Είναι ο εκπρόσωπος 122 παιδιών που ζουν στο ΠΙΚΠΑ της Βούλας. Μόλις είχε επιστρέψει από την Κύπρο, όταν τον συναντήσαμε. Είχε πάρει μέρος στους Κυπρο-Ελλαδικούς Ειδικούς Αγώνες όπου κέρδισε 3 χρυσά μετάλλια: στίβο, στο σλάλομ και στη σφαίρα. Αθλητής, μαθητής Λυκείου, πρόεδρος του Συλλόγου, πώς όμως, ο ίδιος αυτοκαθορίζεται, πώς νιώθει, ο ίδιος με τον εαυτό του, έχοντας πετύχει να μην είναι απλώς ένας τρόφιμος ιδρύματος.
-Είμαι πάρα πολύ ευαίσθητος, κλειστός στα πολύ προσωπικά μου ζητήματα, αλλά και κοινωνικός. Πιστεύω ότι οι περιπέτειες της ζωής μου με έχουν ωριμάσει.
-Από πότε είσαι πρόεδρος και ποια είναι τα καθήκοντα σου;
Είμαι πρόεδρος εδώ και περίπου δύο χρόνια. Ο ρόλος μου είναι να συγκροτώ τον Σύλλογο, να μπορώ να υπερασπίζομαι το κοινό καλό των παιδιών, ώστε να βγάλουμε προς τα έξω την αληθινή μας ταυτότητα, ότι υπάρχουμε και μπορούμε να ζούμε μέσα στα κοινωνικά πλαίσια σαν όλα τα άτομα με ειδικές ικανότητες.
-Ποια είναι τα αιτήματα σας;
Ανάλογα με τα προβλήματα που τυχαίνουν ζητούμαι αυτά που ανέφερα παραπάνω.
-Πώς θα χαρακτήριζες τη ζωή στο ΠΙΚΠΑ;
-Ζω 20 χρόνια στο ΠΙΚΠΑ, πρώτα στης Πεντέλης και τα τελευταία 5 χρόνια στης Βούλας. Είναι ένα πολύ καλό περιβάλλον, αλλά η ψυχολογία κάθε παιδιού είναι πολύ διαφορετική. Όσος περνάν τα χρόνια η ψυχολογία του ανθρώπου μέσα σε οποιοδήποτε ίδρυμα δεν είναι ότι καλύτερο. Οι γονείς μας επέλεξαν να κάνουν ένα άλφα τρόπο ζωής και για προσωπικούς τους λόγους επέλεξαν να μας φέρουν στο ίδρυμα. Οπότε εμείς ζούμε με αυτά που έχουμε, κάνει ο καθένας ότι καλύτερο για τον εαυτό του, προκειμένου να επιβιώσει. Και εγώ αυτό ακριβώς προσπαθώ να κάνω.
-Τι θα μπορούσε α γίνει για να είναι καλύτερα τα πράγματα;
-Κάποτε το ΠΙΚΠΑ είχε μεγάλη έλλειψη προσωπικού. Τώρα έχει αυξηθεί. Κάθε εργαζόμενος κάνει ότι μπορεί. Έρχονται μικρά παιδία, φεύγουν τα μεγάλα. Κανονικά το ίδρυμα είναι για παιδία μέχρι 16 χρονών, αλλά συνήθως μας κρατούν περισσότερο.
-Μετά που πηγαίνουν τα παιδιά;
-Σε ιδρύματα χρόνιων παθήσεων.
-Εσύ τι θα πρότεινες;
-Το καλύτερο για όλους θα ήταν να βρισκόμαστε με τις οικογένειες μας. Αλλά αφού δεν γίνεται, θα έλεγα να παίρνουν την εύθηνη αυτοί που διευθύνουν το χώρο και ξέουν που είναι καλύτερα για μας. Βέβαια, κάποια πράγματα μας έχουν πονέσει πολύ δε μπορούμε να τα αποδεχτούμε, αλλά όμως τα αποδεχόμαστε, γιατί μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε, ζούμε κάθε στιγμή της ζωής μας, κάθε ώρα. Σε μια δύσκολη(ή τραγική) στιγμή υπάρχει ένας ψυχολόγος και μπορείς να πεις σ’ αυτόν κάτι που σε απασχολεί.
