Από την ΕΟΚΑ πήραμε το παρακάτω κείμενο καταγγελία και το δημοσιεύουμε. Η ΕΟΚΑ είναι η ομοσπονδία των συλλόγων των κινητικά αναπήρων την Ελλάδα. Το πλήρες κείμενο της καταγγελίας έχει ως εξής:
Η Ομοσπονδία μας συμμετείχε στο διεθνές σεμινάριο «Sports and Education Associated with Disability» στη Λεμεσό της Κύπρου μεταξύ 8 και 12 Δεκεμβρίου 2004, για τη μετακίνησή μας στο οποίο, δυστυχώς, χρειάστηκε να χρησιμοποιήσουμε τις υπηρεσίες αεροδρομίου και εταιρίας.
Συγκεκριμένα:
1. Κατά την άφιξή μας στο αεροδρόμιο στις 8/12/04 για την πτήση Cyprus 323 των 09:45, όλες οι θέσεις των αναπηρικών αυτοκινήτων στο χώρο στάθμευσης μακράς διαρκείας ήταν κατειλημμένες από αυτοκίνητα τα οποία δεν διέθεταν το ανάλογο σήμα. Επιπλέον, οι ράμπες που υπάρχουν για την κίνηση των αναπηρικών αμαξιδίων ήταν κλειστές από αυτοκίνητα. Παρά τα παράπονα μας στην εταιρία διαχείρισης του χώρου στάθμευσης και στη διεύθυνση του αεροδρομίου, το ίδιο φαινόμενο παρουσιάστηκε και κατά την άφιξη μας μετά από 4 μέρες.
2. Κατά την άφιξή μας στις 12/12/04 με την πτήση Cyprus 348 των 20:00 δεν υπήρχε δεύτερο άτομο ως όφειλε, για τη μεταφορά μας από το κάθισμα του αεροσκάφους στο ειδικό κάθισμα για την έξοδό μας από το αεροσκάφος. Όταν παραπονεθήκαμε για το γεγονός, αντί να εξυπηρετηθούμε δεχτήκαμε επίπληξη από το πλήρωμα. Επιπλέον, δεν υπήρχε κάποιος υπεύθυνος αναγκάζοντας μας να βρισκόμαστε όμηροι, επί τουλάχιστον μισή ώρα, σε μία διαμάχη μεταξύ της αεροπορικής εταιρίας και του αεροδρομίου για το ποιος είναι υπεύθυνος παροχής της συγκεκριμένης υπηρεσίας προς τους αναπήρους. Η συμπεριφορά του πληρώματος του αεροσκάφους αλλά και των υπευθύνων του αεροδρομίου ήταν απαράδεκτη και απαξιωτική, όχι μόνο ως προς το πρόσωπό μας αλλά και ως προς όλους τους αναπήρους. Εξαιτίας όλων αυτών αναγκάστηκαν να μας βοηθήσουν ένας ανεκπαίδευτος νεαρός υπάλληλος του αεροδρομίου και οι συνοδοί μας, παρά την αντίρρηση της προϊσταμένης του αεροσκάφους που δεν έκανε τίποτα για την εξεύρεση λύσης, παρά μόνο διαμαρτυρόταν προς εμάς. Το αποτέλεσμα ήταν να μεταφερθούμε «κακήν κακώς» και να κινδυνεύουμε κατά τη μετακίνησή μας, χτυπώντας επίσης από κάθισμα σε κάθισμα κατά την έξοδο.
3. Στην είσοδο του αεροδρομίου όπου μεταφέρθηκαν τα αυτοκίνητά μας από τους συνοδούς μας για την αναχώρηση, οι θέσεις στάσης και στάθμευσης των αναπηρικών αυτοκινήτων ήταν κατειλημμένες από άσχετα αυτοκίνητα, παρά την παρουσία της Ελληνικής Αστυνομίας. Όταν δε παραπονεθήκαμε στον αρμόδιο αστυνομικό μας υπέδειξε μία άλλη θέση 500 μέτρα μακρύτερα λέγοντας μας ότι, η φύλαξη των θέσεων, παρά του ότι ήταν δίπλα του, είναι δουλειά της εταιρίας Security του αεροδρομίου.
Παρόμοιες καταγγελίες, την σοβαρότητα των οποίων διαπιστώσαμε για άλλη μία φορά από πρώτο χέρι, μας κάνουν κατά διαστήματα και άλλα μέλη της Ομοσπονδίας μας.
