Τριανταπεντάχρονος με τετραπληγία, πατέρας 2 παιδιών ζήτησε από το ασφαλιστικό του ταμείο κάποιο ειδικής κατασκευής αναπηρικό κάθισμα, επειδή ύστερα από μία σειρά εγχειρήσεων είχε και ετερότοπη οστεοποίηση.
Μολονότι υπήρξε τυχερός και το αρχικό του παραπεμπτικό είχε αναλυτικότατη περιγραφή της ειδικής κατασκευής αναπηρικού καθίσματος και η επιχείρηση από την οποία θα προμηθευόταν αναπηρικό κάθισμα έχει αρκετά φιλικό για τους καταναλωτές σύστημα πωλήσεων, από την αρχή δημιουργήθηκαν σοβαρά προβλήματα.
Η επιχείρηση κατέθεσε σχετικά χαμηλή προσφορά στο ασφαλιστικό ταμείο, ώστε να μη βρεθεί άλλο κατάστημα με φθηνότερο αναπηρικό κάθισμα και ο πελάτης της να προμηθευτεί από αυτήν το αναπηρικό κάθισμα.
Το πρόβλημα ξεκίνησε όταν η επιχείρηση έστειλε στην κατοικία του πελάτη της το πρώτο αναπηρικό κάθισμα για να το δοκιμάσει. Δυστυχώς όμως το αναπηρικό κάθισμα δεν τον βόλεψε και η επιχείρηση το πήρε πίσω.
Μεσολάβησε κάποιο διάστημα αρκετών εβδομάδων, ώσπου η επιχείρηση του έστειλε δεύτερο αναπηρικό κάθισμα για δοκιμή. Ύστερα από δύο ημέρες δοκιμής ο ασφαλισμένος διαπίστωσε ότι ούτε το δεύτερο κάθισμα είναι κατάλληλο για το σώμα του.
Τότε η επιχείρηση έστειλε κάποιον υπάλληλο, ο οποίος πήρε το αναπηρικό κάθισμα με την υπόσχεση ότι θα το τροποποιήσει -σύμφωνα με τις υποδείξεις του ασφαλισμένου και την άποψη των τεχνικών της επιχείρησης- και μετά θα του το επιστρέψει τροποιποιημένο, πάλι για δοκιμή.
Ύστερα από καθυστέρηση δύο περίπου εβδομάδων η επιχείρηση τροποποίησε το αναπηρικό κάθισμα και το πήγε πάλι στην κατοικία του πελάτη της για δοκιμή. Και αυτήν τη φορά όμως το κάθισμα ήταν ακατάλληλο. Ωστόσο αυτή τη φορά το κάθισμα δε μπορούσε να πουληθεί διότι είχε ήδη τροποποιηθεί τόσο ο μεταλλικός σκελετός όσο και τη επίπλωση του αναπηρικού καθίσματος.
Η επιχείρηση έστειλε για 5η φορά υπάλληλο για να παραλάβει το αναπηρικό κάθισμα, το οποίο πλέον μόνο στην αποθήκη της μπορούσε να βάλει, αφού είχε τροποποιηθεί και κανείς καταναλωτής με αναπηρία δε δέχεται να προμηθευτεί τροποποιημένο αναπηρικό κάθισμα.
Η επιχείρηση υποσχέθηκε πως θα εισάγει νέο ειδικής κατασκευής αναπηρικό κάθισμα. Ύστερα από δύο μήνες η επιχείρηση επισκεύτηκε 6η φορά την κατοικία του πελάτη της, για να του πάει κάποιο νέο εισαγόμενο αναπηρικό κάθισμα.
Δυστυχώς όμως ούτε και αυτό το κάθισμα ήταν βολικό, γιαυτό η επιχείρηση επισκεφτηκε τον πελάτη της στην κατοικία του 7η φορά, ώστε να πάρει πίσω το κάθισμα για να κάνει τις απαραίτητες τροποποιήσεις.
Τελικά ο ασφαλισμένος έμεινε 6 μήνες χωρίς αναπηρικό κάθισμα και η επιχείρηση έστειλε υπάλληλο στην κατοικία του πελάτη της 11 φορές, από τις οποίες τις 7 μετέφεραν κάποιο αναπηρικό κάθισμα από ή προς την κατοικία του πελάτη της.
Οι συνέπειες:
Η πιο σημαντική συνέπεια ήταν ότι ο ασφαλισμένος δεν εξυπηρετήθηκε. Επί 7 ολόκληρους μήνες δεν είχε αναπηρικό κάθισμα. Βέβαια, είχε κάνει ορισμένα σφάλματα ως προς τη διαδικασία που ακολούθησε. Αυτά όμως δε δικαιολογούν την αδυναμία του ταμείου να καλύψει την όποια δαπάνη για την αγορά αναπηρικού καθίσματος. Άλλωστε το εν λόγω ταμείο, όπως και το οποιοδήποτε άλλο δημόσιο ταμείο κοινωνικής ασφάλισης, υποχρεούται να καλύψει συγκεκριμένους ασφαλιστικούς κινδύνους, ανεξαρτήτως από το αν έχουν προβλεφτεί ή όχι από τους τεχνοκράτες του.
Από την πλευρά της επιχείρησης οι συνέπειες μετρούνται σε χρήμα. Αρκεί να υπολογίσει κάποιος το κόστος με το οποίο επιβαρύνθηκε η επιχείρηση για τις 11 μεταφορές υπαλλήλου με το αυτοκίνητο της επιχείρησης. Αν προστεθεί σ’ αυτό και το κόστος των τροποποιήσεων του αναπηρικού καθίσματος και το κόστος του αναπηρικού καθίσματος το οποίο δεν μπορεί να πωληθεί, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως ακόμη και στη φανταστική περίπτωση που η επιχείρηση έχει 200% κέρδος, από τη συγκεκριμένη πώληση θα έχει ζημία.
Χωρίς καμία επιφύλαξη συμπεραίνουμε πως τα ασφαλιστικά ταμεία είναι κακοί προμηθευτές. Με αυτόν τον τρόπο χρηματοδότησης δεν μπορούν να αναπτυχθούν οι επιχειρήσεις. Και όσο αυτές εμποδίζονται στις πωλήσεις και παραμένουν υπανάπτυκτες, τόσοι περισσότεροι ασφαλισμένοι-καταναλωτές με αναπηρίες θα παραμένουν οικονομικά και κοινωνικά ανενεργοί, έγκλειστοι στα σπίτια τους.
Θα πρέπει κατεπειγόντως να αλλάξει ο νόμος που ρυθμίζει τις προμήθειες των ασφαλιστικών ταμείων. Αυτό που σήμερα αποκαλείται κατ’ ευημισμόν ασφαλιστική νομοθεσία ίσως είναι αντικείμενο μελέτης των φοιτητών με κατεύθυνση την αρχαιολογία των κοινωνικών ασφαλίσεων, με κανένα τρόπο όμως δεν είναι σύστημα κοινωνικών ασφαλίσεων.
Αν ο ασφαλιστικός νομοθέτης ήταν φοιτητής, με βεβαιότητα θα είχε κοπεί στις εξετάσεις.