Η συνύπαρξη με τους ανθρώπους και η δημιουργία αρμονικών σχέσεων υπό συνθήκες αναπηρίας, στηρίζεται σε κώδικες επικοινωνίας που πρέπει συνεχώς να επινοούνται. Πολύ συχνά, από τους ίδιους τους ανθρώπους με την αναπηρία.

Η ευθύνη τής συμμετοχής μου στις κοινωνικές εξελίξεις, είναι ωστόσο, ένα βάρος που ενίοτε προσπαθώ να ξεφορτωθώ.
Πότε λέω ότι η ομαλή κοινωνικοποίησή μου εξαρτάται από εμένα, και πότε ότι χειραγωγείται από χίλιους-δυο παράγοντες (συμπεριλαμβανόμενης και αυτής της ίδιας της αναπηρίας). Αυτό το τελευταίο, το προτιμώ συνήθως όταν κουράζομαι απ’ τα εμπόδια, και βρίσκω έτσι ευκαιρία να απoενοχοποιηθώ και να ξεγλιστρήσω απ’ τις υποχρεώσεις μου.

Αυτή την περίοδο, κάνω το κορόιδο στα εμπόδια, και νιώθω ότι μπορώ να κατευθύνω και να κοντρολάρω τα περισσότερα πράγματα γύρω μου, απλώς και μόνο με την στάση μου απέναντι στις εξελίξεις.
Μετά την απόκτηση της αναπηρίας μου, αυτό που πολύ συχνά ξεχνώ, είναι ότι μπορώ και επηρεάζω ακόμα το ίδιο τους ανθρώπους γύρω μου. Με απορροφά πολλές φορές, δηλαδή, η ιδιαίτερη αυτή συνθήκη ζωής μου τόσο, σε βαθμό που να μην θυμάμαι ότι υπάρχουν άνθρωποι που προσδιορίζουν τις σκέψεις, τις δραστηριότητές τους και πολλές φορές τη χαρά τους, με βάση εμένα. Η σιωπή μου ή τα λόγια μου, η διάθεσή μου και η ενεργητικότητά μου, έχουν μεγάλο αντίκτυπο στους γύρω μου. Αυτό λοιπόν, προσπαθώ να το έχω στο νου μου όταν (και αν) βρίσκομαι με άλλους.
Είμαι υπεύθυνη για ό,τι συμβαίνει κοντά μου. Το ορίζω κι εγώ.
Η αναπηρία γίνεται τόσο πολύ συχνά το άλλοθι για κακομαθημένες συμπεριφορές. Αυτό θέλω να το αποφύγω. Περνάνε όντως κάποια πράγματα κι απ’ τα χέρια μου… ή έστω απ’ το μυαλό μου.

Η αλήθεια είναι πως μπορώ να δώσω νέα διάσταση στην έννοια τού «φυσιολογικού». Χωρίς καν να το καταλάβω. Απλώς επειδή συνυπάρχω με τους άλλους, και τους γνωστοποιώ αντανακλαστικά τις κινήσεις και τις συνήθειές μου.
Για παράδειγμα, μερικοί άνθρωποι έχουν προσαρμοστεί γρηγορότερα(!) στο γεγονός της αναπηρίας μου, απ’ ό,τι εγώ. Τις προάλλες, ας πούμε, σε συνάντηση σε φιλικό σπίτι, εγώ χωρίς βοηθό μεταξύ πρόσφατων σχετικά φίλων, κι όμως το καλαμάκι ήταν μέσα στο ποτήρι μπροστά μου, και ας είχα ξεχάσει εγώ να το ζητήσω. Δεν ήταν σημαντικό, όμως ξέρω’ γω…έγινε τελικά «φυσιολογική» η παρουσία του καλαμακίου(!) στο ποτήρι μου. Και γω δεν έκανα καμία προσπάθεια. Έσκασα μόνο ένα πλατύ χαμόγελο όταν το είδα.

Ίσως δεν θέλει τελικά τόσο κόπο όσο φαντάζεται κανείς. Ίσως θέλει, απλώς, χρόνο. Και επειδή ο χρόνος είναι το μόνο που διαθέτει η Αναπηρία, δε θα κάνω τσιγκουνιές στο χρόνο που δίνω στους άλλους να συνυπάρξουν με άνεση δίπλα μου.
Εξάλλου, μέχρι τώρα, ό,τι αγαπώ και υποστηρίζω με τη συμπεριφορά μου, έχει γίνει «φυσιολογικό» και απέναντι στα μάτια των άλλων. Και όχι, δεν έχω παλέψει ιδιαίτερα γι’ αυτό. Απλώς υπάρχω ανάμεσά τους, ανάμεσά σας, και φροντίζω να κάνω πράγματα που μου δίνουν χαρά. Για να την εκπέμπω.

anna, email: anna@disabled.gr