Οι περικοπές σε όλα τα ασφαλιστικά ταμεία γίνονται πάντα σε βάρος των ασφαλισμένων με πραγματικές και σοβαρές αναπηρίες και ποτέ σε βάρος των αναπήρων-μαϊμού.

Σε ότι αφορά την εφαρμογή του νόμου στις περιπτώσεις των ανθρώπων με πραγματικές αναπηρίες, εκεί επικρατεί το χάος: Ο νόμος σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις μπορεί να αδικήσει ένα παραπληγικό από πολιομυελίτιδα, ενώ αδικεί τους παραπληγικούς και τους τετραπληγικούς με μυοπάθεια, με κρανιοεγκεφαλική κάκωση, με εγκεφαλική παράλυση καθώς και όλους τους επαγγελματίες με αναπηρίες που έχουν ανάγκη από πολύ ειδικά βοηθήματα και αναπηρικά καθίσματα.

Οι περικοπές ξεκίνησαν το 1995 από το ΙΚΑ και το 1996 επεκτάθηκαν τόσο στο ΙΚΑ όσο και στον ΟΓΑ. Το Δημόσιο υπήρξε το πιο δίκαιο ταμείο διότι δεν έκανε καμία περικοπή – άλλωστε τί χορήγησε, πότε χορήγησε και σε ποιους χορήγησε για να το περικόψει. Στην πραγματικότητα το Δημόσιο δε χορηγούσε τίποτα, οπότε δεν υπήρχε τίποτα για να το περικόψει.

Χρειάζεται νομοθεσία, ειδική αναλυτική νομοθεσία που να περιγράφει τους όρους κάτω από τους οποίους ο ασφαλισμένος με την κάθε διαφορετική αναπηρία μπορεί να αξιοποιήσει τις παροχές. Χρειάζεται επίσης νομοθεσία που να υποχρεώνει τους συγγραφείς των Εγκυκλίων να μην υπερβαίνουν το Νόμο και να μη γράφουν ανοησίες όπως λ.χ. ενισχυμένα ή απλά αναπηρικά καθίσματα – που υπερβαίνουν κάθε επιστημονική τεχνολογική ή θεραπευτική φαντασία. Χρειάζεται επίσης ειδική αναπτυξιακή νομοθεσία που να προστατεύει τα οικονομικά συμφέροντα των καταστημάτων που πωλούν βοηθήματα για καταναλωτές με αναπηρίες από τον εκβιασμό των Ασφαλιστικών Ταμείων.

Χρειάζονται πολλά τα οποία ωστόσο δε γράφονται. Το Ελληνικό Κράτος είναι απολύτως αναξιόπιστο. Αν λ.χ. το περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ γράψει πως “το κύκλωμα πώλησης και κατανάλωσης νοσεί στα εξής…” τότε είναι πλέον βέβαιο πως το επόμενο νομοθετικό έκτρωμα που θα ψηφιστεί θα νομιμοποιεί τα αρνητικά και θα απαγορεύει όποιο θετικό πλεονέκτημα υπάρχει για τον καταναλωτή.
Δεν είναι πρόβλημα της μίας ή της άλλης κυβέρνησης. Είναι πρόβλημα οργάνωσης και λειτουργίας του Κράτους, του Ασφαλιστικού Συστήματος και του Προνοιακού Δικτύου.

Το πρόβλημα του Ελληνικού Κράτους είναι απλό οικονομικό: Επιδιώκει να περιορίσει πάσει θυσία την κατανάλωση σε αναπηρικά βοηθήματα, έστω και αν εμποδιστεί η κινητικότητα των ελλήνων με αναπηρίες έστω και αν μία ακόμη γενιά αναπήρων βρεθεί να είναι οικονομικά αδρανής, ανίκανη για μισθωτή εργασία ή επιχειρηματική δραστηριότητα και όντα που νομιμοποιούνται να καταναλώνουν μόνο αέραν κοπανιστόν.

Πολύ ορθά οι κυβερνήσεις απαντούν στους συλλόγους των αναπήρων ότι δεν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα για να υποστηριχθούν ομάδες του πληθυσμού με χαρακτηριστικές αναπηρίες οι οποίες δεν προβλέπονται από το νόμο.

