Πιστεύουμε στη δύναμη του ενός. Ότι ο καθένας είναι υπεύθυνος για την επιτυχία και την ευτυχία του.
Ο καθένας που δεν είναι μέρος της λύσης του προβλήματος, τότε είναι το ίδιο το πρόβλημα.
Κάθε άνθρωπος έχει κάτι να συνεισφέρει και είναι δική του η ευθύνη να το κάνει. Αυτή είναι η δέσμευση απέναντι στον εαυτό του.
Η καλύτερη μέθοδος να καθοδηγείς, είναι να καθοδηγείς με το παράδειγμα. Και αυτή η δράση είναι ισχυρότερη από οποιαδήποτε λέξη.
Εμείς κάνουμε τη διαφορά.
Σας προκαλούμε… αν όχι για συνεργασία, τουλάχιστον πνευματικά.
Αγαπώ την Αναπηρία.
Η Αναπηρία είναι το πραγματικό μέρος για μένα. Η λέξη περιγράφει τον τρόπο που έχω μεγαλώσει.
Είναι ο κόσμος μου. Καθώς μεγάλωνα διαπίστωσα πως μερικά πράγματα, δηλαδή, οι απόψεις μου και ο τρόπος ζωής μου ήταν διαφορετικός.
Ήμουν διαφορετικός.
Η Αναπηρία μου, γέννησε τη Διαφορά μου.
Θα μπορούσα να είμαι “πολιτικά ορθός” και καθόλου προκλητικός, εάν χρησιμοποιούσα τους όρους “άτομο με ειδικές ανάγκες” ή “άνθρωπος με διαφορά”, αλλά οι ετικέτες αυτές σας χαϊδεύουν τα αφτιά και είστε βολεμένοι μέσα στην αυταπάτη σας.
Δεν είμαι ούτε άτομο με ειδικές ανάγκες, ούτε ανάπηρος.
Έχω μια κινητική αναπηρία. Δεν με έχει αυτή.
Οι ανικανότητές μου δεν είναι αποτέλεσμα της αναπηρίας μου, αλλά είναι αποτέλεσμα της έλλειψης προσπελασιμότητας που προκύπτει από την έλλειψη αποδοχής της κοινωνίας σας για ανθρώπους σαν εμένα.
Η πραγματικότητα των διακρίσεων εναντίον των ανθρώπων με αναπηρίες, η αντίληψη ότι η πείνα και η φτώχια είναι κάτι πολύ φυσικό για ανθρώπους που ζουν κάτω από συνθήκες αναπηρίας οφείλεται στο γεγονός ότι μόνο ένα 2% των ανθρώπων που γεννήθηκαν με αναπηρίες έχει εκπαίδευση λυκείου.
Τα παιδιά που ζουν κάτω από συνθήκες αναπηρίας πρέπει να τύχουν εκπαίδευσης προικισμένων παιδιών. Κανένας δεν δέχεται να προσλάβει υπάλληλο με αναπηρία. Δεν υπάρχει θέση υπαλλήλου για ανάπηρο. Μόνος ως Ηγέτες μπορούμε να επιβιώσουμε. Μόνο ως Ηγέτες μας αποδέχονται. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να ζούμε στην αφάνεια. Υποχρεούμαστε να είμαστε ορατοί.
Η κοινωνία μας, το μεγαλύτερο μέρος της, μας μεταχειρίζεται σαν κουράδες. Έχω κουραστεί να προσποιούμαι ότι όλα είναι καλά για να μην ενοχλώ συνειδήσεις.
Στην πραγματικότητα πιστεύω πως ο πιο σωστός όρος για τους ανθρώπους που ζουν κάτω από συνθήκες αναπηρίας, είναι ο όρος “κοινωνικώς εμποδιζόμενοι”. Αυτός ο όρος είναι πιο κοντά στην αλήθεια.
Η μεγαλύτερη αλήθεια είναι ότι η κοινωνία δεν ενδιαφέρεται και δεν υποχρεούται να ενδιαφέρεται.
Οι μόνοι που “ενδιαφέρονται” είναι οι οικογένειές μας και αυτοί που βγάζουν χρήματα εξαιτίας μας.
Κανένας δεν ενδιαφέρεται να αλλάξει κάτι.
Εγώ όμως ενδιαφέρομαι. Όπως και πολλοί άνθρωποι που ζουν κάτω από συνθήκες αναπηρίας.
Η αναπηρία είναι νοοτροπία… Είναι τρόπος ζωής…
Η αίσθηση της προσωπικής αξίας που έχει κάθε άνθρωπος και δίνει δύναμη στην κοινότητα των ανθρώπων με αναπηρίες να βοηθήσουν τον εαυτό τους καθώς και η διάθεση των άλλων να πλαισιώσουν με τις ικανότητές τους, στο βαθμό που επιθυμούν, τις ανικανότητες της κοινότητας των αναπήρων.
Η προσπελασιμότητα και η εκπαίδευση είναι ζήτημα αξιοπρέπειας σεβασμού και ίσης μεταχείρισης. Είναι ζήτημα γνώσης και δύναμης που προκύπτει από τη γνώση.
Είναι η ηδονή της δημιουργικής έκφρασης.
Είναι ζήτημα διαφοράς και ζήτημα αποδοχής των διαφορών.
Τα ζητήματα που μας απασχολούν είναι διαφορετικά, οι προτεραιότητές και οι ανάγκες μας είναι διαφορετικές.
Ίσως να έχουμε τη δική μας γλώσσα. Αλήθεια, μπορείτε να πείτε “υπερηβικός”; Μπορείτε να πείτε “κολοστομία”;
Συγκροτούμε το δικό μας λόγο. Λόγο δημιουργικό. Λόγο συγκρουσιακό. Ωστόσο λόγο με εργαλειακή χρήση. Ας τον αξιοποιήσουμε για να επικοινωνήσουμε και να δημιουργήσουμε τα της αναπηρίας, για ένα πολιτισμό αναπηρίας.