Μέχρι σήμερα η αναπηρία θεωρείται ένας ασφαλιστικός κίνδυνος. Θεωρείται μια επικίνδυνη ανθρώπινη κατάσταση. Δεν είναι όμως έτσι. Ας αποενοχοποιήσουμε την αναπηρία.
Η αναπηρία και η ανικανότητα δεν είναι τίποτα περισσότερο από διαφορά συνθηκών και όρων ζωής. Το πρόβλημα δεν βρίσκεται ούτε στην αναπηρία ούτε στην ανικανότητα. Το πρόβλημα βρίσκεται στις συνθήκες και στο περιβάλλον εντός του οποίου πραγματώνεται η αναπηρία. Δεν φταίει η αναπηρία. Δεν φταίει η αναπηρία φταίει το περιβάλλον, φταίνε τα εμπόδια. Φταίει ο βιοτεχνικός τρόπος οργάνωσης της σύγχρονης Ελλάδας.
Το ζήτημα δεν είναι να αποδείξουμε ότι είμαστε ικανοί για εργασία. Το ζήτημα είναι να δημιουργήσουμε εργασίες κομψές και δημιουργικές. Προς αυτή την κατεύθυνση η αναπηρία είναι μια πρόκληση. Το ζήτημα είναι να δημιουργήσουμε τις συνθήκες και τους όρους της υλοποίησης των ονείρων μας και των προσδοκιών μας. Το ζήτημα είναι να δημιουργήσουμε μια Ελλάδα που η αναπηρία να σταματήσει να είναι μια επικίνδυνη υπόθεση. Το ζήτημα είναι να δημιουργήσουμε μια Ελλάδα που να μπορούν όλοι οι άνθρωποι να ονειρεύονται ακόμη κι όταν ζουν κάτω από συνθήκες αναπηρίας.
Η αναπηρία είναι μία αντικειμενικά δύσκολη συνθήκη ζωής. Είναι μια έλλειψη, μία αφαίρεση, μια στέρηση. Όμως δεν μπορούμε να την αρνηθούμε. Πρέπει να οργανώσουμε την αποδοχή της αναπηρίας σε κάθε έκφραση της ζωής μας. Η αποδοχή της αναπηρίας είναι ζήτημα νοοτροπίας και ένδειξη Πολιτισμού και ισοτιμίας. Όσο προχωρά η επιστήμη τόσο περισσότερο θα αυξάνονται οι άνθρωποι που ζουν κάτω από συνθήκες αναπηρίας ή και ανικανότητας. Όσο περισσότερο εξελίσσονται τα συστήματα υγείας τόσο θα αυξάνονται οι άνθρωποι με ανικανότητες αλλά και οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας. Με αυτή την έννοια η αναπηρία και η ανικανότητα είναι το μέλλον όλων μας.
Πρέπει να ξεχάσουμε ό,τι ξέραμε για την αναπηρία. Αυτό που ξέρουμε για την αναπηρία είναι προϊόν εμποδίων. Η κοινωνική εικόνα του ατόμου με ειδικές ανάγκες είναι ένα κοινωνικό κατασκεύασμα. Είναι προϊόν του παρελθόντος της υποτέλειας και της εξάρτησης. Η αναπηρία βρίσκεται αλλού και έχει πολλές όψεις. Οι άνθρωποι με αναπηρίες έχουν αλλάξει τρόπο ζωής σκέψη καθώς επίσης φιλοδοξίες. Μια μειοψηφία ανθρώπων με αναπηρίες ζει ανεξάρτητη μέσα στην πόλη. Κατοικούν σε κανονικές κατοικίες και εργάζονται σε κανονικές εργασίες. Μολονότι εμποδίζονται από πολεοδομικά και θεσμικά εμπόδια εξακολουθούν και επιβιώνουν. Η επιβίωση της μειονότητας των ενεργών αναπήρων είναι δύσκολη αλλά τα καταφέρνουν. Στο τέλος τα καταφέρνουν. Πρόκειται για μια ζωή μετ εμποδίων. Γι αυτήν όμως τη μειονότητα η ήττα δεν είναι επιλογή. Η μόνη υπαρκτή επιλογή είναι η επιβίωση.