ΈΝΑ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ…“ΚΙΝΕΙ” ΑΝΑΠΗΡΟΥΣ
Μια γυναίκα, η οποία για πολλά χρόνια δεν μπορούσε να κρατήσει τα μάτια της ανοικτά λόγο σπασμού στα βλέφαρα, μπόρεσε να ανοίξει τα μάτια της και να δει τους αγαπημένους της…
Ένας ζωγράφος, που είχε απελπιστεί γιατί δεν τον υπάκουαν τα χέρια του, κατάφερε να ασκήσει και πάλι την τέχνη του…Το κοινό σημείο τους είναι ότι πέτυχαν το φαινομενικά ακατόρθωτο χάρη σε ένα πολύ ισχυρό δηλητήριο!
Πρόκειται για την ουσία αλλαντική τοξίνη (Botulinum toxine) για την οποία μέχρι πρότινος το μόνο που ήταν γνωστό ήταν ότι ευθυνόταν για τη δηλητηρίαση των τροφών. Όμως, νεότερες έρευνες έδειξαν ότι, όταν χορηγείται σε ασθενείς με σπαστικά προβλήματα και σε μικρές δόσεις, προκαλεί χαλάρωση των μυών, ανακουφίζοντάς τους και σε ορισμένες περιπτώσεις έπειτα από τρεις μήνες χορήγησης μπορεί να τους θεραπεύσει!
Η θεραπευτική αγωγή της συγκεκριμένης τοξίνης βρέθηκε στο επίκεντρο του 15ου Πανελλήνιου Συνεδρίου Ελλήνων Νευρολόγων, με ομιλητές τη διευθύντρια της κλινικής Βαλμοντ της Ελβετίας, Δρ Κ. Ντιζέρενς και τον επίκουρο καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Α. Ηλίας, οι οποίοι τόνισαν ότι η χορήγηση της αλλαντικής τοξίνης πρέπει να γίνεται εγκαίρως και επιλεκτικά και ότι δεν μπορεί να χορηγηθεί σε μη αναστρέψιμες καταστάσεις.
Η χορήγηση της τοξίνης έχει καλύτερα αποτελέσματα όταν γίνεται με τη βελόνα του ηλεκτρομυογράφου σε μικρή ποσότητα κατευθείαν στο μυ που έχει πρόβλημα. Η διάρκεια ενέργειας του φαρμάκου είναι περίπου 3 μήνες, μετά το πέρας των οποίων η θεραπεία πρέπει να επαναληφθεί. Η εφαρμογή της θεραπείας γίνεται σε άτομα που πάσχουν από σπαστικότητες ανεξαρτήτως αιτιολογίας, έπειτα από τροχαίο ατυχήματα ή εγκεφαλικό επεισόδιο, σε περιπτώσεις βλεφαρόσπασμού, δυστονιών ή ραιβόκρανου, ενώ πρόσφατα στο εξωτερικό έχει αρχίσει η εφαρμογή της και σε παιδιά με εγκεφαλική παράλυση.
Ο ειδικευμένος Άγγλος φυσίατρος Δρ Α. Γουόρντ, ο οποίος ασχολείται με τη θεραπεία εδώ και 5 χρόνια, μιλώντας σε ειδική εκδήλωση στην Αθήνα, δήλωσε ότι η αλλαντική τοξίνη έχει εγκριθεί από την Αμερικάνικη Διεύθυνση Τροφίμων και Φαρμάκων, και όπως ανέφερε, συνήθως εφαρμόζει τη θεραπεία σε ενήλικες με προβλήματα στον εγκέφαλο ή χρόνιες νευρολογικές παθήσεις. Ωστόσο, πρόσφατα στη Δανία εγκρίθηκε η χορήγηση της τοξίνης σε παιδιά με εγκεφαλική παράλυση.
Ο κ. Γουορντ κατά την παραμονή του στην Αθήνα προχώρησε στη χορήγηση της τοξίνης σε ορισμένους Έλληνες ασθενείς, που νοσηλεύονται σε ιδιωτικό νοσηλευτήριο. Από την πλευρά τους, οι Έλληνες συνάδελφοί του ανέφεραν ότι έχουν εφαρμόσει τη νέα θεραπεία σε δυο περιστατικά, με στόχο να μην προκληθούν μόνιμες παραμορφώσεις στους ασθενείς, που εμποδίζουν την λειτουργικότητά των κάτω άκρων.
