Όταν ξεκινούσε το περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ το 1993, κύριο μέλημά του ήταν η ενημέρωση των αναγνωστών για τα ασφαλιστικά τους δικαιώματα, τη σωστή χρήση των παροχών σε είδος, αλλά και η βελτίωση της διαπραγματευτικής τους θέσης έναντι των ασφαλιστικών ταμείων και των ασφαλιστικών οργάνων.
Ήταν μια εποχή που δεν υπήρχαν ασφαλιστικά δικαιώματα και άρχισαν τότε να δημιουργούνται το ένα μετά το άλλο.
Ποιος το περίμενε πως το 2012 θα έπρεπε να επιστρέψουμε στο παρελθόν και όχι γιατί οι ασφαλισμένοι με αναπηρίες δεν γνωρίζουν τα ασφαλιστικά τους δικαιώματα, αλλά επειδή η οικονομική κρίση έχει συμβάλει στην κατάρρευση του ασφαλιστικού συστήματος και στον δραματικό περιορισμό των βοηθημάτων που δικαιούνται οι ασφαλισμένοι με αναπηρίες από τον ασφαλιστικό τους φορέα.
Και μακάρι το πρόβλημα να ήταν οι παροχές σε είδος (δηλαδή οι χορηγήσεις των ασφαλιστικών ταμείων για την προμήθεια αναπηρικών βοηθημάτων, καθισμάτων, συστημάτων ουροσυλλογής, ανυψωτικών, ορθοστατών κ.ά.).
Το κακό είναι πως, όπως όλα δείχνουν, η οικονομική κρίση θα επιδεινωθεί το 2012 και μέχρι το 2015 θα συνεχίσει να επιδεινώνεται. Σύμφωνα με τους μελετητές, η Ελλάδα φαίνεται ότι θα «πιάσει πάτο» γύρω στο 2015, κάτι που σημαίνει πως από τώρα πρέπει να δούμε πώς θα μπορέσουμε να αντέξουμε μέχρι τότε.
Τα ασφαλιστικά ταμεία, η δημόσια διοίκηση, το κράτος, οι εφορίες δεν περίμεναν την κρίση για να διαλυθούν. Είχαν προ πολλού διαλυθεί και απλά οι πολίτες το κατάλαβαν με μια μικρή καθυστέρηση μερικών ετών.
Και τώρα, που έχουν καταρρεύσει, τί κάνουμε;
Αν παραδεχθούμε πως είμαστε οι ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού και το πιστέψουμε βαθιά, θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τον ρόλο μας απέναντι στον εαυτό μας, στους οικείους μας, τη γειτονιά μας, την ευρύτερη περιοχή μας και να οργανωθούμε.
Το πρώτο και μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η διαθεσιμότητα της υποστήριξης από προσωπικούς βοηθούς. Είμαστε υποχρεωμένοι να συνεργαστούμε για να μπορέσουμε να βρούμε μια προσιτή, αξιόπιστη και ασφαλή λύση. Θα πρέπει πάντα να έχουμε στο νου μας πως ακόμη και οι αλλοδαποί έχουν αρχίσει να εγκαταλείπουν την Ελλάδα.
Το δεύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι τα αναλώσιμα (δηλαδή καθετήρες για διαλείποντες καθετηριασμούς, συστήματα ουροσυλλογής, κτλ) και οτιδήποτε άλλο έχει ανάγκη ένας άνθρωπος με παραπληγία ή τετραπληγία κάθε μήνα για να μπορέσει να επιβιώσει.
Στην πραγματικότητα, ούτε τα ασφαλιστικά ταμεία μπορούν να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες έλλειψης χρημάτων, ούτε οι επιχειρήσεις είναι εφικτό να προσαρμόσουν τις τιμές της λιανικής, αφού τα περισσότερα από αυτά τα βοηθήματα είναι εισαγόμενα και οι ξένες βιομηχανίες πλέον δεν διευκολύνουν τους Έλληνες εισαγωγείς, καθώς φοβούνται την οικονομική κρίση.
Η αλήθεια είναι πως βρισκόμαστε σε αδιέξοδο – σε πολύ μεγάλο αδιέξοδο.
Τα προβλήματα είναι μεγάλα και οι λύσεις είναι θολές. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα… αλλά υπάρχει λύση, και αυτή η λύση είναι η λύση που θα έπρεπε να δώσουμε πολλές δεκαετίες πριν. Μόνο που τώρα αυτή η λύση δεν παίρνει άλλη παράταση, γιατί θα πρέπει να πληρώσουμε τα σπασμένα των προηγούμενων δεκαετιών και μάλιστα με τόκο…
Περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ, http://www.disabled.gr/, Δεκέμβριος 2011.