Οι οργανώσεις των ανθρώπων με αναπηρίες βρίσκονται σε πολύ βαθιά κρίση. Αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα, πολλά οικονομικά προβλήματα, κοινωνικά, πολιτικά αλλά κυρίως αντιμετωπίζουν τη δυσπιστία των μελών τους.
Είναι αλήθεια ότι οι οργανώσεις που διοικούνται από ανθρώπους με αναπηρίες έχουν χάσει τα μέλη τους. Το πιο μεγάλο πρόβλημα παρατηρείται στις οργανώσεις των κινητικά αναπήρων. Σε κανέναν από τους συλλόγους παραπληγικών δεν υπάρχουν άνθρωποι με καθαρές κινητικές αναπηρίες και ιδιαιτέρως με κακώσεις νωτιαίου μυελού.
Οι άνθρωποι με σοβαρές κινητικές αναπηρίες δεν εμπιστεύονται τις οργανώσεις. Για πολλούς λόγους έχει κλονιστεί η εμπιστοσύνη των ανθρώπων με αναπηρίες στις οργανώσεις που φέρονται να τους εκπροσωπούν. Ένας πολύ σοβαρός ο λόγος είναι η έλλειψη εξειδίκευσης. Οι άνθρωποι με κακώσεις νωτιαίου μυελού που είναι μάλλον το πιο δυναμικό κομμάτι του χώρου των αναπήρων μέχρι σήμερα δεν εκπροσωπούνται.
Αυτό που απομακρύνει τους ανθρώπους από τις οργανώσεις είναι το γεγονός ότι το σύνολο των προτύπων που προβάλλονται μέσα από τις οργανώσεις είναι απολύτως λανθασμένο. Αυτά τα μαζικά πρότυπα δεν μπορούν να υιοθετηθούν από ανθρώπους με σοβαρές κινητικές αναπηρίες. Οι οργανώσεις δεν έχουν τη θεωρητική παιδεία και τη βασική πολιτική γνώση για να μπορέσουν να βρουν νέες μεθόδους οργάνωσης και νέα πρότυπα οργάνωσης.
Οι άνθρωποι με αναπηρίες βρίσκονται σε ένα αδιέξοδο : Δεν μπορούν να βρουν διέξοδο ούτε μέσα από την πραγματικότητα και από τις υπαρκτές λύσεις αλλά ούτε και μέρα από την άρνηση της πραγματικότητας και των υπαρκτών λύσεων. Ακόμη κι όταν δεν έχουν θεωρητική κατάρτιση και πολιτική παιδιά καταλαβαίνουν, νιώθουν πως αυτός ο τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας δεν είναι για ανθρώπους με σοβαρές αναπηρίες. Δεν υπάρχει άνθρωπος με σοβαρή κινητική αναπηρία που να μην έχει συνείδηση των ανεπαρκειών των οργανωτικών προτύπων. Όσο καλά κι αν σχεδιαστεί ο χώρος, όσο καλά κι αν οργανωθούν οι υπηρεσίες που παρέχονται μέσα στο χώρο και όσο καλά κι αν οργανωθεί η παραγωγή των προϊόντων του χώρου πάντα οι άνθρωποι με αναπηρίες θα βρίσκονται μακριά από το χώρο.
Ακόμη και στα πιο μοντέρνα περιβάλλοντα εργασίας και κατοικίας οι άνθρωποι με αναπηρίες εξακολουθούν και εμποδίζονται. Η σύγχρονη τεχνολογία έχει βρει σοβαρές λύσεις για τη βελτίωση της ανεξαρτησίας των ανθρώπων με κινητικές αναπηρίες αλλά δεν έχει βρει τη λύση για την απόλυτη αυτονομία. Το ζητούμενο δεν είναι μια σχετική ανεξαρτησία ή μια ζωή ανεξαρτησίας. Το ζητούμενο είναι η αυτονομία. Ακόμη και στους πιο τέλεια σχεδιασμένους και εξοπλισμένους χώρους το πρόβλημα της ανεξαρτησίας και της αυτονομίας εξακολουθεί να υπάρχει.
Η πραγματικότητα είναι ότι η τεχνολογία έχει βρει λύση για τη μείωση των ωρών που χρειάζονται για την υποστήριξή τους οι άνθρωποι με σοβαρές παραπληγίες και τετραπληγίες. Όμως όπως όλα δείχνουν δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει εκείνη η τεχνολογία που θα μπορέσουν οι άνθρωποι με αναπηρίες να απελευθερωθούν από τους βοηθούς τους. Θα χρειαστούν πολλά χρόνια για να μπορέσει να εφευρεθεί ένα ρομπότ που θα μπορεί να κάνει ένα μικρό μόνο μέρος της δουλειάς ενός βοηθού. Εάν αντιληφθούμε τη ζωή, το εικοσιτετράωρο του ανθρώπου που ζει κάτω από συνθήκες μιας σοβαρής αναπηρίας ως ένα οργανικό σύνολο τότε θα διαπιστώσουμε ότι όλες αυτές οι μικροεπεμβάσεις δεν οδηγούν παρά μόνο σε μια σχετική ανεξαρτητοποίηση του ανθρώπου.
Η εξάρτηση παραμένει. Η ιδιωτική ζωή εξακολουθεί να βρίσκεται χαμένη. Οι άνθρωποι με σοβαρές αναπηρίες εξακολουθούν να ζουν υπό επιτήρηση. Σε αυτά τα προβλήματα δεν μπορεί να ζητεί να δώσει λύση η τεχνολογία.
Χρειάζονται νέοι τρόποι οργάνωσης. Πιθανόν χρειάζονται νέες συλλογικότητες. Δεν αποκλείεται να χρειάζεται να συγκροτηθεί μια νέα συλλογική συνείδηση. Για να γίνουν όμως όλα αυτά και για να προκύψουν όλα αυτά ως αυτονόητα θα πρέπει να υπάρξει σαφής και βαθιά συνείδηση του συνόλου των αναγκών. Όρος επιβίωσης είναι η σαφής και βαθιά συνείδηση της κοινότητας των αναγκών, ότι δηλαδή είμαστε μέλη μιας ομάδας που έχουμε κοινές ανάγκες. Πρέπει να διαχειριστούμε ορθολογικά κάθε διαθέσιμη ανθρώπινη ενέργεια προς την κατεύθυνση της κάλυψης των άμεσων βιοτικών υλικών αναγκών