Πρέπει επιτέλους να καταλάβουν όσοι πληρώνονται για την παροχή υπηρεσιών ό,τι δεν μπορούν να μας κρατούν ομήρους στις διαμάχες μεταξύ των εταιριών και ότι πρέπει να μας παρέχουν τα όσα έχουν υποχρέωση να κάνουν με ασφάλεια και συνέπεια.
Δυστυχώς, η κατάσταση που επικρατεί στο καλύτερο αεροδρόμιο της Ελλάδας και ένα από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης, είναι επιεικώς απαράδεκτη και πλήττει βάναυσα την αξιοπρέπεια των αναπήρων αλλά και το κύρος της κυβέρνησης και της χώρας μας, τα οποία προσπαθούμε να διαφυλάξουμε παντοιοτρόπως.
Με εκτίμηση, Για το Δ.Σ. της Ε.Ο.Κ.Α.
Πράγματι η κατάσταση στα αεροδρόμια δεν είναι καλή. Δεν ισχυριζόμαστε πως στα άλλα ευρωπαϊκά αεροδρόμια η κατάσταση είναι καλύτερη. Ας μιλήσουμε όμως για την πατρίδα μας και ιδιαιτέρως για το αεροδρόμιο «Βενιζέλος», που είναι το μεγαλύτερο αεροδρόμιο της χώρας.
Το αεροδρόμιο «Βενιζέλος» δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στους ταξιδιώτες που χρησιμοποιούν αναπηρικά καθίσματα. Υποχρεώνει τους χειριστές αναπηρικών καθισμάτων να χρησιμοποιούν αναπηρικά καθίσματα του αεροδρομίου. Αυτό γίνεται κυρίως επειδή πρέπει να περάσουν από τον έλεγχο ασφαλείας. Όμως τα αναπηρικά καθίσματα που υπάρχουν στο αεροδρόμιο είναι πολύ κακής ποιότητας και δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν από ανθρώπους με σοβαρές αναπηρίες. Από την άλλη υπάρχει σοβαρό πρόβλημα οι χειριστές των ηλεκτροκίνητων αναπηρικών καθισμάτων να εγκαταλείψουν το δικό τους αναπηρικό κάθισμα επειδή σε ένα ενδεχόμενο καθυστέρησης πτήσης κινδυνεύουν με κατάκλιση, για ευνόητους λόγους.
Ένα ακόμη πρόβλημα είναι πως οι άνθρωποι που εργάζονται στις υπηρεσίες που αναλαμβάνουν τη μεταφορά των επιβατών με αναπηρίες από τον αερολιμένα μέσα στο αεροπλάνο συχνά έχουν σοβαρά προβλήματα φυσικών ικανοτήτων και δεν μπορούν να αν να σηκώσουν το βάρος του σώματος του επιβάτη με αναπηρία, κάτι που απαιτείται για να μεταφερθεί ο επιβάτης με αναπηρία από το δικό του κάθισμα, στο κάθισμα του αεροδρομίου και ύστερα στο μικρό κάθισμα που θα μπει μέσα στο αεροπλάνο και στο τέλος από το μικρό κάθισμα στο κάθισμα του αεροπλάνου. Πολλές φορές λοιπόν οι υπάλληλοι σε αυτή την υπηρεσία δεν είναι σε θέση να σηκώσουν το βάρος του σώματος του επιβάτη ή σχεδόν πάντα αγνοούν τους απλούς πρακτικούς τρόπους μεταφοράς του ανθρώπινου σώματος από το ένα κάθισμα στο άλλο κάθισμα, με αποτέλεσμα να χρειάζεται να εφαρμόσουν μεγαλύτερη μυική δύναμη, την οποία δεν έχουν.
Τα ειδικά οχήματα που προορίζονται για την μεταφορά των επιβατών με αναπηρίες από τον αερολιμένα στο αεροσκάφος είναι απολύτως ακατάλληλα. Είναι πολύ μικρά και συνήθως μέσα έχουν μεγάλο αριθμό αναπηρικών καθισμάτων και δεν χωρά το αναπηρικό κάθισμα του επιβάτη.
Βέβαια όταν ο επιβάτης με αναπηρία βρεθεί σε αυτό το σημείο είναι πολύ αργά για να κάνει την οποιαδήποτε καταγγελία. Εκτός αυτού στον χώρο όπου γίνεται ο έλεγχος ασφαλείας δεν επιτρέπεται η είσοδος σε τηλεοπτικές κάμερες, αφού στην Ελλάδα ο μόνος τρόπος για να βρεις το δίκιο σου είναι οι καταγγελίες στην τηλεόραση.