Η επιλογή της ποιότητας αντί της ποσότητας και η αξιοποίηση συγκριτικών πλεονεκτημάτων φαίνεται να είναι ο μόνος δρόμος ο οποίος θα επιτρέψει στις τοπικές κοινωνίες και τους μικρούς επιχειρηματίες να ξεπεράσουν τη σημερινή τους υστέρηση και να ατενίσουν με ελπίδα το μέλλον,
κάτι που όμως απαιτεί μια νέα επιχειρηματική αντίληψη, πρακτική και δράση, απαιτεί μια «νέα επιχειρηματικότητα»
Η μικρές ποσότητες προϊόντων και υπηρεσιών, κατ’ εξοχήν αποτέλεσμα της δραστηριότητας χιλιάδων μικρών ελληνικών επιχειρήσεων αλλά και αυτοαπασχολούμενων, μέχρι και πρόσφατα δεν είχαν την δυνατότητα να φτάσουν σε μια αγορά, η οποίο συνήθως ήταν γεωγραφικά άρα και οικονομικά περιορισμένη, αν και εδώ υπήρχαν σημαντικές εξαιρέσεις, όπως στον χώρο της μόδας, ή και σε άλλους –περιορισμένους άλλους χώρους.
Σήμερα όμως, υπάρχουν οι δυνατότητες στον παραγωγό μιας απομακρυσμένης περιοχής, να φτάσει με τα προ?όντα του, σε αυτόν τον έναν καταναλωτή, μιας εξίσου απομακρυσμένης περιοχής και από ότι φαίνεται η λογική (και η πρακτική) των εξειδικευμένων προϊόντων για εξειδικευμένες αγορές, είναι αυτή που μπορεί να αποτελέσει μια εναλλακτική λύση στα όρια της μαζικής παραγωγής, για μαζικές αγορές.
Η επιλογή της ποιότητας αντί της ποσότητας και η αξιοποίηση συγκριτικών πλεονεκτημάτων φαίνεται να είναι ο μόνος δρόμος ο οποίος θα επιτρέψει στις τοπικές κοινωνίες και τους μικρούς επιχειρηματίες να ξεπεράσουν τη σημερινή τους υστέρηση και να ατενίσουν με ελπίδα το μέλλον, κάτι που όμως απαιτεί μια νέα επιχειρηματική αντίληψη, πρακτική και δράση, απαιτεί μια «νέα επιχειρηματικότητα»
Αυτή η νέα επιχειρηματική κουλτούρα, -«η νέα επιχειρηματικότητα»- πρέπει να παίρνει υπόψη της και να συντίθεται από τα παρακάτω:
Την στροφή ενός ολοένα και μεγαλύτερου τμήματος των καταναλωτών σε εξειδικευμένα προϊόντα και υπηρεσίες, που σε συνδυασμό με την σπανιότητα των πόρων (φυσικών και ανθρώπινων) που υπάρχουν στις τοπικές κοινωνίες και οδηγεί τους επιχειρηματίες στον βαθμό που θέλουν να είναι ανταγωνιστικοί στην παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών υψηλής προστιθέμενης αξίας που θα απευθύνονται σε αυτές τις εξειδικευμένες αγορές.
Η σπανιότητα των πόρων επιβάλει τέτοια διαχείριση τους που θα αποτρέπει την σπατάλη και την εξάλειψη τους, δημιουργώντας έτσι συνθήκες συνεχούς αναπαραγωγής τους, οδηγώντας τις παραγωγικές δυνάμεις των τοπικών κοινωνιών μας, σε μια περιβαλλοντικά φιλική δραστηριότητα.
Η χρήση των νέων τεχνολογιών και ειδικότερα του Ιντερνετ και των εφαρμογών του διευρύνει τα όρια της μικρής τοπικής αγοράς, δημιουργώντας έτσι νέα πεδία δράσης και νέους γεωγραφικούς προσανατολισμούς στους μικρούς επιχειρηματίες.
Οι τεχνολογικές εξελίξεις και όλο αυτό το οικοδόμημα που ονομάζουμε κοινωνία των πληροφοριών, εμπλουτίζει έτσι τον επιχειρηματικό σχεδιασμό με νέα στοιχεία, ανοίγει, ή φαίνεται ότι ανοίγει νέους ορίζοντες στον επιχειρηματία, ο οποίος όμως προκειμένου να ωφεληθεί από τα επιτεύγματα της θα πρέπει να εντάξει και αυτή την διάσταση στις υπάρχουσες λειτουργίες της επιχείρησης του.
Γιατί αν θεωρήσουμε ότι οι βασικές λειτουργίες της επιχείρησης είναι η παραγωγή και η εμπορία προϊόντων και υπηρεσιών, τότε θα λέγαμε ότι η κοινωνία των πληροφοριών και η νέα επιχειρηματικότητα:
Επηρεάζει την λειτουργία της παραγωγής, δίνοντας την δυνατότητα στον επιχειρηματία να αναπτύσσει νέα προϊόντα, νέες μορφές οργάνωσης, νέες και βελτιωμένες διαδικασίες παραγωγής, ελέγχου ποιότητας κλπ.
Επηρεάζει την λειτουργία της εμπορίας, τόσο από την πλευρά της προμήθειας, όσο και από την πλευρά του μάρκετινγκ και των πωλήσεων, δίνοντας του την δυνατότητα, να απευθύνεται σε μια διευρυμένη αγορά, τόσο στις προμήθειες, όσο και στις πωλήσεις.
Το ίδιο γίνεται και με τις άλλες λειτουργίας της επιχείρησης, όπως την οικονομική λειτουργία, με την ανάπτυξη της επιχείρησης και την ασφάλεια της. Ετσι η κοινωνία της πληροφορίας, δίνει άλλη διάσταση και στις λειτουργίες του επιχειρηματία/ διοικητή, βασικό χαρακτηριστικό των οποίων είναι, η χρήση εξελιγμένων τεχνολογικών μέσων και τεχνικών, σε συνδυασμό με μια γενναία αποκέντρωση εξουσιών και ανάθεση ευθυνών.
Αν οι μέχρι τώρα παραδοσιακές λειτουργίες του μάνατζερ, δηλαδή ο προγραμματισμός, η οργάνωση, η διοίκηση, η ηγεσία και ο έλεγχος, εξασκούνται μέσα στο προστατευμένο και σε μεγάλο βαθμό ελεγχόμενο περιβάλλον της παραδοσιακής επιχείρησης, στις νέες επιχειρήσεις αυτές οι λειτουργίες, υποχρεωτικά, αποκτούν ένα νέο περιεχόμενο, το οποίο όλοι μας μπορούμε να το φανταστούμε, άλλα ίσως δεν μπορούμε να το θεωρητικοποιήσουμε ακόμα, ενώ το ζήτημα που από μόνο του ανακύπτει, είναι πως ο μικρός επιχειρηματίας μπορεί να αναπτύξει την δραστηριότητα του στις συνθήκες της νέας επιχειρηματικότητας.
Π. Λαμπρόπουλος