Ενα εναγώνιο ερώτημα ιδιαίτερα των νέων γυναικών που πάσχουν από πολλαπλή σκλήρυνση είναι κατα πόσον μπορούν να γίνουν μητέρες.
Η απάντηση είναι πως η εγκυμοσύνη βοηθάει μ’ έναν άγνωστο, «μαγικό» τρόπο τις ασθενείς. Αρα λοιπόν όχι μόνο μπορούν αλλά και πρέπει να αποκτήσουν παιδιά.
Υπάρχουν όμως κάποιοι περιορισμοί. Ενα μεγάλο πρόβλημα είναι οι ορμονοθεραπείες στις οποίες πολλές φορές οδηγούνται οι μαιευτήρες για να βοηθήσουν στο πολυπόθητο αποτέλεσμα. Οι ορμονοθεραπείες σχεδόν απαγορεύονται γιατί όχι μόνο επιδεινώνουν την ήδη υπάρχουσα ασθένεια αλλά μπορεί και να την προκαλέσουν όταν υπάρχει μία «ευαισθησία» δηλαδή μία τάση του οργανισμού να οδηγηθεί στην απομυελίνωση. Αν η επίτευξη εγκυμοσύνης είναι σχεδόν αδύνατη με το φυσιολογικό τρόπο πρέπει να υπάρξει συνενόηση μαιευτήρα και νευρολόγου ώστε να ελαχιστοποιηθεί η αρνητική επίδραση της ορμονοθεραπείας στη νευρολογική νόσο.
Στη διάρκεια της εγκυμοσύνης η πιθανότητα να παρουσιαστεί κάποια υποτροπή είναι πάρα πολύ μικρή. Αν όμως συμβεί κάτι τέτοιο η ασθενής μπορεί να πάρει μικρές δόσεις κορτιζόνης ή σε πολύ άσχημες καταστάσεις γ-σφαιρίνη, πάντα βέβαια κατόπιν συνενόησης νευρολόγου-μαιευτήρα. Ο τοκετός πρέπει να είναι όσο το δυνατόν φυσιολογικός. Αν υπάρχει δυστοκία, δηλαδή ταλαιπωρείται από τους πόνους πολλές ώρες η επίτοκος, μπορεί να γίνει επισκληρίδιος αναισθησία από έμπειρο αναισθησιολόγο. Σε περίπτωση που επιβάλλεται η καισαρική τομή γιατί πρέπει να ολοκληρωθεί σύντομα ο τοκετός, τότε πριν και μετά τη γενική αναισθησία δίνεται ενδοφλέβια 1mg/kg βάρους μεθυλ-πρεδνιζολόνης. Στη διάρκεια της λοχείας η ασθενής δεν πρέπει να θηλάζει το βρέφος γιατί κάνει κακό και στον εαυτό της αλλά και στο βρέφος. Πρέπει να ξεκουράζεται όσο περισσότερο μπορεί γιατί το εξάμηνο μετά τον τοκετό είναι επικίνδυνο για την υγεία της.
Αν ακολουθηθούν όλες αυτές οι οδηγίες η ασθενής θα έχει τη χαρά και να ζήσει τη μητρότητα αλλά και να γευθεί τους καρπούς της θετικής επίδρασης της εγκυμοσύνης στην πολλαπλή σκλήρυνση
Δρ. Ε. Κουτσουράκη, Νευρολογος