Μια φορά και ένα καιρό ήταν μία ωραία παρέα ωραίων ανθρώπων που διέποντο από αισθητικές αντιλήψεις, αγωνιστική νοοτροπία και ουτοπιστική διάθεση.

Ένα μέρος της παρέας φωτογραφίζεται στο εξώφυλλο. Το άλλο μέρος της παρέας είναι τόσο μεγάλο που δε θα χωρούσε σε ολόκληρο περιοδικό.
Ύστερα, επικράτησε η ομαλότητα και η κανονικότητα της ομοιομορφίας. Οι αισθητικές αξίες αποκαθηλώθηκαν. Η υπερηφάνεια ενέδωσε και υπεστάλει για να επικρατήσει η ασχήμια της υιοθέτησης μαζικών πεποιθήσεων και των στερεότυπων κοινωνικών συμπεριφορών Αμ«Ε»Α.
Η ιστορία αυτή επαναλαμβάνεται. Πάντα τα «καλύτερα παιδιά» επιστρέφουν στα σπίτια τους. Εάν «ο Θεός αγαπάει τον κλέφτη» τότε μόνο η Ιστορία μπορεί να αγαπήσει τον νοικοκύρη.
Είναι άδικο να προσδοκούμε την δικαίωση στη βασιλεία των ουρανών όταν η ασχήμια επικρατεί ως καθεστώς.
Τι μπορούμε να κάνουμε για να μην επαναλαμβάνεται το φαινόμενο της απόσυρσης των ταλαντούχων; Ίσως τίποτα περισσότερο από μία «αντεπίθεση αισθητικής και πολιτισμού».
Πως, όμως, ορίζεται η «αισθητική» και ο «πολιτισμός» όταν οι παράγοντες που συγκροτούν την κοινότητα των ανθρώπων με αναπηρίες ή των Αμ«Ε»Α είναι περιθωριοποιημένοι, ετεροκαθοριζόμενοι και αρκούνται στην αναπαραγωγή προϊόντων υποκουλτούρας της κοινωνίας των ικανών σωματικά;
Οι διέξοδοι στα προβλήματα αισθητικής δεν είναι απλές ούτε εύκολες.
Όμως δεν χρειάζεται ευφυΐα για να καταλήξουμε στο αυτονόητο: Ας απομονώσουμε την ασχήμια ακόμη και εάν βρεθούμε αντιμέτωποι με τη μοναξιά. Αν μη τι άλλο αυτή η μοναξιά θα είναι δημιουργική.