Διάλεξε να χορέψει χωρίς τα πόδια της

Μπαλαρίνα έζησε 6 μήνες σε καροτσάκι για να στιγματίσει τον ρατσισμό.

Επί χρόνια με τον χορό της η Ροσάνα Πενιαλόσα ζωντανεύει θεατρικές σκηνές στη Λίμα, στην Αβάνα και στο Μεξικό. Παρά την ικανοποίηση που αντλούσε από το χειροκρότημα των θαυμαστών της, δεν εφησύχαζε. Επιδίωξή της ήταν με όπλο την τέχνη της να ευαισθητοποιήσει το κοινό της να εξοικειωθεί σε καυτά κοινωνικά ζητήματα, όπως στο πρόβλημα ατόμων με κινητική αναπηρία. Και το πέτυχε.

Η Ροσάνα Πενιαλόσα κατάγεται από το Περού και είναι πρίμα μπαλαρίνα. Με το λιγνό κορμί και τα καστανά μαλλιά της είναι η προσωποποίηση της ομορφιάς. Κουλουριάζεται και συσπάται και μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα εκτινάσσεται, κινείται από τη μια άκρη στην άλλη της σκηνής, αιχμαλωτίζοντας το βλέμμα του θεατή. Αποφάσισε όμως να καθήσει σε αναπηρική πολυθρόνα για να μπορέσει να συνομιλήσει με έναν ιδιαίτερο τρόπο με το κοινό της. Η ίδια προφανώς δεν έχει κινητικά προβλήματα. Στα 45 της είναι αρτιμελής και υγιέστατη. Αλλά από τότε που βρέθηκε στο Μεξικό και γνώρισε τον κοινωνικό αποκλεισμό των ανθρώπων που κινούνται με αναπηρικό αμαξίδιο, αποφάσισε να κάνει αυτό που σκεφτόταν χρόνια.

Έκλαιγε κάθε μέρα
Προκάλεσε σοκ στην Πόλη του Μεξικού αλλά και σε όλη τη χώρα. Ανέβηκε στη σκηνή με αναπηρικό αμαξίδιο και παρουσίασε το πρόγραμμά της. Ένας χορός πάνω σε δύο τροχούς με έναν χορευτή. Πριν από αυτό είχε ζήσει επί έξι μήνες καθηλωμένη στην ίδια αναπηρική πολυθρόνα. Περιπλανιόταν στους δρόμους της πόλης, στα πεζοδρόμια που δεν έχουν ράμπες και σε άλλα που έχουν αλλά είναι τόσο στενές που δεν μπορούσε να διαβεί, αντιμετώπιζε τους αλλόφρονες οδηγούς που την προσέγγιζαν επικίνδυνα ακόμη κι όταν διέσχιζε τις διαβάσεις.

Τι έκανε όλο αυτό το διάστημα; Παρακολουθούσε τα βλέμματα των ανθρώπων γύρω της. Ξέχασε προς στιγμήν τις ανθοδέσμες και το χειροκρότημα κι έγινε μια «άλλη», ένα προβληματικό άτομο αντικείμενο οίκτου. Έκλαιγε κάθε μέρα. «Κι εσύ, τι;» ονομάζεται η παράστασή της, σα να ρωτάει τους θεατές «κι εσύ τι κάνεις; τι θα κάνεις;». Ο τίτλος γεννήθηκε από εκείνες τις μέρες της οργής και της απόγνωσης. «Σε κάνει να σκέφτεσαι. Ποτέ στη ζωή μου δεν είδα κάτι παρόμοιο», λέει η Γκαμπριέλα Κάστρο, φοιτήτρια φωτογραφίας, που παρακολούθησε δύο φορές την παράσταση.

Του Μanuel Roig-Franzia
www.tanea.gr, 6/2/2008

ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

Τα δικαιολογητικά για προσλήψεις ΑμεΑ

Οι υποψήφιοι όλων των κατηγοριών, των οποίων η αίτηση-υπεύθυνη δήλωση έχει κριθεί ως έγκυρη από τις αρμόδιες υπηρεσίες του ΟΑΕΔ, θα κληθούν με ανάρτηση της σχετικής πρόσκλησης στο κατάστημα της …

Ειδικό τέλος υπέρ ΑμεΑ στις αερομεταφορές

Στην επιβολή ενός νέου τέλους στις αερομεταφορές υπέρ των Ατόμων με Αναπηρία (ΑμεΑ) πρόκειται να προχωρήσει το υπουργείο Υποδομών, σύμφωνα με τις διατάξεις του πολυνομοσχεδίου, το οποίο αναμένεται να …

Χρυσές δουλειές για το «καλό» των ΑμεΑ

Χρυσές δουλειές για το «καλό» των ΑμεΑ Στην Ελλάδα, ακόμη και τα προβλήματα των ΑμεΑ αποτελούν ευκαιρία επαγγελματικής ενασχόλησης για εύκολο κέρδος. Αρκεί να μη χρειαστεί να τους «αντιμετωπίσουμε» …

Δικαίωμα στο θάνατο;

Η Süddeutsche Zeitung σημειώνει για την ευθανασία ότι σε ορισμένες περιπτώσεις «είναι αδιαμφισβήτητο ότι υπάρχει αβάσταχτος πόνος και ότι ο γιατρός θα πρέπει να μην τιμωρείται όταν βοηθάει σε …

Σουμάχερ: Θα τα καταφέρει;

Η βίλα του στη Γενεύη έχει μετατραπεί σε κλινική - Η σύζυγός του, Κορίνα, δεν χάνει στιγμή την ελπίδα της, όμως, πολλοί προειδοποιούν ότι το αστέρι της Φόρμουλα 1 δεν θα είναι ποτέ ξανά ο ίδιος …