Μια έρευνα ψυχολόγων του Πανεπιστήμιου του Sussex στη Βρετανία ανάφερε ότι η συμμετοχή σε πολιτικές διαδηλώσεις κάνει καλό στη σωματική και διανοητική υγεία.
Σαράντα ακτιβιστές που συμμετείχαν σε πάνω από 160 κινήσεις διαμαρτυρίας που αφορούν διάφορα ζητήματα, αποτέλεσαν το δείγμα της έρευνας.
Ο επικεφαλής της έρευνας λέει: «Οι συμμετέχοντες βιώνουν μια βαθιά αίσθηση ικανοποίησης και ευφορίας όταν παίρνουν μέρος σε μια διαδήλωση. Απλά και μόνο η εξιστόρηση των γεγονότων στη συνέντευξη, έκανε τα πρόσωπα τους να λάμπουν!»
Πώς τον καταλαβαίνω αλήθεια! Τα τελευταία χρόνια έχω συμμετάσχει σε 100 και πλέον διαδηλώσεις για τα δικαιώματα των αναπήρων. Με έχουν συλλάβει περίπου 25 φορές.
Η τελευταία φορά ήταν τον περασμένο χρόνο, σε ένα κτίριο στην Ουάσινγκτον. Ήταν μια διεθνής διαδήλωση υπέρ της ADAPT, μίας ομάδας για τα δικαιώματα των αναπήρων. Ήμασταν περίπου 500 άτομα, τα πιο πολλά σε αναπηρικό αμαξίδιο.
Μπήκαμε στο κτίριο με σκοπό να συζητήσουμε ειρηνικά με τους αντιπροσώπους μας για την υποστήριξη της νομοθεσίας που θα έδινε στα άτομα με αναπηρία που χρήζουν ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης τη δυνατότητα της επιλογής να μείνουν στο σπίτι τους και να μην μεταφέρονται σε οίκους ευγηρίας.
Όμως, παρόλα αυτά, μας έβαλαν σε μια τεράστια αίθουσα ακροάσεων κι εμείς, για να διαμαρτυρηθούμε, αρχίσαμε να φωνάζουμε από τους τηλεβόες και να σφυρίζουμε ρυθμικά ή να χτυπάμε τα ταμπούρλα μας. Δηλώσαμε ότι δεν θα φύγουμε αν δεν γίνουν διαπραγματεύσεις όσον αφορά στη νομοθεσία.
Η αστυνομία τότε συνέλαβε 150 από εμάς. Καθώς με συνόδευαν έξω από το κτίριο, δεν κρατήθηκα και φώναξα: «Νιώθω ξανά σαν παιδί!»
Η πρώτη μου διαδήλωση ήταν γύρω στα μέσα του 1980, όταν είχα αποφοιτήσει από το κολέγιο. Δεν είχα τότε δίπλωμα οδήγησης και αυτό που επιθυμούσα ήταν οι ανεξάρτητες μετακινήσεις. Τα πιο πολλά μέσα μαζικής μεταφοράς εκείνη την εποχή ήταν απροσπέλαστα.
Το πρόβλημα αυτό πάντα υπήρχε, αλλά μέχρι τότε δεν με έθιγε ιδιαίτερα. Απλά είχα πείσει τον εαυτό μου ότι δεν είχα το δικαίωμα να χρησιμοποιώ τα δημόσια μεταφορικά μέσα.
Κάποια στιγμή απευθύνθηκα στην ομάδα ADAPT. Αρχίσαμε να δραστηριοποιούμαστε και να διαμαρτυρόμαστε. Έτσι, διακόπταμε τα συμβούλια όταν συσκέπτονταν, με σφυρίχτρες και τηλεβόες ή παρεμποδίζαμε τις συγκοινωνίες προκαλώντας κυκλοφοριακή συμφόρηση. Κάναμε ό,τι ήταν δυνατό για να μας προσέξει ο Τύπος κι οι Αρχές.
Αυτό μας προκαλούσε απίστευτη ευχαρίστηση. Αυτό μας έκανε να νιώθουμε τέτοια ευφορία, ήταν ίσως η αίσθηση ότι προκαλούμε το κατεστημένο.
Το πιο σπουδαίο όμως ήταν όταν κερδίζαμε. Σήμερα, χάρη στο Κίνημα για τα Δικαίωμα των Ατόμων με Αναπηρία, όλα τα δημόσια μεταφορικά μέσα είναι προσβάσιμα. Λίγες βδομάδες μετά τη διαμαρτυρία μας στην Ουάσινγκτον, τα αιτήματά μας έγιναν δεκτά.
Οι διαδηλώσεις τελικά αποτελούν μαγικό ελιξίριο. Σου θεραπεύουν τον πονοκέφαλο, σταθεροποιούν την πίεση του αίματος, σε ανακουφίζουν από τη δυσπεψία, και γενικά σε κάνουν να νιώθεις καλά για μια-δυο μέρες. Υποκινήστε λοιπόν μια διαμαρτυρία σήμερα. Σκεφτείτε την σαν ένα πάρτι με φίλους!
Του Mike Ervin
Έκδοση: 17-08-2005
Απόδοση στα ελληνικά:
Παναγιώτης Ζουρνατζίδης, Εργοθεραπευτής,
panos@disabled.gr