του Αιμιλίου Νεγκή, Επενδυτής 22 Νοεμβ. 1997
ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΈΡΕΥΝΑ
ΔΗΜΑΡΧΟΣ -ΑΝΑΠΗΡΟΣ; ΌΧΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
Για δήμαρχο και υπουργό προτιμάμε κανονικό άτομο. Αυτό είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα αποτελέσματα της πανελλαδικής έρευνας, που έκανε το ινστιτούτο VPRG, σε συνεργασία με την εθνική συνομοσπονδία ατόμων με ειδικές ανάγκες και στην οποία συμμετείχαν 1.600 άτομα. Σύμφωνα με την έρευνα τα περισσότερα μη- συμβατά με ανάπηρο άτομο επαγγέλματα είναι όσα αναφέρονται στην κοινωνική και πολιτική ελίτ. Η κοινή γνώμη Δε θέλει ανάπηρο στη θέση του αρχιεπισκόπου (56,3%), του δημάρχου (52,5%), του υπουργού (51,2%), του δικαστή (47,3%), και του γιατρού (46,5%). Αντίθετα τα επαγγέλματα του ζωγράφου (81,6%), του κλητήρα/ θυρωρού (62,3%), του καθηγητή στο σχολείο (58%), του προϊσταμένου στην δουλειά (56,9%), του διευθυντή σε τράπεζα (50,3%), αλλά και της τηλεπαρουσιάστριας (49,6%), είναι συμβατά με την εικόνα που έχουν οι πολίτες για τα άτομα με ειδικές ανάγκες.
“Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι, όσον αφορά τη στάση της απέναντι στη συγκεκριμένη κατηγορία ατόμων. Μπορεί τα επόμενα χρόνια να αναπτύξει έντονες τάσεις αλληλεγγύης και συμπεριφορών κοινωνικής ένταξης, όπως και να ενισχύσει τάσεις αποκλεισμού και κοινωνικού ρατσισμού”, υποστηρίζουν οι ερευνητές.
Χαρακτηριστικά είναι και τα αποτελέσματα της έρευνας. Το 42% πιστεύει ότι τα άτομα με ειδικές ανάγκες δεν πρέπει να συμμετέχουν στις ίδιες τάξεις με τα υπόλοιπα παιδιά στο σχολείο ενώ το 38% θεωρεί ότι τα άτομα με αισθητηριακό πρόβλημα δεν μπορούν να αποδίδουν όσο τα άλλα (58% διαφωνεί). Το 16,7% έχει τη γνώμη ότι η συγκεκριμένη κατηγορία ατόμων δεν πρέπει να κυκλοφορεί στο δρόμο (!) και το 11% αντιδρά στην ύπαρξη στη γειτονιά Κέντρου ή Ιδρύματος για παιδιά με νοητική στέρηση, ενώ το 90% συμφωνεί να προσαρμοστούν οι παιδικές χαρές στις ανάγκες παιδιών με αναπηρίες. Το 44% πάντως Δε θα μπορούσε να παντρευτεί άτομο με ειδικές ανάγκες.
Συνολικά, η έρευνα υποστηρίζει την άποψη ότι στην ελληνική κοινωνία συγκροτούνται τρεις βασικές κοινωνικές τάσεις: η ομάδα που θέλει την ένταξη (ποσοστό 54,2%), αυτή που υποστηρίζει τον αποκλεισμό (10,1%) και η ενδιάμεση των ουδέτερων (35%).
Μέτριος βαθμός ενημέρωσης
Ο βαθμός ενημέρωσης εμφανίζεται σε μια μάλλον μεσαία κατάσταση. Μια μεγάλη μερίδα (82%) δηλώνει ότι “άκουσε ή διάβασε” για τα σπαστικά παιδιά. Τα αντίστοιχα ποσοστά είναι για τη μεσογειακή αναιμία 76,6%, τις ψυχικές ασθένειες 74,3%, τη νοητική στέρηση 71%, τους νεφροπαθείς 76%, τις αισθητηριακές αναπηρίες 71%. Η πηγή πληροφόρησης δεν παραπέμπει σε πλήρη ή τουλάχιστον ικανοποιητική ενημέρωση και προέρχεται κυρίως από την τηλεόραση (33,4%) και το φιλικό περιβάλλον (18,4%). Ωστόσο οι πολίτες αισθάνονται δυσανάλογα ενημερωμένοι. Ενώ για παράδειγμα για τις αισθητηριακές αναπηρίες “άκουσαν ή διάβασαν” κάτι το 71%, ενημερωμένοι αισθάνονται μόλις το 40,3%.
