Όταν ξεκινούσε το περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ το 1993 όλοι περιμέναμε πως, αργά ή γρήγορα, κάτι καλύτερο θα γίνει και πως η Ελλάδα θα άλλαζε για να μπορέσει να υποδεχθεί αναπηρίες όπως είναι η κάκωση νωτιαίου μυελού, η σκλήρυνση κατά πλάκας, η μυοπάθεια και οι άλλες σοβαρές αναπηρίες.
Όλοι περιμέναμε πως σίγουρα κάποια στιγμή θα έβγαιναν οι πρώτες πολιτικές αναπηρίας, πως τα ασφαλιστικά ταμεία θα άλλαζαν, πως η διαδικασία για τη χορήγηση βοηθητικών μηχανημάτων θα γινόταν πιο απλή, πως το κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία εν τέλει θα συμμετείχαν στο κόστος για την πρόσληψη των προσωπικών βοηθών, οι μαζικές μεταφορές θα γίνονταν πιο προσπελάσιμες και πως τελικά η Ελλάδα θα εξελλισσόταν σε μια κοινωνία που δεν υπονομεύει την αναπηρία ως εμπειρία και ως διαφορά συνθηκών και όρων ζωής και πως η ελληνική κοινωνία θα συμμετείχει ενεργά στο επιπλέον οικονομικό κόστος που συνεπάγεται η κάθε σοβαρή αναπηρία.
Οι αλλαγές που περιμέναμε δεν έγιναν. Οι αναπηρίες έχουν εξομοιωθεί μεταξύ τους προς όφελος των πιο επιπόλαιων αναπηριών. Οι διαφορές μεταξύ των αναπηριών έχουν εξαφανιστεί, και όλες οι αναπηρίες έχουν υποκατασταθεί από τον γενικό όρο ΑμεΑ. Η ανεξάρτητη διαβίωση, και ό,τι οδηγεί σε αυτή, παραμένει ένας άγνωστος τρόπος ζωής και οι νέες πολιτικές καθημερινά απομακρύνονται από αυτή.
Αντί πολιτικών για την υποστήριξη της ανεξάρτητης διαβίωσης διεκδικούνται πολιτικές για τα συμπτώματα της εξάρτησης (επιδόματα επί επιδομάτων, πολιτικές ίσων ευκαιριών, συντάξεις) που ακόμη και όταν ικανοποιηθούν δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα στην ποιότητα της ζωής των ανθρώπων με αναπηρίες.
Η ζωή των ανθρώπων με αναπηρίες εξακολουθεί και υπονομεύεται φυσικά, κοινωνικά, υγειονομικά και οικονομικά. Πολλές αναπηρίες εξακολουθούν να είναι επικίνδυνοι τρόποι ζωής και είναι εκτεθειμένες σε πάρα πολλούς φυσικούς, κοινωνικούς, υγειονομικούς και οικονομικούς κινδύνους.
Όλοι περίμεναν πως όσο βαθαίνει η ένταξη της Ελλάδας στην Ε.Ε. τόσο περισσότερο θα αυξάνονται οι κοινωνικές επενδύσεις. Δεν διαψευστήκαμε. Πραγματικά οι κοινωνικές επενδύσεις και οι κοινωνικές δαπάνες αυξήθηκαν. Όντως συνεχίζουν να αυξάνονται τα τελευταία χρόνια και να βρίσκονται σε ποσοστό αντίστοιχο των ανεπτυγμένων ευρωπαϊκών κρατών.
Όμως, όσο και αν αυξάνονται οι λεγόμενες κοινωνικές δαπάνες, τίποτα δεν αλλάζει. Και πώς να αλλάξουν τα ασφαλιστικά ταμεία όταν όσα χρήματα και να εισπράξουν, όσες αυξήσεις και εάν κάνουν στις εργοδοτικές εισφορές, δεν θα μπορέσουν ποτέ να υποστηρίξουν οικονομικά τις συνεχώς διογκούμενες μισθοδοσίες των υπαλλήλων τους και τις λειτουργικές τους δαπάνες;
Οι λεγόμενες κοινωνικές δαπάνες έχουν βαθύτατα λανθασμένο προσανατολισμό: Δεν είναι δυνατό να περισσέψουν χρήματα, γιατί ακόμη και εάν περισσέψουν θα δοθούν σε χρήμα για «αναπηρικές» συντάξεις συνταξιούχων που έχουν αμφισβητούμενες ανάγκες και αμφίβολες αναπηρίες, που μπορούν να θεωρηθούν ως αναπηρίες μόνο από τα λογιστήρια των ασφαλιστικών ταμείων.
Για την Ελλάδα οι κοινωνικές δαπάνες δεν αποτελούν ένα εργαλείο εξομοίωσης των ανθρώπων με σοβαρές αναπηρίες με τους ικανούς σωματικά. Αποτελούν εργαλείο επανεκλογής κυβερνήσεων και κολακείας ψηφοφόρων.
Έτσι φτάσαμε στο 2008, χωρίς καμία υποστηρικτική υποδομή για τους ανθρώπους με σοβαρές αναπηρίες και με τα ασφαλιστικά ταμεία να τσιγκουνεύονται για την χορήγηση βοηθημάτων που μπορούν να διευκολύνουν τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων με σοβαρές αναπηρίες και να συμβάλουν στη μείωση του κόστους ζωής τους.
Την ίδια στιγμή δεν έχει απασχολήσει κανέναν η χρηματοδότηση των ανθρώπων με σοβαρές αναπηρίες για να προσλάβουν προσωπικούς βοηθούς. Αντιθέτως, τα ασφαλιστικά ταμεία κάνουν οτιδήποτε μπορούν για να υπονομεύσουν τους εργοδότες με αναπηρίες που τολμούν να προσλάβουν προσωπικούς βοηθούς.
Η προσωπική βοήθεια θεωρείται τεκμήριο πλουτισμού, οι προσωπικοί βοηθοί προσλαμβάνονται ως οικιακοί βοηθοί και δεν δικαιούνται ταμείο ανεργίας, δεν υπάρχει συλλογική σύμβαση εργασίας για την πρόσληψη προσωπικών βοηθών, δεν προβλέπεται πως ο ιδιώτης εργοδότης με αναπηρία μπορεί να προσλάβει νοσηλευτές και νοσηλεύτριες (εκτός νοσοκομείου), η εργασία των νοσηλευτών στο σπίτι των αναπήρων δεν προβλέπεται από τον νόμο και δεν υπολογίζεται ως προϋπηρεσία, δεν υπάρχει ρύθμιση για τα ωράρια της εργασίας (που αυτονόητα δεν μπορούν να είναι αντίστοιχα με των νοσοκομείων) και οι εργοδότες με αναπηρίες στην ουσία είναι ανύπαρκτοι.
Και καλά η αύξηση των κοινωνικών δαπανών να επενδύεται για τη μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων και για την κάλυψη των υπέρογκων λειτουργικών δαπανών των ασφαλιστικών ταμείων. Γιατί τα ασφαλιστικά ταμεία συμβάλλουν στην αύξηση του κόστους ζωής των πολιτών που ζουν κάτω από συνθήκες αναπηρίας με βλακώδεις νομοθεσίες;
Γιατί οι εργοδότες με αναπηρίες να είναι όμηροι ενός κράτους, ενός ασφαλιστικού συστήματος και ασφαλιστικών ταμείων που δεν ενδιαφέρονται για αυτούς;
ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ
Οκτώβριος 2007