Ξεφυλλίζοντας χθες το πρωί τις εφημερίδες, σταμάτησα στην πρώτη σελίδα της «δημοκρατίας». Σε μια φωτογραφία που διακρίνεται ένας ημίγυμνος γενειοφόρος πάνω σ’ ένα αναπηρικό καρότσι.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα πρόκειται για τον πρώην τραπεζίτη Λαυρέντη Λαυρεντιάδη, οι δικηγόροι του οποίου έδωσαν συνέντευξη Τύπου για να προειδοποιήσουν για την κατάσταση της υγείας του πελάτη τους, που όπως είπαν είναι κοντά στον θάνατο.
Δεν έχω καμία απολύτως διάθεση να υπερασπιστώ τον Λαυρεντιάδη και τα πεπραγμένα του στην Τράπεζα και στις επιχειρήσεις του. Όσα έκανε εις βάρος των εργαζομένων της Alapis που έκλεισε σε μια νύχτα όταν βρισκόταν σε ταξίδι με τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο στο Κατάρ ή τα χρήματα που κατηγορείται ότι ενθυλάκωσε από την Proton Bank και μοίραζε για φιλανθρωπικούς σκοπούς (και) στην Εκκλησία.
Τα προβλήματα υγείας του Λαυρεντιάδη ήταν γνωστά. Και για τη φροντίδα τους έπρεπε να έχει μεριμνήσει το κράτος. Ο πολιτισμός μας προκύπτει και από τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε και τους χειρότερους εγκληματίες.
Και αν το απρόσωπο κράτος δεν μπορούσε να μεριμνήσει για την υγεία του όφειλε να φροντίσει να του δώσει το δικαίωμα να το πράξει ο ίδιος.
Εάν κάποια στιγμή στο μέλλον γίνει ένας απολογισμός πεπραγμένων της περιόδου της κρίσης , ένα κομμάτι θα αφορά και τη διαχείριση των ανθρώπων που δίκαια ή άδικα βρέθηκαν στη φυλακή. Και για να μη κάνουμε αυτό που συνηθίζουμε, δηλαδή να κρίνουμε τους άλλους, ας δούμε τώρα τι κάνουμε εμείς. Να μην είναι ο ρεβανσισμός ο κανόνας, αλλά η εξαίρεση.
Θωμάς Τσάτσης,δημοσιογράφος
protagon.gr 26-2-2014