Μερικές φορές το να αποτολμήσουμε να πάμε, να δούμε και να πράξουμε συνεπάγεται κάθε είδους επικίνδυνες αναζητήσεις και περιπέτειες. Κάποιες φορές αυτό εμεπεριέχει κινδύνους σαν εκείνους που συνεπάγεται το να τολμήσουμε να πούμε «ΟΧΙ» σ εκείνους που πιστεύουν ότι γνωρίζουν το καλό μας.
Ενας απο τους ανθρώπους που τόλμησαν να το κάνουν είναι η Αγγλίδα ψυχολόγος Δρ. Σου Μπρίνκγουερθ η οποία είναι ανάπηρη απο ρευματοειδή αρθρίτιδα και η οποία μπόρεσε να χρησιμοποιήσει τη συμφορά που την βρήκε σαν ένα τρόπο για να επεξεργαστεί το νόημα της δικής της ύπαρξης.
Περιγράφει ως εξής την εμπειρία της: καθώς έβλεπα τηλεόραση ένιωσα σα να με κτύπησε κεραυνός στον αριστερό μου ώμο κι αυτό εξαπλώθηκε σαν αστραπή απο την μία κλείδωση στην άλλη. Στη συνέχεια τα συμπτώματα επιδεινώθηκαν, με ξυπνούσαν κάθε βράδυ και το πρωί δυσκολευόμουν πολύ να σηκωθώ απο το κρεβάτι. Αρχικά οι γιατροί επέμεναν ότι δεν είχα τίποτα και έτσι λόγω εσφαλμένης διάγνωσης κατα τους πρώτους δεκαοκτώ μήνες, έπαθα σοβαρή ζημιά. Στη συνέχεια εμφανίστηκε κι ένα διαφορετικό πρόβλημα. Ο εφημερεύων γιατρός οδήγησε μέσα στο δωμάτιο ένα τσούρμο φοιτητές ιατρικής που στέκονταν γύρω απο το κρεβάτι μου με τις κάτασπρες μπλούζες τους σα να διαφήμιζαν σαπούνι. Με πληροφόρησε ότι ήταν η χειρότερη περίπτωση -ή πιθανόν η καλύτερη για κείνους- απο όσες είχε δει ποτέ του και ότι είχα πάθει μεγάλη ζημιά στο διάστημα που δεν έγινε η σωστή διάγνωση. Μου είπε ότι σε δυο χρόνια δεν θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω τα χέρια μου και σε τρία χρόνια θα κατέληγα σε αναπηρικό αμαξοίδιο. Ημουν δηλαδή αυτό που οι γιατροί θα αποκαλούσαν καλός ασθενής αφού βρισκόμουν κατακοιτη εκεί μέσα, ενώ εκείνος σήκωνε ένα ένα τα μέλη του σώματος μου και δείχνοντάς τα στους φοιτητές, τους εξηγούσε τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα στο μέλλον. Οταν βγήκαν απο το δωμάτιο κοίταξα στον καθρέπτη για να βεβαιωθώ ότι είμαι ολόκληρη γιατί ένιωθα απολύτως κατακερματισμένη. Ημουν ανίκανη να μιλήσω. Τέλος, έπειτα απο τρεις περίπου μέρες που παρέμεινα σα ναρκωμένη, άρχισα να θυμώνω κι αυτό ήταν το καλύτερο που θα μπορούσε να μου συμβεί. Σκέφτηκα: «Εντάξει. Ανάθεμα με αν πρόκειται να παραλύσουν τα χέρια μου ή να καταλήξω σε αναπηρικό καροτσάκι, όμως αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα βάλω στο πίσω μέρος του καροτσιού μου τη μηχανή ενός μοτοποδηλάτου, θα το βάψω κατακόκκινο και θα ορμήσω πανω σ αυτόν τον τύπο να τον διαλύσω κι έπειτα θα διασχίσω πετώντας την Πέμπτη Λεωφόρο απο τη μια ακρη ως την άλλη με μια σημαία στην πλάτη»
Η Σου υπέμεινε αφόρητους πόνους και ταλαιπωρίες καθώς και πολλαπλές χειρουργικές επεμβάσεις. Στο διάστημα αυτό ο σύζυγός της την εγκατέλειψε και απέμεινε στη Νέα Υόρκη χωρίς να έχει τα τυπικά προσόντα για να εργαστεί ως ψυχολόγος και χωρίς χρήματα ή μια οικογένεια να τη στηρίξει. Διηγείται χαρακτηριστικά:
Στην αρχή πανικοβλήθηκα αφού δεν είχα ούτε να φάω κι έτρεμα μήπως με πετάξουν απο το διαμέρισμα, αφού δεν μπορούσα να πληρώσω το νοίκι και θα βρισκόμουν ξαφνικά στο δρόμο μαζί με τις ζητιάνες. Οταν εξασφάλισα τη διατροφή μου και είχα κάπου να μείνω, μπόρεσα να αγοράσω ρούχα κι έτσι να αισθανθώ καλύτεα με το σώμα μου. Κατάφερα να ολοκληρώσω το διδακτορικό μου και έτσι να εξασφαλίσω την άδεια ασκήσεως του επαγγέλματος της κλινικής ψυχολόγου. Εμαθα ένα σωρό πράγματα και τώρα μπορώ να προσφέρω τις γνώσεις μου στους ασθενείς με τους οποίους εργάζομαι. Αυτό δίνει νόημα και αξία σε αυτό που κάνω και με βοηθάει να νιώθω ώριμη και ισορροπημένη.