Έχουν δίκιο οι κυβερνήσεις, όλες οι κυβερνήσεις. Οι τεχνοκράτες των υπουργείων των κοινωνικών ασφαλίσεων που επεξεργάζονται τους προϋπολογισμούς γνωρίζουν πολύ καλά τί διαβάζουν στον προϋπολογισμό. Έχουν διδαχθεί ανάγνωση στα πανεπιστήμια του εξωτερικού και γνωρίζουν πως ΔΕΝ ΑΥΞΑΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΔΑΠΑΝΕΣ όσο και αν προσεύχονται οι οπαδοί της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Γνωρίζουν πως οι ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΔΑΠΑΝΕΣ ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΖΟΝΤΑΙ αναλόγως με τις ομάδες του πληθυσμού που επιδιώκουν να ενισχύσουν.

Ποια κυβέρνηση θα τολμούσε να κόψει τις συντάξεις των αναπήρων-μαϊμού για να επενδύσει στην υποστήριξη των πολιτών με σοβαρές αναπηρίες, οι οποίοι ούτε οργανωμένοι είναι σε σωματεία, ούτε μπορούν να οργανωθούν – επειδή η σοβαρότητα της παραλύσεώς τους δεν τους επιτρέπει να χρησιμοποιήσουν το απροσπέλαστο λεωφορείο ή το ΤΑΧΙ για να πάνε να συμμετέχουν σε δ.σ. ή σε συνελεύσεις ή σε παραστάσεις σε υπουργεία;

Καμία κυβέρνηση δεν έχει λόγο να προστατεύσει τα συμφέροντα των ανθρώπων με σοβαρές αναπηρίες επειδή όλες οι κυβερνήσεις πρέπει πρώτα να προστατεύσουν τα δικά τους συμφέροντα για να επανεκλεγούν. Όταν ο τεχνοκράτης των ασφαλιστικών ταμείων βλέπει τη λίστα των οργανώσεων των ατόμων με ειδικές ανάγκες διαβάζει 15 σύλλογοι ΜΕ αναπήρους, 5 σύλλογοι ΤΩΝ αναπήρων πολέμου, 30 σύλλογοι ΤΩΝ γονέων ΑμΕΑ, 100 φιλανθρωπικά σωματεία ΓΙΑ ΑμΕΑ, 500 σύλλογοι ΤΩΝ ΚΗΔΕΜΟΝΩΝ ΑμΕΑ, 1500 σύλλογοι που τα μέλη του έχουν 100% αναπηρία το μικρό νύχι του αριστερού ποδός – ποιους από όλους αυτούς θα ενισχύσει;
Ποιους θα ευνοήσει ο τεχνοκράτης; Τους αναπήρους που όλα μαζί τα οργανωμένα μέλη τους δεν ξεπερνούν τους 2.000 σε όλη την Ελλάδα; ή τους γονείς που είναι περίπου 10.000 χιλιάδες; ή τους κηδεμόνες ΑμΕΑ και τα ΑμΕΟΑ (άτομα με ειδικές οικονομικές ανάγκες) που είναι 2 εκατομμύρια;

Πότε και ποιος υπουργός ή βουλευτής είδε άνθρωπο με πραγματική οφθαλμοφανή αναπηρία; Σχεδόν κανείς !
Είδε ποτέ υπουργός ή βουλευτής πρόεδρο σωματείου που να έχει εγκεφαλική παράλυση, να κάθεται σε ηλεκτροκίνητο αναπηρικό κάθισμα που το οδηγά με το σαγόνι και αντί να ομιλεί να του παραθέτει τα αιτήματα του συλλόγου του με Bliss; Είδε ποτέ υπουργός ανάπηρο που να φαίνεται ότι είναι ανάπηρος;

Μερικές φορές βλέπουν κάποιους από τους ελάχιστους γνωστούς αναπήρους (λ.χ. Μαυροκέφαλο, Σταυριανόπουλο, Χαλκιά, Μηλιαρά, Καρκατζού κ.ο.κ.) και μόλις αντικρίσουν αναπηρικό κάθισμα τους κόβεται η όρεξη και αντί να βγάζουν λόγο παραμιλάνε, χάνουν τα λόγια τους, λένε ανοησίες για κοινωνική αλληλεγγύη, ισότητα, αδελφότητα.

Το περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ δεν μπορεί να φανταστεί την έκφραση των 299 της βουλής όταν θα βγει για να μιλήσει ο πρώτος τετραπληγικός βουλευτής εξαρτημένος από αναπνευστική μηχανή σε ηλεκτροκίνητο αναπηρικό κάθισμα που διευθύνεται με το σαγόνι και θα επικοινωνεί με voice synthesis device να τους κάνει προβολή σε virtual reality οθόνη τον τρόπο που αναπνέει, ζεί και εργάζεται ένας τετραπληγικός. Τη στιγμή που το μηχάνημα δείχνει ένα τετραπληγικό να ονειρεύεται μπορούν να φανταστούν οι 299 τί μπορεί να ονειρεύεται; Δεν το γράφουμε. Αυτά είναι όνειρα μόνο για τετραπληγικούς, όλοι οι άλλοι συμπεριλαμβανομένων και των τυφλών και των παραπληγικών δε γνωρίζουν που πατούν και τί γυρεύουν.

