Ανέκαθεν υπήρχε πρόβλημα σοβαρό στα αεροδρόμια για τους ανθρώπους με αναπηρίες και ιδιαίτερα αυτούς που χρησιμοποιούν χειροκίνητα και ηλεκτροκίνητα αναπηρικά καθίσματα. Τα προβλήματα επιδεινώνονται όταν οι ταξιδιώτες με αναπηρίες χρησιμοποιούν βαριά ηλεκτροκίνητα αναπηρικά καθίσματα, με πολλές προσαρμογές, τροποποιήσεις και με αναπνευστική συσκευή.
Ειδικά στο αεροδρόμιο Βενιζέλος υποχρεώνουν τους ταξιδιώτες να αλλάξουν αναπηρικό κάθισμα και να χρησιμοποιήσουν ένα από τα καθίσματα του αεροδρόμιου που στην πλειοψηφία τους είναι απολύτως ακατάλληλα αλλά και χαλασμένα. Εννοείται πως το αεροδρόμιο Βενιζέλος δεν είναι εφοδιασμένο με ζώνες ασφαλείας για τα αναπηρικά καθίσματα ούτε διαθέτει αναπηρικά καθίσματα σε διαφορετικά μεγέθη.
Μάλιστα, όλα τα καθίσματα είναι στο ίδιο μέγεθος (σε κάποιο άγνωστο μέγεθος) που δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ούτε από ικανούς σωματικά ούτε μπορούν να υποστούν προσαρμογές στο ύψος των υποποδίων και να αλλάξουν τα σημεία στήριξης του σώματος.
Όταν πρόκειται για χαμηλές παραπληγίες τότε το πρόβλημα είναι σχετικά απλό και αφορά μόνο την άδικη ταλαιπωρία του επιβάτη. Όταν όμως πρόκειται για τετραπληγίες τότε το πρόβλημα μεγαλώνει και παίρνει τεράστιες και επικίνδυνες διαστάσεις, επειδή κανένας τετραπληγικός δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει κανένα από τα καθίσματα του αεροδρομίου, με ασφάλεια και σχετική αξιοπρέπεια, χωρίς να φαίνεται «χυμένος» πάνω στο αναπηρικό κάθισμα.
Τα καθίσματα του αεροδρομίου έχουν απολύτως ακατάλληλη πλάτη με αποτέλεσμα να μην μπορεί να χρησιμοποιηθεί κανένα από τα μαξιλάρια που προορίζονται για την προστασία από τις κατακλίσεις επειδή πολύ απλά το κέντρο βάρους του σώματος ανεβαίνει πέντε κρίσιμα εκατοστά και είναι επικίνδυνα για πτώσεις.
Το πρόβλημα βέβαια επιδεινώνεται όταν πρόκειται για ανθρώπους που είναι εξαρτημένοι από αναπνευστική συσκευή. Εκεί τα πράγματα γίνονται πάρα πολύ δύσκολα.
Οι υπεύθυνοι της ασφάλειας αεροδρομίου δεν ανήκουν στο αεροδρόμιο αλλά είναι υπάλληλοι σε κάποιες ιδιωτικές υπηρεσίες που όμως δεν έχουν καμία σχέση με τη διοίκηση του αεροδρομίου. Ο χώρος που γίνεται ο ελέγχος ασφαλείας βρίσκεται σε χώρο προστατευόμενο στο οποίο δεν μπορούν να πλησιάσουν δημοσιογράφοι ώστε εάν ο επιβάτης θέλει να καταγγείλει τα προβλήματα που υφίσταται στον τύπο, δεν μπορεί να το κάνει. Άλλος τρόπος διαμαρτυρίας δεν υπάρχει, μια και καμία άλλη εξουσία εκτός από τον τύπο δεν λειτουργεί στην Ελλάδα.
Στο αεροδρόμιο Βενιζέλος υπάρχουν ειδικά μηχανήματα που ελέγχουν ηλεκτροκίνητα αναπηρικά καθίσματα αλλά αυτό το αγνοούν οι υπάλληλοι που είναι επιφορτισμένοι με την «ασφάλεια» στο αεροδρόμιου.
Έτσι, άνθρωποι με σοβαρές αναπηρίες είναι αδύνατο να ταξιδέψουν, εκτός εάν μπορούν να αλλάξουν αναπηρικό κάθισμα και να καθίσουν σε κάποιο κάθισμα του αεροδρομίου, κάτι που είναι αδύνατο για εξαρτημένους από αναπνευστική συσκευή.
Τον Αύγουστο τα μέτρα ελέγχου έγιναν ακόμη πιο αυστηρά με αποτέλεσμα να υποχρεούνται οι άνθρωποι με αναπηρίες να αλλάζουν αναπηρικό κάθισμα από τη στιγμή που μπαίνουν στο αεροδρόμιο Βενιζέλος. Αυτό συνέβη επειδή στις αρχές του Αυγούστου υπήρξε μια φήμη για τρομοκρατικά χτυπήματα και άλλο που δεν είχαν οι αρχές «ασφάλειας» των αεροδρομίων έκαναν ό,τι ήθελαν όπως το ήθελαν αφού τώρα πλέον είχαν και μια επιπλέον δικαιολογία.
Και όλα αυτά έγιναν σε μια περίοδο τουριστικής αιχμής με εκατοντάδες ανθρώπους με σοβαρές αναπηρίες που βρισκόντουσαν στην Ελλάδα. Για μια φορά ακόμη κατορθώσαμε να γίνουμε διεθνώς ρεζίλι.
Εθνικώς ρεζίλι δεν κινδυνέψαμε ποτέ να γίνουμε επειδή πολύ απλά στην Ελλάδα οι Έλληνες με αναπηρίες δεν μετακινούνται. Είμαστε το μόνο κράτος και ο μόνος πολιτισμός που διατηρούμε παγωμένους σε ακινησία όλους τους συμπολίτες με αναπηρίες, οπότε και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.