-Ποια είναι τα σχέδια σου για το μέλλον;
-Πριν μιλήσω για το μέλλον θέλω να αναφερθώ στο παρελθόν. Στο σχολείο πήγα στα 11 μου χρόνια. Άργησα πολύ, γιατί έκαναν πάρα πολλές επεμβάσεις. Δε μπορώ να πω ότι έβγαλα κανονικά το δημοτικό, διότι τότε οι συνθήκες δεν ήταν ιδανικές, όχι από άποψη δικής μου προσαρμογής, αλλά από τη στάση του εκπαιδευτικού προς το μαθητή. Δε βοηθούσαν οι δάσκαλοι. Πήγαινα σε δημόσιο σχολείο, αφού τα ιδιωτικά δε δέχονται άτομα με κινητικές δυσκολίες. Δε τα έπαιρνα εύκολα τα γράμματα και οι δάσκαλοι είχαν αρνητική εικόνα για μένα. Οι δάσκαλοι δεν ήθελαν να μου δώσουν απολυτήριο. Με παρέμβαση κοινωνικού λειτουργού πέρασα στο ανώτερο σκαλοπάτι!
-Το σχολείο ήταν μέσα στο ΠΙΚΠΑ;
-Ναι, στης Πεντέλης μέχρι την Τετάρτη δημοτικού και μετά της Βούλας. Ο δάσκαλος εδώ ήταν πολύ καλός, αλλά έβρισκε διάφορες προφάσεις για να μην κάνει μάθημα. Εγώ όμως κράτησα ότι ήταν καλός μαζί μου!
Στο Γυμνάσιο καθυστέρησα πολύ να προσαρμοστώ. Είχα πολλά προβλήματα με τους συμμαθητές μου, αλλά και με τους φιλόλογους. Τώρα είμαι στο Λύκειο Ηλιούπολης. Πηγαίνω άρα πολύ καλά και οι καθηγητές μου είναι ευχαριστημένοι, όπως και εγώ. Θα προτιμούσα αυτά να τα πουν οι ίδιοι, να μην φτάσω στην υπεροψία που δε μου αρέσει καθόλου. Μετά το Λύκειο θα ακολουθήσω το Πανεπιστήμιο, Ψυχολογία ή σπουδές Κοινωνικού Λειτουργού, σύμφωνα με τις επιδόσεις μου. Θέλω να βοηθήσω τα παιδία που έχουν μεγαλύτερα προβλήματα από μένα και να τους δώσω να καταλάβουν πως στη ζωή δεν είναι εύκολα όλα. Υπάρχουν δυσκολίες που άλλοτε φαίνονται και άλλοτε όχι. Αλλά με τη βοήθεια των συνανθρώπων μας μπορούμε να κάνουμε ότι μπορεί να φανταστεί καθένας από μας. Τη ζωή μας, καλώς-κακώς, ΕΜΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΝΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΔΥΣΚΟΛΗ, με τον τρόπο, με τις σκέψεις και με ότι βγάζουμε προς τα έξω. Γι’ αυτό θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε το κάθε πρόβλημα με μεγαλύτερη αισιοδοξία, ώστε να μπορέσουμε να επιβιώσουμε και εμείς μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Διαφορετικά, είμαστε χαμένοι.
Σε όποιον πάρει την απόφαση να δημιουργήσει μια οικογένεια, θα έλεγα μέσα από αυτά που έχω περάσει και έχω βιώσει, να μην κάνουν το ίδιο λάθος με εκείνο που έκαναν οι γονείς μου, αλλά ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΟΛΜΗ ΝΑ ΑΠΟΔΕΧΟΝΤΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ τους ΣΤΕΛΝΕΙ Ο ΘΕΟΣ. Διαφορετικά, να μην κάνουν τίποτα. Οι επιστήμονες γιατροί σου λένε τώρα αν είσαι ικανός να δημιουργήσεις οικογένεια. Αυτά τα λέω, γιατί δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να βρεθεί ένα παιδί στη δική μου θέση. Όχι ότι δεν περνάω καλά, όχι ότι η ζωή μου είναι μίζερη, όχι γιατί είμαι απελπισμένος”. Στο ίδρυμα μπόρεσα να ωριμάσω. Βλέποντας κάποιες καταστάσεις, ευχάριστες ή δυσάρεστες, μπόρεσα να επιβιώσω και να ωριμάσω γρηγορότερα. Αυτό το οφείλω σ’ αυτούς που με μεγάλωσαν και μου έδωσαν πολλά θετικά και αρνητικά, ώστε να επιβιώσω και να γίνω αυτό που έχω γίνει μέχρι σήμερα.
Ευχαριστώ όσους κατανόησαν όσα είπα και ελπίζω να μην έγινα βαρετός.
—
Σημείωση ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ: το κείμενο μας δόθηκε από τον ίδιο το Νίκο Φραγκούλη. Έχει δημοσιευθεί σε άλλο έντυπο, αλλά δε γνωρίζουμε σε ποιο. Το αναδημοσιεύουμε ωστόσο επειδή πρέπει να μείνει στην ιστορία της αναπηρίας στην Ελλάδα.