Δεν σημαίνει ότι το ίδιο μπορεί να συμβεί και σήμερα, σε μια Ευρώπη που πια δεν παράγει πλούτο και απασχόληση, να μάθει δηλαδή τους κατοίκους της, μέσα από μια ιστορία απόλυτης εξειδίκευσης τουλάχιστον ενός αιώνα, να αποκτήσουν εκείνη την ευελιξία που τους είναι αναγκαία προκειμένου να επιβιώσουν μόνοι τους στο παιχνίδι της αγοράς.
Η δημιουργία ατομικών και μικρών επιχειρήσεων, προβάλλει, τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία, σαν μία εναλλακτική λύση που θα βοηθήσει τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης να αντιμετωπίσουν την όλο και αυξανόμενη ανεργία.
Παντού, από άκρη σε άκρη στην Ενωμένη Ευρώπη, από την Ιταλία, ως την Ιρλανδία, και από την Πορτογαλία ως την Ελλάδα, κυβερνήσεις και πολιτικοί, ανακαλύπτούν ότι όχι μόνο το «μικρό» αλλά ακόμα «το όσο το δυνατό ποιο μικρό και το ατομικό» είναι ωραίο.
Προγράμματα εξαγγέλλονται, «νέες πηγές εργασίας» ανακαλύπτονται, ειδικές μελέτες εκπονούνται για να αποδείξουν αυτό που, τουλάχιστον στο μέσο Ελληνα ήταν γνωστό εδώ και χρόνια -και σε ένα μεγάλο βαθμό τρόπος ζωής – ότι το να «παίξουν» πια οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και άνεργοι στο παιχνίδι της αγοράς, ίσως αποτελεί μια διέξοδο, στο όλο και πιο δύσκολο παιχνίδι της επιβίωσης.
Αλλά από τότε που οι Έλληνες, -που πολλά επίσημα κείμενα της Κοινότητας, τους φέρνουν σαν παράδειγμα επιχειρηματικότητας – κυρίως μετά τα δύσκολα χρόνια του εμφυλίου, σε μια χώρα καταστραμμένη, αρκετοί από αυτούς μάλιστα κυνηγημένοι, αναγκάστηκαν, όσοι δεν έφυγαν μετανάστες, αξιοποιώντας μια εμπειρία μεταπρατισμού αιώνων να προσανατολιστούν στο εμπόριο και στις τέχνες και αρκετοί από αυτούς τα κατάφεραν, μερικοί μάλιστα αρκετά καλά, έχει περάσει αρκετός χρόνος.
Δεν σημαίνει ότι το ίδιο μπορεί να συμβεί και σήμερα, σε μια Ευρώπη που πια δεν παράγει πλούτο και απασχόληση, να μάθει δηλαδή τους κατοίκους της, μέσα από μια ιστορία απόλυτης εξειδίκευσης τουλάχιστον ενός αιώνα, να αποκτήσουν εκείνη την ευελιξία που τους είναι αναγκαία προκειμένου να επιβιώσουν μόνοι τους στο παιχνίδι της αγοράς.
Δεν φαίνεται όμως, προς το παρόν να υπάρχουν άλλες διέξοδοι, ενώ το πρόβλημα είναι υπαρκτό και πιεστικό η ανεργία στην κοινότητα έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις, που μάλλον είναι πλέον αδύνατο να ελεγχθεί, και ένας πολύ απλός τρόπος για να την αντιμετωπίσουν κυβερνήσεις και πολιτικοί, είναι να «πετάξουν το μπαλάκι» στους ίδιους τους ανέργους, και να τους οδηγήσούν στο να φτιάξουν τις δικές τους επιχείρησεις.
Τα διαθέσιμα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι τα τελευταία χρόνια, υπάρχει ένα σημαντικό ενδιαφέρον για την δημιουργία ατομικών και μικρών επιχειρήσεων, που στην περίπτωση των ΗΠΑ μεταφράζεται στην δημιουργία 819.000 νέων επιχειρήσεων, το 1995, ενώ από το 1992, ο αριθμός των μικρών επιχειρήσεων αυξήθηκε περίπου 49%.
Η δημιουργία μικρών και ατομικών επιχειρήσεων, προϋποθέτει την ύπαρξη πνεύματος αυτοαπασχόλησης και επιχειρηματικότητας, κάτι που από ότι τουλάχιστον μπορεί κάποιος να συμπεράνει, διαβάζοντας τα στοιχεία, λείπει από τους Ευρωπαίους από την στιγμή που στις περισσότερες χώρες καταγράφονται μικρά ποσοστά αυτοαπασχολούμενων.
Ετσι η Δανία και η Γερμανία έχουν 8% και 9% του εργατικού τους δυναμικού να αυτοαπασχολείται, το Λουξεμβούργο 10%, ενώ η πλειοψηφία κινείται σε επίπεδα γύρο στο 15%.
Οι μόνες εξαιρέσεις, είναι οι χώρες του νότου και η Ιρλανδία, με πρώτη (σωστά το μαντέψατε) την Ελλάδα με 34% αυτοαπασχόληση.
Ο νότος, για μια ακόμα φορά δείχνει τον δρόμο;
του Π. Λαμπρόπουλου