Στο τελευταίο τεύχος είδα το σχόλιο του «Αναπηρία Τώρα» για τα δέκα χρόνια παρουσίας του και το πόσο πραγματικά σημαντικό ρόλο έχει παίξει στην διαμόρφωση επιπέδου, συνειδήσεων, στάσης ζωής και μιας διαφορετικής οπτικής για όσους το διαβάζουν και ενδιαφέρονται για την αναπηρία.
Θα ήθελα πάρα πολύ να αναφέρω κι εγώ με τη σειρά μου στο πόσα χρόνια το διαβάζω ή γράφω σε αυτό. Δυστυχώς όμως δεν μπορώ. Και δεν μπορώ για έναν και μόνο λόγο. Γιατί έχω την αίσθηση ότι το «Αναπηρία Τώρα» πάντα υπήρχε, πάντα ήταν εκεί να περιμένει τα κείμενά μας, τις παρατηρήσεις μας, τις ανησυχίες μας. Για να μας δώσει τη δυνατότητα να εκφραστούμε χωρίς ίχνος λογοκρισίας, σχολιασμού ή φίμωσης. Για να μας ενημερώσει και να μας διαφωτίσει χωρίς κομματικές ή συντε-χνιακές σκοπιμότητες και πάντα με καλή διάθεση, αγάπη και προθυμία.
Για μένα το «Αναπηρία Τώρα» είναι σαν το σπίτι μου. Είναι ο χώρος που θα γράψω άνετα, θα διαβάσω με ευχαρίστηση και πάνω απ’ όλα θα εκφραστώ χωρίς κα-μία πίεση και δυσφορία.
Μετά από δέκα χρόνια έχει γίνει πλέον σήμα κατατεθέν, παράδειγμα προς μί-μηση και αντικείμενο θαυμασμού στο χώρο των αναπήρων.
Έχει την ποιότητα ενός περιοδικού που θα έπρεπε να πωλείται στα περίπτερα και αυτό μόνο με την εθελοντική δουλειά όσων βρίσκονται από πίσω του και κυρίως του εγκεφάλου και φίλου που ακούει στο όνομα Νίκος Βουλγαρόπουλος.
Είναι πλέον, όχι απλά μια φωτεινή ακτίνα αλλά ο φάρος στο σκοτάδι και το φάρμακο στη μίζερη αντιμετώπιση των κακεντρεχών. Είναι η θεραπεία για όλους τους οπισθοδρομικούς και μη ικανούς να ακολουθήσουν τις εξελίξεις και τα νέα δε-δομένα.
Πολλά θα μπορούσα να πω και να αναφέρω όσον αφορά τον καθημερινό αγώνα των συντελεστών του ώστε να έχουμε αυτό το υπέροχο φετίχ κάθε δίμηνο. Και δεν υπερβάλλω. Το «Αναπηρία Τώρα» δεν αγαπιέται μόνο σαν δόγμα, όπως αναφέ-ρεται στις σελίδες του, αλλά έχει πάρει τη θέση ενός φετίχ στο μυαλό των φανατικών αναγνωστών του.
Η ελευθερία που απολαμβάνουμε όσοι γράφουμε σε αυτό είναι απαράμιλλη και χωρίς προηγούμενο. Είναι λες και είμαστε κομμάτι αυτού. Λες και μας ανήκει. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, πέρα από την αίσθηση που μας προσδίδει να έχει ένα πολύ υψηλό επίπεδο και μια ποικίλη ύλη πέρα από τα τετριμμένα, ώστε να κάνει αρκετούς από τους αρτιμελείς φίλους μου να το διαβάζουν μετά μανίας.
Κλείνοντας και γνωρίζοντας ότι ίσως επικριθώ από κάποιους «επίδοξους εκ-δότες», θα μπορούσα να χωρίσω τον αναπηρικό τύπο σε δύο εποχές, την Π.Α.Τ. και την M.A.T. εποχή. Δηλαδή την «Προ Αναπηρία Τώρα» και την «Μετά Αναπηρία Τώρα» εποχή.
Δέκα χρόνια φως.
Νίκο σ’ ευχαριστώ.
Βασίλης Δημητριάδης
v@dimitriadis.biz