Πάνε τέσσερα χρόνια από τη μέρα που μπήκα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και έφτασε η ώρα να πάρω το πτυχίο μου, χωρίς καν να καταλάβω πως πέρασε ο καιρός.
Την πρώτη φορά που πήγα, οι φοιτητές με αναπηρία ήταν ελάχιστοι και σήμερα δεν περνάει μέρα χωρίς να δεις κάποιο άτομο με ορατή αναπηρία στο προαύλιο.
Οι δυσκολίες βέβαια αρκετές, από την πρόσβαση σε συγκεκριμένους χώρους, μέχρι την μερικές φορές περίεργη αντιμετώπιση κάποιων υπαλλήλων ή και καθηγητών που δεν έχουν εξοικειωθεί με την αναπηρία.
Το μεγαλύτερο όμως εμπόδιο υπάρχει όταν κάποιος εργάζεται ταυτόχρονα με τις σπουδές του, έχοντας παράλληλα να αντιμετωπίσει και τις δυσκολίες που προκύπτουν στην καθημερινή του ζωή, αναγκάζοντας τον να βρίσκεται για 15 τουλάχιστον ώρες την ημέρα πάνω σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο, προσπαθώντας να προλάβει τα πάντα.
Πολλοί θα σκεφτούν αν αξίζει τον κόπο να μπουν σε τέτοια ταλαιπωρία προκειμένου να πάρουν ένα πτυχίο που ίσως τους χρειαστεί στην εργασία τους, ίσως και όχι. Το σίγουρο είναι ότι άσχετα αν το χρησιμοποιήσουν σαν επαγγελματικό βιοπορισμό, θα τους ανοίξουν νέοι ορίζοντες, είτε αλλαγής επαγγέλματος, είτε ανόδου και καταξίωσης από την δουλειά τους, τους συναδέλφους τους και τον κοινωνικό τους περίγυρο. Το κυριότερο όμως είναι ότι, ο καθένας από εμάς, με την καθημερινή συναναστροφή του με νέους φοιτητές χωρίς αναπηρία, βοηθά στην κοινωνική ενσωμάτωση και στην θετική αντιμετώπιση από αυτούς, μιας παρόμοιας συναναστροφής, συνεργασίας και φιλίας στο μέλλον.
Είναι πολύ καλό οι νέοι άνθρωποι να έχουν θετικά βιώματα από εμάς, βλέποντας φυσιολογική την κοινωνική μας συνύπαρξη, κατανοώντας τα όποια προβλήματα προκύπτουν από μια τέτοια σχέση, αντιλαμβανόμενοι συνάμα ότι, παρόλο που η ζωή είναι μια ρώσικη ρουλέτα, μη γνωρίζοντας ποτέ ποιος θα επιλεγεί για στόχος, ο στόχος αυτός δείχνει μία δυναμική και τέτοιο ψυχικό σθένος που ακόμα κι ο ίδιος δεν γνωρίζει ότι τα κουβαλά καθημερινά μέσα του.
Με λίγα λόγια, όσο επώδυνο και κουραστικό κι αν είναι το να εργάζεσαι, να είσαι ανάπηρος και φοιτητής ταυτόχρονα, τόσο περισσότερο αξίζει τον κόπο να το προσπαθήσεις και να μοχθήσεις για αυτό.
Ο δικός μου τουλάχιστον απολογισμός από την τετραετή αυτή εμπειρία είναι θετικότατος και ακόμα και αν με κούρασε πολύ, θα το επαναλάμβανα με μεγάλη ευχαρίστηση.
Αγνοήστε τις όποιες δυσκολίες σας φαντάζουν υπερβολικές και αξεπέραστες και όσοι έχετε τελειώσει το λύκειο γραφτείτε στο πανεπιστήμιο. Όσοι δε, δεν το έχετε κάνει, κάντε το, το συντομότερο δυνατόν. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από ανθρώπους με αναπηρίες που έχουν άποψη και γνώσεις και τίποτα χειρότερο από μικροπρεπείς, αμόρφωτους παντογνώστες.
Όχι βέβαια ότι κάποιος θα γίνει καλύτερος άνθρωπος αλλά τουλάχιστον θα βελτιώσει το μορφωτικό του επίπεδο. Άλλωστε αν ένας βλάκας πάρει πτυχίο, το μόνο που θα καταφέρει είναι να γίνει βλάκας με πτυχίο.
Βασίλης Δημητριάδης, Email v@dimitriadis.biz Internet: www.dimitriadis.biz