Οι Έλληνες/ίδες με αναπηρίες δεν έχουν δικαίωμα στην περιουσία τους ούτε στη διαχείριση των εισοδημάτων τους. Οι Έλληνες/ίδες με αναπηρίες δεν έχουν δικαιώματα. Το “δικαίωμα στη διαφορά” έχει μόνο διακοσμητική αξία.

Η απαγόρευση των αστικών δικαιωμάτων των Ελλήνων/ίδων με αναπηρίες για πρώτη φορά έρχεται στη δημοσιότητα. Κανένα των ελληνικών σωματείων δεν αναφέρθηκε ποτέ στην απαγόρευση ούτε ποτέ υποστήριξε τους θιγόμενους με αναπηρίες, ίσως επειδή οι υπό δικαστική απαγόρευση δε παραπονιούνται, ούτε ψηφίζουν…

Η αλήθεια εν συντομία: Κατά το Ελληνικό Αστικό Δίκαιο οι Έλληνες/ίδες πολίτες που ζούν κάτω από συνθήκες αναπηρίας δεν έχουν αστικά δικαιώματα.

Με απλά λόγια, η αναπηρία είναι δυνατό να αξιολογηθεί ως επιβαρυντικό ανθρώπινο χαρακτηριστικό, και ο οποιοσδήποτε άνθρωπος ζει κάτω από συνθήκες αναπηρίας κινδυνεύει να τεθεί υπό καθεστώς δικαστικής απαγόρευσης ή δικαστικής αντίληψης (φροντίδας).

Οι υπό απαγόρευση άνθρωποι με αναπηρίες ενδέχεται να στερηθούν την ακίνητη περιουσία τους καθώς και τα εισοδήματα που προέρχονται από την εκμετάλλευσή της. Σ’ αυτή τη περίπτωση η διαχείριση της περιουσίας και των εισοδημάτων τους μεταβιβάζεται σε ικανούς σωματικά (συνήθως στους ικανούς σωματικά συγγενείς).

Τα αστικά δικαιώματα

Ο Αστικός Κώδικας προβλέπει τη δυνατότητα να τίθενται υπό καθεστώς δικαστικής απαγόρευσης ή δικαστικής αντίληψης (φροντίδας) ορισμένα άτομα που πάσχουν από πνευματική νόσο, που είναι τυφλά, κωφά ή έχουν κινητικές αναπηρίες επειδή είναι ανίκανα για δικαιοπραξία, δηλαδή την ενέργεια κάποιας νομικής πράξης, όπως αγορά, πώληση, σύναψη σύμβασης κ.ο.κ. και αδυνατούν να φροντίσουν τον εαυτό τους ή την περιουσία τους, επειδή πάσχουν από κάποια σωματική αναπηρία, ιδίως επειδή έχουν γεννηθεί κωφοί, τυφλοί ή άλαλοι (Αρθρο 1686).
Η απαγόρευση κηρύσσεται με απόφαση του δικαστηρίου κατόπιν αιτήσεως οποιουδήποτε συγγενούς, του συζύγου εκείνου που “πάσχει”, του επιτρόπου ή “κηδεμόνα” αυτού, ή του Εισαγγελέα (Αρθρο 1688).
Σε ό,τι αφορά τα ζητήματα που σχετίζονται με τη διαχείριση της ιδιοκτησίας της γης και της άλλης ακίνητης περιουσίας, ο Αστικός Κώδικας προβλέπει την προστασία της ακίνητης περιουσίας από τους ιδιοκτήτες της, όταν αυτοί έχουν κάποια αναπηρία: “Εκείνος που τελεί σε δικαστική αντίληψη δε μπορεί χωρίς τη συναίνεση του αντιλήπτορα α) να εκποιεί ακίνητό του ή εμπράγματο δικαίωμα επί αλλοτρίου ακινήτου, β) να ενεργεί εισπράξεις ή να εξοφλεί, γ) να παρέχει εγγύηση ή κληροδοσία” (Άρθρο 1707).

Η περιουσία των ανθρώπων με αναπηρίες

Σύμφωνα με το πνεύμα του Αστικού Κώδικα, οι άνθρωποι με αναπηρίες δεν έχουν δικαίωμα στην περιουσία τους, ούτε στη διαχείριση και στην αξιοποίηση των εισοδημάτων τους.
Η κατοικία διατηρεί περιορισμένη αξία χρήσης, ως υπνωτήριο και ως χώρος προσωρινής αποθήκευσης της αναξιοπάθειας του ιδιοκτήτη, εφόσον αυτός ζεί κάτω από συνθήκες αναπηρίας. Η ανάπτυξη επιχειρηματικών δραστηριοτήτων καθίσταται δύσκολη από έλληνες/ίδες με αναπηρίες, αφού η ιδιότητα “επιχειρηματίας με αναπηρία” είναι (ή μπορεί να καταστεί) νομικά ανυπόστατη και άρα κενή νοήματος.

Σε ότι αφορά το υπόλοιπο της ακίνητης περιουσίας (εάν υπάρχει) παρέχεται η δυνατότητα στους συγγενείς να αμφισβητήσουν την ικανότητα των ιδιοκτητών με αναπηρίες για οργάνωση και διαχείριση της εκμετάλλευσης της ακίνητης περιουσίας τους, με σκοπό να κηρυχθούν αυτοί διαχειριστές της περιουσίας και των εισοδημάτων.

Ετσι, η ακίνητη περιουσία και τα εισοδήματα των ελλήνων/ίδων με αναπηρίες θεωρούνται απαλλοτριώσιμα και διαθέσιμα σε ικανούς σωματικά.

