατών με αναπηρίες στο αεροσκάφος. Η αλήθεια είναι πως χρειάζεται αρκετή μυϊκή δύναμη για να μετακινηθεί ο επιβάτης με αναπηρία από το κάθισμα με το οποίο μεταφέρεται μέσα στο αεροσκάφος στο κάθισμα του αεροσκάφους. Εδώ συμβαίνει το εξής παράδοξο: Κάποιοι από τους υπαλλήλους έχουν φυσικές αναπηρίες και βεβαίως εμποδίζονται να κάνουν αυτή την μεταφορά. Οι περισσότεροι αγνοούν τις τεχνικές που χρησιμοποιούνται για τέτοιου είδους μεταφορές. Εάν ο επιβάτης με αναπηρία δεν συνοδεύεται από άνθρωπο του που γνωρίζει τότε κινδυνεύει να σπάσει τα πόδια του.

Το χειρότερο από όλα είναι ότι ο επιβάτης με αναπηρία δεν μπορεί να διαμαρτυρηθεί επειδή εξ ορισμού δεν έχει χρόνο. Ο μόνος τρόπος για μία βάσιμη διαμαρτυρία είναι να σκηνοθετήσει ένα ταξίδι. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορούν να συλλέξουν στοιχεία ώστε να υπάρξει αντίστοιχη καταγγελία. Πόσοι όμως σοβαροί και δραστήριοι άνθρωποι με αναπηρίες έχουν την πολυτέλεια του χρόνου για καταγγελίες;