ΚΕΝΤΡΟ ΓΙΑ ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ
Κέντρο κοινωνικής υποστήριξης και κατάρτισης ατόμων με ειδικές ανάγκες δημιουργείται στην Ξάνθη. Το έργο θα δημοπρατηθεί στις 12 Δεκεμβρίου και μαζί με τον εξοπλισμό του θα κοστίσει 460.000.000 δρχ., ποσό που θα καλυφθεί από κοινοτικό πρόγραμμα και εθνική χρηματοδότηση.
Το κέντρο, που αποτελούσε απαίτηση των φορέων της περιοχής θα εξυπηρετεί άτομα με ειδικές ανάγκες από ολόκληρο το νομό Ξάνθης. Στο μεταξύ από το υπουργείο Υγείας- Πρόνοιας υπογράφηκε απόφαση κατανομής 150.000.000 δραχμών για τα κέντρα υγείας της Θράκης, ενώ καταβάλλονται προσπάθειες, για να καλυφθούν 33 κενές θέσεις νοσηλευτικού προσωπικού στο νοσοκομείο της Ξάνθης.
ΚΕΝΤΡΟ ΗΜΕΡΗΣΙΑΣ ΦΡΟΝΤΙΔΑΣ
ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗΣ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ
Μετόχι Χαρακιά 14
Πελεκαπίνα Χανιά
Τ.Κ. 73135
Το Κέντρο μας ιδρύθηκε το 1995 με πρωτοβουλία του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων παρ/τος Χανιών και με χρηματοδότηση του Υπουργείου Υγείας- Πρόνοιας.
Αποτελεί φορέα κοινωνικής προστασίας για άτομα 3- 25 χρονών με βαρύτατη κινητική- διανοητική αναπηρία.
Λειτουργεί εδώ και 2 χρόνια στα Χανιά και έχει ήδη αποδείξει την ανάγκη ύπαρξής του.
Εξυπηρετεί άτομα τα οποία αδυνατούν να ενταχθούν σε κάποιο ειδικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Λειτουργεί καθημερινά: 7:00 π.μ.- 20:00 μ.μ. και Σάββατο πρωί 9:00 π.μ.- 14:00 μ.μ..
Απασχολεί ειδικευμένο προσωπικό 1 εργοθεραπεύτρια, 2 νοσηλευτές, 1 βοηθητικό προσωπικό. Παρέχει ημερήσια νοσηλευτική φροντίδα, απασχόληση και ψυχαγωγία στα μέλη του.
Βασικοί στόχοι του Κέντρου μας είναι: η κοινωνικοποίηση των ατόμων αυτών, η παραμονή των βαριά αναπήρων ατόμων στην οικογένεια και η ανακούφιση των γονιών από κάποιες ώρες την ημέρα.
Το κέντρο μας συχνά παρουσιάζει προβλήματα οικονομικά κυρίως, αλλά εμείς οι γονείς μπορούμε να παλέψουμε για να μπορέσει το Κέντρο να λειτουργήσει σωστά προσφέροντας στα παιδιά μας φροντίδα, αγάπη και στοργή που την έχουν ανάγκη.
Ευχαριστούμε όσους μας βοηθούν στο έργο μας.
ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ
Είμαι από τους λίγους ανθρώπους που έχουν διοριστεί στο δημόσιο με το 1648/86 και είναι πραγματικά άτομο με ειδικές ανάγκες. Μετά από χρόνια αναμονής και προσπάθειας (αφού έπρεπε να ικανοποιηθούν πρώτα οι ανάπηροι μαϊμούδες) προσλαμβάνομαι στα ΕΛΤΑ. Άρχισα, λοιπόν, να σκέφτομαι τη μέρα που θα ξεκινούσα την εργασία μου και υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι εγώ δεν θα είμαι ο “αραχτός” Δημόσιος Υπάλληλος (η συνήθης δηλαδή εικόνα που έχει ο κόσμος για τους εργαζόμενους στο Δημόσιο). Φιλοδοξία μου δεν ήταν βέβαια ότι θα είμαι η ικανότερη υπάλληλος, αλλά έστω μια χρήσιμη εργαζόμενη. Λόγο της εμφανέστατης αναπηρίας μου ήξερα εκ των προτέρων ότι θα συναντούσα τα περίεργα βλέμματα των συναδέλφων, αλλά και των πελατών του ταχυδρομείου. Επειδή όμως έως ένα σημείο αυτό είναι φυσικό, πίεσα τον εαυτό μου να έχει υπομονή περισσότερη απ’ ότι συνήθως. Να τους δώσω την ευκαιρία να με γνωρίσουν και να εξοικειωθούνε με έναν άνθρωπο που απλώς διαφέρει στον τρόπο που περπατάει. Δεν διαφέρει όμως στα συναισθήματα, αγαπά, πονάει, χαίρεται, λυπάται και αστειεύεται αν χρειαστεί με την ίδια την αναπηρία του. Η ανταπόκριση από τους συναδέλφους ήταν πολύ καλή. Οι περισσότεροι με πλησίασαν με τον καιρό, μερικοί μάλιστα με συνεχάρησαν με την απόφαση μου να εργαστώ. Δυστυχώς, ένα- δύο άτομα με τα οποία η φύση της δουλειάς είναι τέτοια που κατά καιρούς η συνεργασία μας είναι αναγκαστική, είναι ότι χειρότερο μπορούσε να μου συμβεί. Μου στερούν το δικαίωμα της εργασίας, κάνουν ότι μπορούν για να νοιώσω άχρηστη, περιττή. Εκμεταλλεύονται το γεγονός της δυσκολίας μου στην κίνηση και ότι ορισμένα σημεία στο χώρο εργασίας είναι απρόσιτα σε μένα και ακριβώς εκεί μεταφέρουν τον πύρινα της δουλειάς. Φέρονται τελείως αντί- συναδελφικά σε εμένα και όπως καταλαβαίνεται είναι και ο τύπος των γυναικών που είναι τάχα ψυχοπονιάρες, καίνε μόλις δούνε ανάπηρο και σίγουρα δίνουν και ένα κατοστάρικο κάθε μέρα σε κάποιο ζητιάνο για να εξασφαλίσουν τον παράδεισο. Ίσως, κάποια μέρα συγχωρίσω την αντί- συναδελφική τους συμπεριφορά, ίσως και την κατινίστική τους τάση, ίσως ακόμα και τον ρατσισμό σε έναν άνθρωπο με διαφορετικότητα. Ποτέ δεν θα συγχωρήσω το ότι με φέρανε κάποια στιγμή στην απελπισία που με έκανε να νοιώσω τόσο άσχημα συναισθήματα που ζήτησα από τον όποιο θεό να τους ανταποδώσει τα ίδια.
Γεωργία Ξημεράκη
@@@@@@@@@@@@
@@@@@@@@@@@@
Αγαπητό περιοδικό,
Ευελπιστώ ότι η επιστολή μου θα δημοσιευτεί στο περιοδικό γι’ αυτό και σας την αποστέλλω. Αφορμή για την επιστολή μου στάθηκε διαφημιστικό υλικό που αποστέλλεται από εταιρεία που εμπορεύεται ποδήλατα παθητική κίνησης.
Διαβάζοντας, λοιπόν, το διαφημιστικό υλικό της εταιρείας έμεινα έκπληκτος, όταν διάβασα την σχετική εγκύκλιο του ΙΚΑ. Το ΙΚΑ θεωρεί ότι με 1- 1,5 εκ. δραχμές απαλλάσσεται από την υποχρέωση να προσφέρει σε ένα πλήθος ασθενών φυσικοθεραπεία όπως το αναφέρει ρητώς στην σελ. 2 του εγρ. Π.Ο. 4/3/1971 της 31-7-97.
