Μαθητές με αναπηρίες δε θεωρούνται πλέον μόνο τα παιδιά με κινητικές δυσκολίες αλλά ακόμα και όσα παρουσιάζουν πρόβλημα παχυσαρκίας.
Ετσι οι σχολικοί σύμβουλοι και οι δάσκαλοι καλούνται να αναγνωρίσουν και να αντιμετωπίσουν οποιοδήποτε παράγοντα διαφοροποίησης του παιδιού από το μέσο κοινό μαθητή με τις κατάλληλες εκπαιδευτικές προσαρμογές.
Ο πρόσφατα διευρυμένος νόμος για την αποκατάσταση, που ψηφίστηκε το 1973 στις Η.Π.Α., ορίζει ότι στην κατηγορία των ” μαθητών με ανικανότητες” συμπεριλαμβάνονται και οι φορείς του AIDS, αλκοολικοί, παχύσαρκοι, χρήστες ναρκωτικών κ.λ.π. Αλλωστε σύμφωνα με τον Gerry Sokol, σχολικό σύμβουλο των δημοσίων σχολείων της επαρχίας του Jefferson, “ανικανότητα θεωρείται οτιδήποτε έχει επίδραση στην λειτουργικότητα του μαθητή, και κυρίως στις βασικές δραστηριότητες της ζωής”. Επομένως τα παχύσαρκα παιδιά εκτιμούνται ως μειονεκτούντα λόγω της στάσης των άλλων ανθρώπων απέναντι τους.
Πως όμως αντιμετωπίζονται οι ιδιαιτερότητες των παιδιών μέσα στα σχολεία; Οι δάσκαλοι είναι υποχρεωμένοι κατά το νόμο να αναφέρουν στην αντίστοιχη ομάδα υποστήριξης, που συνήθως κατευθύνεται από το διευθυντή του σχολείου, τα παιδιά που πιστεύουν ότι πιθανά μειονεκτούν. Αυτή η ομάδα επανεξετάζει την πιθανότητα διαταραχής και όταν οι υποψίες του δασκάλου επιβεβαιώνονται εφαρμόζονται οι κατάλληλες προσαρμογές και τροποποιήσεις του εκπαιδευτικού προγράμματος. Οι προσαρμογές αυτές περιλαμβάνουν από απλές εγκαταστάσεις ραμπών για παιδιά με αναπηρικά καθίσματα, μέχρι ειδικές δίαιτες. Οταν κάποιες από αυτές είναι αδύνατο να εφαρμοστούν στο συγκεκριμένο σχολείο που εντάσσεται το παιδί, τότε γίνεται η μεταγραφή του σε κάποιο άλλο. Για παράδειγμα δύο μαθητές με αιμοφιλία μεταφέρθηκαν από την περιφέρεια σε σχολείο που ήταν πλησιέστερα στο νοσοκομείο για λόγους πρόληψης.
Επίσης οι τροποποιήσεις του σχολικού προγράμματος πιθανά να είναι κάποιες μετατροπές των σχολικών εργασιών ή ακόμη και η παροχή πρόσθετου χρόνου στους μαθητές με περιοδικές κρίσεις άσθματος.
Ενας δάσκαλος παιδιών με μαθησιακές δυσκολίες, ο Bett Sims, θεωρεί ότι οι τροποποιήσεις άλλοτε μπορεί να είναι απλές ενέργειες, όπως η μεγαλόφωνη ανάγνωση ενός τεστ και άλλοτε πιο επίπονες όπως η επανάληψη των οδηγιών τρεις φορές. Βέβαια για τα Ελληνικά εκπαιδευτικά δεδομένα τα πράγματα είναι ακόμη πιο απλά. Τις περισσότερες φορές το παιδί με ανικανότητα ή αναπηρία αποτρέπεται από την ένταξή του σε κανονικό δημόσιο σχολείο με ποικίλους τρόπους και έτσι οι τροποποιήσεις και οι προσαρμογές αχρείαστες ας είναι…
της Teresa Novelino, Martinsburg Journal, 5 Νοεμβρίου 1993.
Μετάφραση Ντόρα Δημητρακοπούλου