Ένα ερώτημα που εάν εξειδικευτεί σε αυτά που αφορούν την κοινότητα των ανθρώπων με αναπηρίες θα μπορούσαν να δοθούν κάποιες πρόχειρες και χαμηλού κόστους λύσεις, αφού πριν παραδεχθούμε πως πλέον τα λεφτά δεν φτάνουν και ύστερα καθορίσουμε και εξειδικεύσουμε τους τομείς εκείνους όπου χρειάζεται να γίνουν περικοπές.
Υπάρχουν τομείς στο δίκτυο κοινωνικής υποστήριξης που κοστίζουν πολλά χρήματα και αυτά τα χρήματα δεν αποδίδουν όπως θα έπρεπε να αποδώσουν.
Ποιοι είναι αυτοί οι τομείς;
- Τα ιδρύματα έχουν τεράστιο οικονομικό κόστος και μηδαμινή υποστηρικτική αξία ως προς τους ανθρώπους με αναπηρίες. Κοστίζουν πολλά, οι συνθήκες των τροφίμων είναι κακές, αλλά και δεν υπάρχει χώρος για περισσότερους τροφίμους, αφού όλες οι προσπάθειες για την μεταρρύθμιση των ιδρυμάτων έχουν αποτύχει μολονότι κόστισαν υπερβολικά πολλά λεφτά.
- Η ειδική εκπαίδευση έχει προφανώς υψηλό κόστος και εάν συγκριθούν ως προς τα αποτελέσματα οι υπηρεσίες που παρέχονται είναι χαμηλές.
- Οι κάθε λογής δημοτικές επιχειρήσεις κοινωνικής υποστήριξης και αποκατάστασης, που έχουν καταλήξει να είναι κέντρα αποκατάστασης δημοτικών υπαλλήλων.
- Η πληθώρα των εξειδικευμένων δημοσίων και δημοτικών φορέων, που μολονότι απασχολούν μεγάλο αριθμό υπαλλήλων εξυπηρετούν υπερβολικά μικρούς αριθμούς χρηστών.
- Οι κάθε είδους φορείς του δημόσιου και του «ιδιωτικού» τομέα, που ο μόνος σκοπός τους είναι η απορρόφηση ευρωπαϊκών κονδυλίων.
Το σύστημα χρηματοδότησης θα πρέπει να αλλάξει και να γίνει ποιοτικό:
Αντί να χρηματοδοτούνται οι φορείς, να χρηματοδοτηθούν οι ίδιοι οι άνθρωποι με αναπηρίες, και ύστερα να επιλέξουν τις υπηρεσίες που θέλουν να αγοράσουν από το τον φορέα που εμπιστεύονται.
Εάν υπάρξει ένας τέτοιος επαναπροσανατολισμός των κοινωνικών δαπανών από τους «φορείς» προς τους ίδιους τους χρήστες και καταναλωτές με αναπηρίες και ειδικές καταναλωτικές ανάγκες, θα υπάρξει αμέσως αλλαγή στο τοπίο, με ταυτόχρονη βελτίωση των συνθηκών υποστήριξης, εκπαίδευσης και αποκατάστασης στο χαμηλότερο δυνατό κόστος, όπως αυτό μπορεί να ρυθμίζεται στο πλαίσιο ενός υγιούς ανταγωνισμού.
Για να λειτουργήσουν όλα αυτά τα παραπάνω θα πρέπει να απλοποιηθούν οι διαδικασίες αδειοδότησης των φορέων που παρέχουν κοινωνική υποστήριξη, ειδική εκπαίδευση και αποκατάσταση, και να δοθεί η δυνατότητα σε ομάδες χρηστών να μπορούν να δημιουργήσουν αυτοί οι ίδιοι τις δομές εκείνες που θα ικανοποιήσουν τις ανικανοποίητες ανάγκες τους.
Μόνο έτσι θα υπάρξει ποιοτική και ποσοτική βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών σε προσιτό οικονομικό κόστος και οι φορείς που παρέχουν αυτές τις υπηρεσίες θα έχουν κάποιο σοβαρό λόγο να έχουν ανοιχτές τις πόρτες τους – και όχι κλειστές όπως συμβαίνει σήμερα, αφού είτε έχουν χρήστες είτε δεν έχουν, την επιχορήγηση θα την εισπράξουν.
Νίκος, Οκτώβριος 2010.