Πολύ καλά κάνει το ΙΚΑ και προσφέρει ποδήλατα αξίας 1-1,5 εκ. δραχμές αμφιβόλου προσφοράς σε μεγάλες κατηγορίες ασθενών, προσφέροντας πολλά δισεκατομμύρια σε 2-3 εταιρείες. Αθέτωση, σπαστικότητα και σκλήρυνση κατά πλάκας, δικαιολογεί σαν περιπτώσεις το ΙΚΑ για να κάνει δώρο το ποδήλατο. Δηλαδή, εξηγώ εγώ: (εγκεφαλική παράλυση, παραπληγίες, διάφορα είδη ημιπληγιών, σκλήρυνση κατά πλάκας κλπ.) πρόκειται για χιλιάδες ασθενείς που θα επιβαρύνουν το ΙΚΑ με δεκάδες δισεκατομμύρια και μάλιστα στερώντας τους να γίνουν καλά.
Γιατί με ποιο τρόπο αξιότιμοι υπεύθυνοι του ΙΚΑ το στατικό ποδήλατο θα εκπαιδεύσει τον ασθενή να ισορροπεί; πως θα σκεφτεί ποια πλευρά να εκπαιδεύσει, πως θα του μάθει να σηκωθεί από την καρέκλα ή να χρησιμοποιήσει ένα βοηθητικό μέσο βάδισης; (π.χ. μπαστούνι, περπατούρα).
Μπορώ να απαριθμήσω χιλιάδες μεθόδους και τρόπους θεραπείας για ασθενείς που πάσχουν από νόσους που αναφέρει το έγγραφο.
Θεωρώ ότι αν το ΙΚΑ προσφέρει ένα μηχανικό μέσο για να βοηθήσει στην κινητοποίηση μιας άρθρωσης καλά κάνει. Αλλά με θίγει σαν λογικά σκεπτόμενο άνθρωπο και σαν φυσικοθεραπευτή να θεωρεί το ΙΚΑ ότι ένα βοηθητικό μέσο αντικαθιστά ένα πρόγραμμα αποκατάστασης που χρησιμοποιεί χιλιάδες μέσα και μεθόδους θεραπείας και πάνω απ’ όλα εκπαίδευση, γνώση, κρίση και εμπειρία. Αυτό είναι κύριε Διοικητά του ΙΚΑ το στατικό μηχάνημα κινητοποίησης ένα “λιθαράκι” στην τεράστια προσπάθεια του φυσικοθεραπευτή να οικοδομήσει ένα τεράστιο “έργο”, έναν άνθρωπο που θα έχει την ικανότητα να αυτοεξυπηρετείται, να περπατάει και να είναι λειτουργικός.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία
Λυμπερίδης Πέτρος
Πρόεδρος Φυσικοθεραπευτών
Νομού Σερρών
Τίτλος για οδηγούς με αναπηρίες
Αγαπητό περιοδικό,
είμαι 23 χρονών και πάσχω από παραπληγία σπαστική των κάτω άκρων εκ γενετής. Ασχολούμαι εδώ και πολλά χρόνια με τον αθλητικό χώρο και μπορώ να κάνω σχεδόν τα πάντα χωρίς κανένα πρόβλημα. Όταν έγινα 18 χρονών αποφάσισα να δώσω εξετάσεις για το δίπλωμα οδήγησής μου. Επειδή όμως μπορώ να οδηγώ μόνο σε αυτόματο αυτοκίνητο έδωσα εξετάσεις με το αυτοκίνητο των γονιών μου το οποίο είναι αυτόματο, έτσι κατόρθωσα να πάρω το δίπλωμά μου με ένα απλό αυτόματο αυτοκίνητο.
Για ένα χρόνο μου επέτρεψαν να οδηγώ χωρίς κανένα πρόβλημα έως ότου μετά από ένα χρόνο ξαναπέρασα επιτροπή και αποφάσισαν αφού μου έκαναν κάποιες ασκήσεις όπως σε όρθια στάση να σηκώσω το μπροστινό μέρος του κάθε ποδιού και έπειτα το ένα γόνατο και μετά το άλλο και να τα κρατήσω κάποια δευτερόλεπτα εκεί, τα οποία σε όρθια στάση είναι πολύ πιο δύσκολα απ’ ότι σε καθιστή στάση, το οποίο μπορώ πολύ καλά, αλλά όχι από όρθια θέση λόγω της έλλειψης ισορροπίας που έχω και δεν καταλαβαίνω και τον σκοπό τους σε όρθια θέση, αφού οδηγάμε στην καθιστή θέση. Αλλά κανένας δεν με ρώτησε “έλα να σε δω να οδηγάς χωρίς τα πρόσθετα” έτσι λοιπόν δεν πέρασα το τεστ και σήμερα οδηγώ ένα αυτοκίνητο με όλους τους χειρισμούς στα χέρια, ενώ απέδειξα τον πρώτο χρόνο πολύ καλά ότι μπορώ να οδηγώ και χωρίς τους χειρισμούς στα χέρια. Και όταν τους ρώτησα πολύ ευγενικά μήπως γίνετε να μου θεωρήσουν το δίπλωμα για μεγαλύτερο διάστημα λόγο του μεγάλου κόστους που μας επιβάλλουν για κάθε επιτροπή με απείλησαν ότι θα μου το πάρουν αν δεν κάτσω φρόνιμα. Σας ευχαριστώ που με ακούσατε..