1/4ταν το ελληνικό κράτος αρνείται το εξωϊδρυματικό επίδομα στους έλληνες με μυοπάθεια η οποία είναι πολλαπλή και σοβαρή αναπηρία, και μπροστά στην μυοπάθεια η παραπληγία ή η τετραπληγία είναι αστεία – τότε τι πρέπει να κάνει ο δικαιούχος πολίτης; Πως μπορεί να βρει το δίκιο του; Πρέπει να ντυθεί μαϊμού ή να στείλει τον κηδεμόνα του για να εισπράξει αντ’ αυτού το επίδομα;

Παντού σε όλα τα κράτη τα Ασφαλιστικά Ταμεία είναι αυτά που διευκολύνουν τους ασφαλισμένους με αναπηρίες να επιλέξουν τα σωστά βοηθήματα για να εξοπλίσουν την κατοικία τους, για να εργαστούν και για να ζήσουν σαν άνθρωποι. Παντού σε όλα τα κράτη δαπανώνται χρήματα ώστε οι ανάπηροι να έχουν στη διάθεσή τους ΣΥΜΒΟΥΛΟΥΣ ΕΡΓΟΘΕΡΑΠΕΥΤΕΣ, ειδικούς ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ, συμβούλους ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ και ειδικούς γιατρούς οι οποίοι τους διδάσκουν την ανεξαρτησία και την επιβίωση και τους προτείνουν κατάλληλα βοηθήματα και τεχνικές για να φτιάξουν τη ζωή τους.

Μόνο στην Ελλάδα τα ασφαλιστικά ταμεία προσλαμβάνουν γιατρούς και τεχνολόγους θεραπευτές και δημιουργούν υγειονομικές επιτροπές για να εμποδίσουν με κάθε τρόπο τους ασφαλισμένους με αναπηρίες από το να αποκτήσουν αυτά που τελικά δικαιούνται. Μόνο στην Ελλάδα βλέπουμε τους επαγγελματίες στην Αποκατάσταση, τους εργοθεραπευτές, τους γιατρούς, τους φυσικοθεραπευτές, τους λογοπαιδικούς κ.ο.κ. ως αντιπάλους.

Η ανάπτυξη των αντίπαλων σχέσεων μεταξύ των αναπήρων και των επαγγελματιών στην Αποκατάσταση δεν οφείλεται στους αναπήρους. Σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις οι ανάπηροι έχουν τη δυνατότητα για πρωτοβουλία. Μόνο λίγοι οργανωμένοι σε συλλόγους ανάπηροι έχουν τη δυνατότητα επιλογής και την ευχέρεια να εκφράσουν την προτίμηση ή τη δυσαρέσκειά τους και μόνο για αυτά που προτείνονται στην οργάνωσή τους. Σε κάθε άλλη περίπτωση και όταν ο ανάπηρος -ο κάθε ανάπηρος- λειτουργεί ως ιδιώτης ή ως καταναλωτής ή ως ασφαλισμένος δεν έχει τη δυνατότητα επιλογής -έστω και αν βρίσκεται στην κορυφή της ιεραρχίας.

Ποια δυνατότητα επιλογής υπάρχει όταν σε κάθε δημόσια υπηρεσία και σε κάθε πρόγραμμα αποκατάστασης έρχονται σε αναγκαστική συναναστροφή με ανάγωγους υπαλλήλους, που βαριούνται, νυστάζουν και είναι αφηρημένοι; Τί μπορεί να πει ο ανάπηρος, ο κάθε ανάπηρος, όταν διαπιστώνει πως η παρουσία του είναι ενοχλητική;

Οι έλληνες με αναπηρίες δε διεκδικούν ένα ΤΕΛΕΙΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΡΟΝΟΙΑΣ. Απλώς επιθυμούν να μη προκαλούνται από τα ασφαλιστικά ταμεία – με προκλητικές ρυθμίσεις που ευνοούν αναπήρους μαϊμού, πληρεξούσιους, εξουσιοδοτημένους, κηδεμόνες, προστάτες κ.ο.κ.
Επιθυμούν να μη προκαλούνται από όσους επιδεικνύουν τη “μαγκιά” τους, τον πλούτο τους και ύστερα απεργούν για “θεσμικά” ζητήματα.