Αρχικά όταν δεν μπορούσα να περπατήσω μπήκα σε μια κλινική όπου συνάντησα μία γυναίκα σε αξιοθρήνητη κατασταση με χέρια που έμιαζαν σαν μαραμένα φυτά και έκλεγε γοερά. Σκέφτηκα τότε ότι θα μπορούσα να καταντήσω έτσι. Μια άλλη γυναίκα βρισκόταν σε τόσο έξαλλη κατασταση ώστε συνεχώς καβγάδιζε με τους πάντες φέρνοντάς τους σε κατάσταση απελπισίας. Σκέφτηκα ότι θα μπορύσα να καταλήξω και σαν κι αυτήν. Τότε χρησιμοποίησα το μυαλό μου για να εξετάσω τις εναλλακτικές λύσεις που μου προσφέρονταν. Πάντα υπάρχουν πράγματα που μπορεί να κάνει κανείς εστω κι αν τα θεωρούμε ασήμαντα. Εφόσον διαθέτω έστω και την ελάχιστη ενέργεια μπορώ να σκεφτώ εναλλακτικές δυνατοτητες που θα με βοηθήσουν να κάνω το επόμενο βήμα. Εχω συναντήσει στην ζωή μου γιατρούς που μου σύστησαν να μην εργάζομαι με πλήρες ωράριο, ενώ εγώ εργάζομαι κανονικό ωράριο και συγχρόνως διδάσκω, εργάζομαι ιδιωτικά και απολαμβάνω μια πλούσια κοινωνική ζωή. Η κατάστασή μου ακόμη με τρομάζει. Θα μπορούσε να είναι σκοτεινό το μέλλον, όμως, πράγμα πολύ παράξενο, τώρα είμαι πιο ευτυχισμένη απο κάθε άλλη φορά. Εχω τη δυνατότητα να βιώσω περισσότερη ευτυχία απο άλλοτε.
Στην αρχή προσπάθησα να τα βγάλω πέρα με τη λύπη και το θυμό μου αποφασισμένη να συγκεντρωθώ στις σπουδές μου ώστε να μπορώ να χρησιμοποιώ το μυαλό μου ακόμη και αν το σώμα μου με έχει εγκαταλέιψει. Τότε συνειδητοποίησα ότι προσπαθούσα να ανεξαρτητοποιηθώ περισσότερο απο όσο χρειαζόταν, επειδή ένιωθα τόσο μεγάλη εγκατάλειψη απο την οικογένεια και τον άντρα μου και δεν μπορούσα να εμπιστευτώ κανένα άλλον. Στη συνέχεια ανακάλυψα ότι όσο μπορούσα να αποδεκτώ και να αγαπήσω τους άλλους, τόσο περισότερο αποδεχόμουν και αγαπούσα τον εαυτό μου. Οσο περισσότερο μπορούσα να αποδεκτώ τα όριά μου και τον εαυτό μου ως μία ακέραιη ύπαρξη, τόσο καλύτερος απέβαινε ο τρόπος που λειτουργούσα.»
Η Σου είχε ανακαλύψει ότι δεν μπορούσε να λειτουργεί ολοκληρωμένα, αν αποσυρόταν στην εσωτερική της πραγματικότητα, δηλαδη στην πραγματικότητα που εμπιστευόταν. Για να αισθάνεται ολόκληρη θα έπρεπε να αποτολμήσει να λειτουργήσει μέσα στη λιγότερο πραγματική γι αυτήν πραγματικότητα, στον εξωτερικό κόσμο
Έφη Κουτσουράκη, Ιατρό Νευρολόγο, email efrosin@hol.gr