Ανώνυμος : Δεληγιώργης Φαίδων
@@@@@@@@@
INTERNET
Από αγάπη για το επάγγελμα αυτό, για τη φύση, την ομορφιά της και τα μυστήρια που περιέχει, θέλησα να μοιραστώ όλα αυτά, με όσον το δυνατόν περισσότερο κόσμο.
Οι αρχικές εντυπώσεις όλων των ατόμων, που για πρώτη φορά έχουν την εμπειρία του αυτόνομου σκάφανδρου, είναι το γεγονός ότι, μπορείς να αναπνέεις κάτω από το νερό ενώ συγχρόνως έχεις την αίσθηση ότι πετάς χωρίς καμία βαρύτητα.
Κανένα εμπόδιο και κανένας κίνδυνος για κανέναν, μόνον εφ’ όσον μαθαίνεις να σέβεσαι κάποιους κανόνες.
Δεν είμαστε βεβαίως ψάρια, αλλά χάρις την τεχνολογία, έχουμε τη δυνατότητα να περάσουμε, από λίγες στιγμές μέχρι και περισσότερες δεκάδες λεπτών, θαυμάζοντας αυτόν τον θαυμαστό κόσμο, τον πολύχρωμο και γεμάτο εκπλήξεις.
Με λίγη θέληση και συγχρόνως με έμπειρη πλαισίωση, αυτός ο υποβρύχιος κόσμος είναι ανοιχτός σε όλους.
Πριν από κάποια χρόνια, στις όχθες της λίμνης Leman, ετοιμαζόμουν για κατάδυση μαζί με φίλους, σε νερά πολύ λίγο φιλόξενα. Έκανε κρύο, και η μετεωρολογία είχε ήδη προαναγγείλει χιόνι, τη στιγμή της εισόδου μου στο νερό, μια φωνή μου λέει:
-Κύριε, μα δεν κρυώνετε; Ετοιμάζεστε για κατάδυση; πόση ώρα θα μείνετε μέσα στο νερό; σε πόσο βάθος θα κατεβείτε;
Πόσες ερωτήσεις για κάποιον που ενδιαφέρετε! Αλλά και πόσο μεγάλη ήταν η έκπληξή μου, όταν συνειδητοποίησα ότι ο συνομιλητής μου ήταν επάνω σε αναπηρική καρέκλα!
Κατά την επιστροφή από την κατάδυση, ήταν ακόμη εκεί με καινούριες ερωτήσεις.
Με τον φίλο μου Patrik, βλέποντας το ενδιαφέρον του, του δώσαμε ραντεβού στη λέσχη μας, για να τον ενημερώσουμε με φωτογραφίες και διαφάνειες, σχετικά με τους θαυμαστούς υποβρύχιους περιπάτους.
Περιμένοντας να έρθει αυτή η μέρα, προσπάθησα να ενημερωθώ για το εάν ένας οργανισμός ανεγνωρισμένος και επαρκώς εξειδικευμένος, θα μπορούσε να προσφέρει τη δυνατότητα κατάδυσης, σε άτομα με ειδικές ανάγκες. Έτσι, ανεκάλυψα τον Ι.Α.Η.Δ. (Διεθνής Σύλλογος {ποικίλων μορφών} αναπήρων Δυτών.
Ο φίλος μας έκανε μεγάλη υπομονή, μέχρι την ήμέρα που αποκτήσαμε τη δυνατότητα να μπορούμε να εκπαιδεύουμε για κατάδυση, άτομα με σοβαρές αναπηρίες, και να τους παρέχουμε διπλώματα ανεγνωρισμένα σε όλον τον κόσμο.