Η εμπορευματοποίηση της αναπηρίας:

Με τις ρυθμίσεις του Αστικού Κώδικα επιτυγχάνεται η εμπορευματοποίηση της αναπηρίας και η αναγωγή της στην ανταλλακτική της αξία: Ιδιαιτέρως όταν πρόκειται για υψηλά εισοδήματα και μεγάλες περιουσίες, τότε ο Αστικός Κώδικας λειτουργεί ως εγγύηση για τους κληρονόμους και το συγγενικό περιβάλλον. Οι συγγενείς αποζημιώνονται μ’ αυτό τον τρόπο για την ηθική βλάβη που έχουν υποστεί λόγω της συνύπαρξης με την αναπηρία του συγγενούς, ή αποζημιώνονται για τις ανθρωποώρες που καταναλώνουν για να υποστηρίξουν την αποκλειστική νοσοκόμα που περιθάλπτει τις “ειδικές” ανάγκες του συγγενούς με την αναπηρία, η οποία ωστόσο αποζημιώνεται με χρήματα που προέρχονται από τα εισοδήματα του ιδίου του αναπήρου.
Στο βαθμό που οι υπό δικαστική αντίληψη εγκαταλείπονται μόνοι τους, οι αντικειμενικές δυνατότητες αντίστασης είναι ανύπαρκτες:

Κατά κανόνα, οι άνθρωποι με αναπηρίες δεν προσβάλλουν νομικά την απόφαση του δικαστηρίου, έστω και αν αδικούνται, διότι: α) έχουν την αντίληψη ότι η αναπηρία αντιπροσωπεύει το χειρότερο από αυτά που θα μπορούσαν να τους συμβούν, β) έμμεσα στρέφονται ευθέως και σαφώς εναντίον των οικονομικών συμφερόντων του μοναδικού, και γιαυτό λειτουργικού, υποστηρικτικού μηχανισμού, της οικογένειας και του άλλου συγγενικού περιβάλλοντος, το οποίο καταβάλλει τεράστιες προσπάθειες για να ανεχθεί συνύπαρξη με την αναπηρία, αλλά δεν πρόκειται να ανεχθεί οικονομικές θυσίες για χάρη κάποιου αναπήρου-προσεχώς νεκρού και γ) οι υπό απαγόρευση δε μπορούν να διαχειριστούν χρήματα και συνεπώς δεν έχουν τα απαιτούμενα χρήματα για να υποστηρίξουν τα δικαιώματά τους διά της νομίμου οδού (λ.χ. αμοιβή δικηγόρου, δικαστικές δαπάνες κ.ά.).

Η σκληρές αλήθειες

Αν μπορούσαν να μιλήσουν αυτοί που ενώ έχουν τεράστειες περιουσίες τελούν υπό δικαστική απαγόρευση, έγκλειστοι σε ψυχιατρεία, σε ιδρύματα και σε άσυλα “ανιάτων”, το μόνο που θα ζητούσαν είναι ΕΚΔΙΚΗΣΗ.
Διότι το ζήτημα δεν είναι η -καθυστερημένη- απονομή της δικαιοσύνης. Η νομοθεσία που προβλέπει τη στέρηση των δικαιωμάτων των Ελλήνων/ίδων με αναπηρίες δε δημιουργήθηκε κατά λάθος, ούτε συμπωματικά. Δημιουργήθηκε με μίσος και βία:

Η Ελλάς είναι κράτος με ελεύθερη οικονομία και στα καθεστώτα ελεύθερης οικονομίας προστατεύεται το δικαίωμα στην ιδιοκτησία. Η εν λόγω νομοθεσία δηλώνει πως στο περιθώριο του νεοελληνικού ανορθολογικού προτύπου της ελεύθερης μόνο κατ’ όνομα οικονομίας, συντηρείται κάποιος ακήρυκτος εμφύλιος πόλεμος. Ο Αστικός Κώδιξ νομιμοποιεί το πλιάτσικο στις περιουσίες των Ελλήνων/ίδων με αναπηρίες.

Το ερώτημα είναι απλό: Είναι αρκετό να απονέμεται η δικαιοσύνη; Γιατί να ζητείται απονομή της δικαιοσύνης μόνο όταν πρόκειται για αναπήρους;

Σε ένα κράτος, όπως το Ελληνικό, όπου η ιδιοκτησία θεωρείται το κυριότερο των αστικών, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων και προστατεύεται από το νόμο, τότε η ειδική νομοθεσία που ενθαρρύνει τους ικανούς σωματικά πολίτες να απαλλοτριώσουν περιουσίες και να οικειοποιηθούν τα εισοδήματα των πολιτών με αναπηρίες, είναι ηθική αυτουργία και συνεργία σε έγκλημα κοινωνικού πολέμου.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες η διεκδίκηση για απονομή δικαιοσύνης αντιστοιχεί σε κοινωνική και πολιτική ανοησία.

Διότι κυρίες και κύριοι, αν είναι να πεθάνουμε φτωχοί, αποστερημένοι από την ιδιοκτησία μας, σε κάποιο ίδρυμα ή ανήλιαγο υπόγειο, τουλάχιστον ας αρνηθούμε να υποβάλλουμε αιτήσεις για απονομή δικαιοσύνης από μία δικαιοσύνη που ελέγχεται από τον αντίπαλο.
Αν είναι να πεθάνουμε σε απελπιστική φτώχεια, ας πεθάνουμε με αξιοπρέπεια, αντιστεκόμενοι…

του Νίκου Βουλγαρόπουλου