Είναι γνωστό πως η Εκκλησία της Ελλάδας είναι ο μεγαλύτερος φιλανθρωπικός οργανισμός. Διαθέτει μια τεράστια περιουσία που προκύπτει μέσα από δωρεές χιλιάδων ανθρώπων, αλλά και από την εκμετάλλευση αυτής της περιουσίας. Η Εκκλησία της Ελλάδος αρκετά από αυτά τα ποσά και τα ακίνητα τα επενδύει για τους ανθρώπους με αναπηρίες και για τη λειτουργία ιδρυμάτων σε όλη την Ελλάδα. Όμως, όπως όλα δείχνουν, δεν διαχειρίζεται αντιστοίχως ρεαλιστικά την περιουσία αυτή. Διαβάστε το παρακάτω, άκρως αποκαλυπτικό, κείμενο, που δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία:
Επιθεωρητής του υπουργείου Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας, σε πόρισμα που συνέταξε και παρέδωσε στον υπουργό Πάνο Παναγιωτόπουλο, καταλογίζει ευθύνες στον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο για τη διαχείριση του Ταμείου Πρόνοιας Ορθόδοξου Εφημεριακού Κλήρου Ελλάδας, του οποίου είναι πρόεδρος.
Όπως αναφέρει σε δημοσίευμά της η εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», η έρευνα που διήρκεσε 17 μήνες - από τον Ιανουάριο του 2003 μέχρι τα τέλη Μαρτίου 2004- εστίασε στο χειρισμό των περιουσιακών στοιχείων του Ταμείου από τον πρόεδρό του αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο και της δικηγόρου Μπίκα.
Συγκεκριμένα, αφορά στο ξενοδοχείο «Ηνίοχος» στο κέντρο της Αθήνας, τον ιερό ναό Αγ. Νικολάου Ρηγίλλης, το ακίνητο επί της οδού Χαλκοκονδύλη, όπου στεγάζεται η ΔΕΗ, το νυχτερινό κέντρο «Ακρωτήρι» στην παραλιακή, την Παναγία Νερατζιώτισσα στο Μαρούσι, την Αγ. Βαρβάρα Χαλανδρίου και μια σειρά άλλα ακίνητα, όπου υπάρχουν κυρίως γραφεία.
Στο πόρισμα της έρευνας μεταξύ άλλων προτείνεται η «τοποθέτηση νέου, ιδιώτη προέδρου του διοικητικού συμβουλίου», στη θέση δηλαδή του Αρχιεπισκόπου, και η άσκηση ποινικής δίωξης κατά παντός υπευθύνου.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσιάζει η εφημερίδα, το πόρισμα παραδόθηκε τον Ιούνιο στον υπουργό Απασχόλησης Π.Παναγιωτόπουλο, ωστόσο αντί να «επιβάλει άμεσες και οριστικές λύσεις» όπως προτείνεται στο πόρισμα, ζήτησε νέο έλεγχο.
Σκέψεις άτακτες:
Η Εκκλησία ελκύει τεράστια ποσά από χορηγίες και από δωρεές. Κάποια από τα χρήματα αυτά επενδύονται για τη δημιουργία και τη λειτουργία ιδρυμάτων ή άλλων υποστηρικτικών φορέων που υποστηρίζουν ανθρώπους με αναπηρίες. Αρκετές φορές φτάνουν στο φως της δημοσιότητας διάφορα περιστατικά, αν όχι κακοποίησης, σίγουρα όμως κακοδιοίκησης ή κακοδιαχείρισης. Τα ιδρύματα της Εκκλησίας δεν είναι τα καλύτερα. Όχι ότι υπάρχουν ή μπορεί να υπάρχουν καλά ιδρύματα. Μία ολοκληρωμένη κοινωνία δεν έχει κανένα λόγο να εξορίζει τους ανθρώπους επειδή ζουν κάτω από συνθήκες αναπηρίας σε ιδρύματα. Ακόμη και σε μία όχι ακόμη ολοκληρωμένη κοινωνία, η Εκκλησία οφείλει να δίνει το καλό παράδειγμα. Το δίνει;
Όταν διαβάζουμε τέτοιες ειδήσεις πώς μπορούμε να πιστέψουμε πως ενδεχομένως να υπάρχει έστω κι ένας φορέας που μπορεί να υποστηρίξει τις αντικειμενικές και πραγματικές ανάγκες του πληθυσμού που ζει κάτω από συνθήκες αναπηρίας; Όταν ούτε η Εκκλησία ύστερα από μια εμπειρία χιλιάδων ετών δεν μπορεί να διαχειριστεί ορθολογικά την περιουσία της, τότε τί μπορούμε να περιμένουμε από όλους τους άλλους φορείς;
Μήπως τελικά πρέπει να ξανασκεφτούμε τους τρόπους αξιοποίησης του κοινωνικού κεφαλαίου αναδρομικά; Μήπως τελικά και οι χορηγοί πρέπει να ελέγχουν την αξιοπιστία των φορέων πριν αποφασίσουν να δωρίσουν χρήματα ή περιουσία; Δεν είναι ρητορικά τα ερωτήματα. Είναι πολύ κρίσιμα ερωτήματα που αφορούν τη βελτίωση των συνθηκών και των όρων ζωής χιλιάδων ανθρώπων με αναπηρίες.
Σίγουρα στην Ελλάδα το μη κερδοσκοπικό κεφάλαιο δεν είναι τόσο μεγάλο, όσο είναι στα άλλα δυτικά κράτη. Δεν μπορεί να συγκριθεί η περιουσία της καθολικής Εκκλησίας με την περιουσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Μια τέτοια σύγκριση θα ήταν, λίαν επιεικώς, παράλογη. Η καθολική, αλλά και οι άλλες δυτικές Εκκλησίες, έχουν οργανωμένους μηχανισμούς συλλογής χρημάτων, αλλά και οργανωμένους μηχανισμούς αξιοποίησης και επένδυσης αυτών των χρημάτων.
Στην Ελλάδα, όλα είναι απλοϊκά οργανωμένα. Στο περιβάλλον της κακής οργάνωσης, συγκαλύπτεται η κακοδιαχείριση του μη κερδοσκοπικού κεφαλαίου. Δεν υπάρχουν στοιχεία που οδηγούν στην κακοδιαχείριση, αλλά η κακοδιαχείριση φαίνεται εκ του αποτελέσματος. Η αλήθεια είναι πως τόσο οι φιλανθρωπικές όσο και οι αναπηρικές οργανώσεις χρειάζονται ένα γενικευμένο λίφτινγκ. Το χρωστούν στούς Ελλήνες πολίτες που ζουν κάτω από συνθήκες αναπηρίας…