Η θεραπεία για τη σκλήρυνση κατά πλάκας πρέπει να αρχίζει αμέσως μετά το πρώτο επεισόδιο που υποδηλώνει την παρουσία της και όχι μετά το δεύτερο επεισόδιο ή μετά την παρέλευση δύο ετών, όπως γίνεται σήμερα. Και αυτό, διότι η έγκαιρη έναρξη της θεραπευτικής αγωγής μπορεί να ελαττώσει κατά 40% τις πιθανότητες να εξελιχθεί η ασθένεια σε ενεργό μορφή μέσα σε μία τριετία.

Αυτό τόνισαν επιστήμονες από την Ισπανία και τον Καναδά στο 23ο Συνέδριο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τη Θεραπεία και την Έρευνα της Σκλήρυνσης κατά Πλάκας (ΕCΤRΙΜS), το οποίο διεξήχθη προσφάτως στην Πράγα.
Η σκλήρυνση κατά πλάκας είναι μια χρόνια ασθένεια του κεντρικού νευρικού συστήματος (ΚΝΣ), το οποίο αποτελείται από τον εγκέφαλο, τον νωτιαίο μυελό και τα οπτικά νεύρα. Πιστεύεται ότι πρόκειται για μία αυτοάνοση ασθένεια, δηλαδή μία νόσο κατά την οποία το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού επιτίθεται σε υγιή κύτταρα και ιστούς του σώματος.
Όταν συμβαίνει αυτό στη σκλήρυνση κατά πλάκας, η μυελίνη ουσία- η προστατευτική «μόνωση» που περιβάλλει και προστατεύει τις νευρικές ίνες του κεντρικού νευρικού συστήματοςκαταστρέφεται προοδευτικά, με μια διαδικασία γνωστή ως απομυελίνωση. Η απομυελίνωση τελικά επεμβαίνει στην επικοινωνία των νευρικών κυττάρων μεταξύ τους, με συνέπεια να αναπτύσσονται τα χαρακτηριστικά συμπτώματα της σκληρύνσεως. Οι πάσχοντες δεν αναπτύσσουν κατ΄ ανάγκην τα προαναφερθέντα συμπτώματα (οι εκδηλώσεις της νόσου ποικίλλουν από ασθενή σε ασθενή), ενώ αυτά μπορεί να διαρκέσουν λίγες ημέρες ή εβδομάδες και μετά να υποχωρήσουν πλήρως ή να αμβλυνθούν.

Σταυρούλα Γ. Τσουλέα
ΤΑ ΝΕΑ 6/12/2007