Είμαι 26 χρονών και έχω σπαστική τετραπληγία. Δε μπορώ να χρησιμοποιήσω τα χέρια μου, τα πόδια μου και γιαυτό κάθομαι σε αναπηρικό κάθισμα. Επίσης, δε μπορώ να μιλήσω.
Όπως καταλαβαίνετε η κατάστασή μου είναι βαριά. Δηλαδή δε μπορώ να φάω μόνος μου, αδυνατώ να χρησιμοποιήσω μόνος μου το W.C., δε μπορώ να βγω έξω μόνος μου, δε μπορώ να εκφραστώ με ομιλία, δε μπορώ να χρησιμοποιήσω το μολύβι, δε μπορώ να κινώ το κορμί μου παρά μόνο το κεφάλι μου. Θέλησα να γράψω στο περιοδικό σας γιατί με αυτό το τρόπο θα ήθελα να επικοινωνήσω μαζί σας και να με γνωρίσετε.
Από τότε που ήμουν παιδί πέρασα από πολλά κέντρα όπως η ΕΛΕΠΑΠ, η Εταιρεία Προστασίας Σπαστικών, ο Καλός Σαμαρείτης, το Ειδικό Γυμνάσιο Λύκειο του ΕΙΑΑ. Από το 1985 ελάμβανα μέρος σε ειδικούς αγώνες (Ειδική Ολυμπιάδα) στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το αγώνισμά μου ήταν τα 25 μ. σπρώχνοντας το αναπηρικό κάθισμα με το ένα πόδι πίσω (ανάποδα).
Το 1989 άρχισα την εκπαίδευσή μου στου Η/Υ. Επειδή δε μπορώ να χρησιμοποιήσω τα χέρια μου πληκτρολογώ με μετωπικό έμβολο.
Το 1991 εκπαιδεύτηκα από εργοθεραπευτή στο κέντρο ΕΡΜΗΣ. Τώρα φοιτώ στο “Τμήμα Η/Υ και Γραφείου” ενώ έχω και Η/Υ στο σπίτι. Στο σπίτι μου ασχολούμαι επαγγελματικά γράφοντας εργασίες που μου στέλνουν.
Για να τα καταφέρω με βοήθησαν πολλοί άνθρωποι. Με βοήθησαν πάρα πολύ οι γονείς μου, για να κατανοήσω το μέγεθος του προβλήματός μου. Με βοήθησε ο αδελφός μου: Θυμάμαι όταν ήμασταν μικροί με έπαιρνε με το αναπηρικό κάθισμα και μαζί με τα παιδιά της γειτονιάς πηγαίναμε σινεμά. Έτσι μπόρεσα από μικρός να έχω παρέες. Ακόμα με βοήθησαν διάφορα σχολεία από τα οποία έμαθα πολλά πράγματα. Τέλος με βοήθησε ο εκπαιδευτής μου Εργοθεραπευτής Αλεξάνδρου Στράτος. Κάνουμε μαζί 5 χρόνια εκπαίδευση στα computers. Τον τελευταίο χρόνο μου φέρνει δουλειά στο σπίτι, τη γράφω και έτσι κερδίζω χρήματα. Εκτός από εκπαιδευτής είναι και πολύ καλός φίλος.
Αυτά τα 4 χρόνια που κάνω computer μου έδωσαν ζωή. Επειδή δε μπορώ να μιλήσω, το computer που έδωσε τη δυνατότητα να εκφραστώ και να γράφω τις σκέψεις μου.
Ένα άλλο που με βοήθησε το computer είναι ότι φέτος άρχισα να εργάζομαι. Ήμουν απογοητευμένος. Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρός, γύρω στα 15, ήθελα κάπου να δουλέψω. Δεν είχα καταλάβει πόσο σοβαρό ήταν το πρόβλημά μου. Όταν πήγα στο γυμνάσιο κατάλαβα πως δεν είχα καμία ελπίδα να δουλέψω. Τότε αισθάνθηκα ανίκανος και βάρος στους άλλους ανθρώπους. Μέχρι που μπήκε στη ζωή μου το computer και την άλλαξε. Τώρα νιώθω ότι έχω θέση στη ζωή. Μέσω του computer μπορώ να επικοινωνήσω, να μπώ στην παραγωγή – και ήθελα πάρα πολύ και τα δύο. Θα ήθελα να στείλω ένα μήνυμα σε όλους:
Η αναπηρία δε σημαίνει ανικανότητα. Σημαίνει θέληση στη ζωή και προσπάθεια. Τα ΑμΕΑ μπορούν να βγουν στη παραγωγή αρκεί να υπάρξει μία μικρή βοήθεια.
Σχόλιο του ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ:
Στο πρωτότυπο της επιστολής υπήρχε μόνο 1 ορθογραφικό λάθος με βάση το μονοτονικό σύστημα και κανένα ορθογραφικό λάθος ως προς το πολυτονικό. Από άποψη συντακτική το κείμενο είναι άψογο. Για απόδειξη ξαναδιαβάστε την τελευταία παράγραφο που γράφει: ΘΕΛΗΣΗ ΣΤΗ ΖΩΗ και όχι αυτό που συνηθίζεται από πολλούς “θέληση ΓΙΑ ζωή”. Υπάρχει μία τεράστια διαφορά που πολύ εύστοχα ο Νίκος Πανανός τη διατύπωσε. Ο πραγματικός τίτλος της επιστολής είναι ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΔΕ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ. Τον αλλάξαμε γιατί πιστέψαμε ότι αδικεί τόσο το συγγραφέα του κειμένου όσο και την Τετραπληγία και την Εργοθεραπεία. Η τελευταία μάλιστα, η Εργοθεραπεία δηλαδή, διατηρείται άγνωστη μολονότι είναι η μόνη δυνατότητα για χιλιάδες τετραπληγικούς.
Νίκος Πανανού, τετραπληγικού