Τώρα πια… πως θα επιβιώσουμε; Πως θα αμυνθούμε ΩΣ ανάπηροι; Η ζωή κάτω από συνθήκες αναπηρίας ήταν και είναι δύσκολη σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υδρογείου.
Στην Ελλάδα όμως η ζωή με αναπηρία είναι αδύνατη, ακόμη και για τους οικονομικά ευκατάστατους αναπήρους. Το πρόβλημα που προκύπτει από την αναπηρία δεν είναι κατ’ αρχή οικονομικό. Πως μπορεί να είναι οικονομικό το πρόβλημα Αναπηρία, όταν σε ολόκληρη την επικράτεια δεν υπάρχουν κέντρα Αποκατάστασης ούτε σοβαρά Ειδικά Σχολεία. Πως μπορούμε να μιλούμε για οικονομικό πρόβλημα όταν όλα τα προγράμματα αποκατάστασης και όλα τα Ειδικά Σχολεία, λειτουργούν όπως όλες οι δημόσιες υπηρεσίες.
Τι μπορούν να κάνουν οι 40.000 δρχ ή οι 108.000 δρχ που παίρνει ο ανάπηρος ως βοήθημα, όταν αυτός ο ανάπηρος δεν έχει εκπαιδευτεί ούτε έχει αποκατασταθεί; Πως θα φτιάξει ο ανάπηρος τη ζωή του με 40 ή 100 χιλ. δρχ.; Πως θα βρει σπίτι; Πως θα πάρει αυτοκίνητο; Πως θα πάρει τα βοηθήματα που αντικειμενικά έχει ανάγκη; Πως θα πληρώσει τους μισθούς των βοηθών του; Και τελικά… πως θα τραφεί ο Έλληνας με αναπηρία;
Δε χρειάζεται φαντασία για να καταλάβει ο κάθε αναγνώστης πως η ΕΠΙΔΟΜΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ είναι αδιέξοδη. Η πολιτική των επιδομάτων ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΑΝΑΠΗΡΟΥΣ-ΜΑΪΜΟΥ.
Ακόμη και ο πιο πορωμένος πολιτικός μπορεί να αντιληφθεί πως όταν η ζωή κάποιου Έλληνα καταστρέφεται από μία αναπηρία, τότε αυτός ο Έλλην χρειάζεται:
1) εκπαίδευση και αποκατάσταση, γρήγορη και αποτελεσματική και
2) πίστωση σε χρόνο και χρήμα έως ότου αποκτήσει πάλι τον έλεγχο στη ζωή του.
Το πραγματικό πρόβλημα που προκύπτει από την Αναπηρία δημιουργείται από την έλλειψη επιδέξιας ΠΙΣΤΩΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, ώστε ο Έλληνας αμέσως μετά την απόκτηση της αναπηρίας του και μετά την ενηλικίωσή του να έχει τη δυνατότητα
α) να του δοθεί χρόνος μερικών μηνών για να συνειδητοποιήσει το πρόβλημα Αναπηρία, και
β) να μπορεί να δανειστεί με χαμηλά επιτόκια χρήματα για να (ξανα)φτιάξει τη ζωή του.
Είναι απλό, παντού σε όλα τα κράτη, ανεξαρτήτως των ιδιομορφιών που παρουσιάζουν τα Προνοιακά Συστήματα, έτσι περίπου λειτουργούν. Μόνο η Ελλάδα έχει δικό της τρόπο και δική της θεωρία κοινωνικών ασφαλίσεων.
Πραγματικά η ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΑΠΕΙΛΕΙΤΑΙ, επειδή τα επιδόματα είναι αστεία και δε μπορούν να επιδοτήσουν
α) την επιβίωση και
β) την επιστροφή στην ενεργό οικονομική δραστηριότητα.
Χρειάζονται βαθιές τομές και νέα ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΣΩΝ ΕΥΚΑΙΡΙΩΝ, η οποία έχει οικονομικό και πολιτικό κόστος, διότι αντιστοιχεί σε ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟ και ΝΕΟ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ των ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΔΑΠΑΝΩΝ. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο δε θίγονται τα συμφέροντα των Ελλήνων με αναπηρίες, διότι πολύ απλά στην παρούσα κατάσταση τα συμφέροντα των αναπήρων ούτως ή άλλως θίγονται.
Στο ενδεχόμενο ΑΛΛΑΓΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ και ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΣΦΑΛΙΣΕΩΝ θίγονται τα οικονομικά συμφέροντα των ικανών σωματικά, που σήμερα ευνοούνται από την επιδοματική πολιτική. Αυτό είναι γνωστό στους κυβερνούντες.
Η οικονομική κρίση είναι πολύ πιο βαθιά. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι έλληνες με αναπηρίες στην παρούσα φάση εμποδίζονται να ευημερήσουν. Το παιχνίδι της οικονομικής ευημερίας παίζεται μόνο μεταξύ ικανών σωματικά. Σ’ αυτό το παιχνίδι οι ικανοί σωματικά παίκτες δε δέχονται συμπαίκτες με αναπηρίες.
Είναι δύσκολη η εποχή και είναι αυτονόητο πως και οι ανάπηροι θα πρέπει να αρνηθούν το ρόλο του ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΥ ή του ΜΑΘΗΤΗ ή του ΠΑΙΔΙΟΥ ή του ΑμΕΑ και να επιδιώξουν την ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΩΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ με ρεαλισμό και επιδεξιότητα.
ΣΥΝΤΑΓΗ για μία καλή και ΕΥΗΜΕΡΟΥΣΑ ΑΝΑΠΗΡΙΑ δεν υπάρχει. Με απλή λογική χρειάζεται να αντιληφθούν πως η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΥΗΜΕΡΙΑΣ των αναπήρων δεν πρέπει να θίγει την ΕΥΗΜΕΡΙΑ των άλλων, επειδή οι άλλοι είναι ισχυρότεροι και θα τους εμποδίσουν.
Η οργάνωση της ευημερίας των αναπήρων μπορεί να γίνει μόνο με όρους οικονομικούς, πολιτικούς και επιχειρηματικούς. Η επιβίωση είναι πλέον ζήτημα γνώσεων, διαπραγματεύσεων και ευφυών διεκδικήσεων.