Ο πρώτος μου μαθητής μου πρόσφερε πολύ περισσότερα από όσα εγώ του έδωσα.
Το χαμόγελό του, πάντα συνόδευε τις αδεξιότητές μου. Η χαρά του ήταν απέραντη σαν μια καινούρια ευχαρίστηση, κάθε φορά που μπαίναμε στο νερό.
Για την αρχή πισίνα για τις βασικές ασκήσεις, όπως αυτό ισχύει για όλους τους αρχάριους, σε όλες τις μεθόδους, για περισσότερη ασφάλεια. Κατόπιν, ανάλογα με την αποτελεσματικότητα των επιδόσεων τους, περνάμε στα διάφορα στάδια.
Έχοντας ξεπεράσει αυτά τα μικρά εμπόδια, ανακαλύπτουμε ένα απέραντο γαλάζιο, γεμάτο με χρώματα, εκπλήξεις και μυστήρια, χωρίς να μπορούμε να το ξεχάσουμε.
Οι αρτιμελείς, όπως και τα άτομα με ειδικές ανάγκες, διακατέχονται από την όμοια ακριβώς αίσθηση της ελευθερίας, μοιράζονται την ίδια λαχτάρα γι’ αυτόν τον κόσμο της σιωπής, και ανακαλύπτουν ξανά, ένα καινούριο πάθος.
Με τον Jean-Pierre ο οποίος είναι παραπληγικός, αυτός ο “αρχάριος”, ο οποίος έγινε δύτης καταξιωμένος και καλός φίλος, έχουμε κάνει καταδύσεις στην λίμνη Leman, στην Ερυθρά θάλασσα και στην Μεσόγειο, στα Νότια της Γαλλίας.
Εξακολουθεί πάντα να κάνει καταδύσεις και θέλει να γίνει εκπαιδευτής. Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο!
Με την βοήθειά του, μπόρεσα να εισχωρήσω σε μέρη συγκεντρώσεων των ατόμων με ειδικές ανάγκες, όπως, Νοσοκομεία εξειδικευμένα, Κέντρα Αποκαταστάσεως, κτλ.
Πολλές και διαφόρων ειδών εμπειρίες, όπως και επιτυχίες πέρασαν. Άτομα με ειδικές ανάγκες, όπως παραπληγικοί, τετραπληγικοί, τυφλοί, με ένα μέλος λιγότερο, κτλ, όπως και με φυσική αναπηρία.
Όλοι, έχουν τη δυνατότητα να αποκτήσουν τον τίτλο του δύτη, σε ένα επίπεδο -λίγο έως πολύ υψηλό-, αναλόγως με την ικανότητα επιτυχίας τους, κατά τις βασικές ασκήσεις. Πάντως, θα συνοδεύονται πάντοτε από άτομα αρτιμελή και κατόχους του πτυχίου του I.A.H.D.
Γεμάτος από εμπειρίες από το εξωτερικό, να’ μια ξανά στη χώρα μου, εδώ που γεννήθηκα, στη Μήλο. Εξασκώντας το πάθος μου σαν επάγγελμα και την επιθυμία μου να μεταδώσω σε όλους αυτό το αίσθημα ευτυχίας, διευθύνω ένα Κέντρο κατάδυσης. Κάνουμε ότι είναι δυνατόν, για άνετη και ζεστή φιλοξενία των δυτών, αρχάριων και έμπειρων, αρτιμελών και αναπήρων.
Έχοντας ανοίξει το Κέντρο από τον Ιούλιο 1997, είχα την χαρά να παραδώσω το πρώτο μου δίπλωμα στην Ελλάδα, στον φίλο μου Μάνθο, ο οποίος είναι παραπληγικός.
Οργανώνουμε επίσης, για τον Απρίλιο 1998, στις 24-25-26, ένα σεμινάριο ανοιχτό για όλους τους εκπαιδευτές που επιθυμούν να εκπαιδεύσουν άτομα με ειδικές ανάγκες, για κατάδυση.
Εάν η καρδιά επιθυμεί κάτι, η θέληση πρέπει να το πραγματοποιεί!!
ΚΑΤΑΔΥΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ
ΧΑΒΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
ΤΗΛ: 0287 41347, 22964
FAX: 41240