Τα προγράμματα “Βοήθεια στο Σπίτι” είναι γνωστά και λειτουργούν εδώ και αρκετά χρόνια στην Ελλάδα. Υποτίθεται πως εξυπηρετούν ανθρώπους της τρίτης ηλικίας και ανθρώπους με αναπηρίες. Αυτό τουλάχιστον έχει ανακοινωθεί επανειλημμένως στον ημερήσιο και στον περιοδικό τύπο από πολλούς πολιτικούς όλων των κομμάτων που βρέθηκαν τα τελευταία χρόνια στην κυβέρνηση.
Τα συγκεκριμένα προγράμματα έχουν προσλάβει κάποιο προσωπικό το οποίο στον διαθέσιμα εργάσιμο χρόνο υποστηρίζει ανθρώπους στο σπίτι τους. Όπως συμβαίνει σε όλους τους αντίστοιχους φορείς δεν έχουν αρκετά χρήματα για να χρηματοδοτήσουν τους μισθούς περισσότερων εργαζομένων. Εξυπηρετούν τόσους ανθρώπους με αναπηρίες ή της τρίτης ηλικίας όσους μπορούν να προλάβουν να εξυπηρετήσουν οι υπάλληλοι στον χρόνο εργασίας τους. Όμως οι ανάγκες είναι πολύ μεγαλύτερες.
Συμβαίνει όμως το εξής παράδοξο: Τα προγράμματα “Βοήθεια στο Σπίτι” δεν έχουν ικανοποιητική οικονομική υποστήριξη για να προσλάβουν επιπλέον προσωπικό, αλλά ταυτοχρόνως από τον νόμο απαγορεύεται να εισπράξουν χρήματα από τους ίδιους τους γέροντες ή τους ανθρώπους με αναπηρίες που θέλουν να χρησιμοποιήσουν το προσωπικό του διαθέτουν για να καλύψουν κάποιες προσωρινές οι διαρκείς ανάγκες.
Είναι υπερβολικά ανορθολογικό αλλά είναι και η αληθινή πραγματικότητα: Όσοι εξυπηρετούνται από τα προγράμματα “Βοήθεια στο Σπίτι” εξυπηρετούνται. Όσοι πολίτες ενδιαφέρονται να κάνουν χρήση των υπηρεσιών τους δεν έχουν την δυνατότητα να συμμετέχουν οικονομικά στο κόστος των υπηρεσιών. Δηλαδή δεν επιτρέπεται να αγοράσουν οι πολίτες υπηρεσίες από τα προγράμματα “Βοήθεια στο Σπίτι” επειδή απαγορεύεται από τα προγράμματα “Βοήθεια στο Σπίτι” να πωλήσουν υπηρεσίες.
Είναι υπερβολικά ανορθολογικό: Υπάρχουν δεκάδες δημότες και πολίτες που έχουν ανάγκη από μια ή δύο ή τρείς ώρες υποστήριξης την ημέρα ή την εβδομάδα και δεν μπορούν να αγοράσουν αυτές τις ώρες υποστήριξη από το πρόγραμμα “Βοήθεια στο Σπίτι” της γειτονιάς τους. Κάθε πόλη και κάθε δημοτικό διαμέρισμα έχει και από ένα πρόγραμμα “Βοήθεια στο Σπίτι” αλλά δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν τους δημότες. Τα προγράμματα “Βοήθεια στο Σπίτι” δεν διαθέτουν υπαλλήλους για να υποστηρίξουν μεγάλους αριθμούς χρηστών. Το κράτος δεν έχει τα χρήματα για να κάνει νέες προσλήψεις. Για ποιο λόγο δεν εμπορεύονται αυτές τις υπηρεσίες δεδομένου ότι πολλοί πολίτες έχουν ανάγκη τέτοιες υπηρεσίες και τις πληρώνουν πανάκριβα.
Ας μην γελιόμαστε είναι πολύ δύσκολο να βρείς προσωπικό βοηθό όταν είσαι ιδιώτης. Κανείς δεν θέλει έναν εργοδότη με αναπηρία επειδή πιστεύει πως μια κάποια εργασία δεν είναι ευυπόληπτη αλλά και δεν είναι σίγουρη. Τα προγράμματα αυτά θα μπορούσαν να διαμεσολαβήσουν μεταξύ των χρηστών και των βοηθών. Κάτι τέτοιο όμως δεν το κάνουν. Δεν έχει τόσο ο νόμος όσο φταίει η έλλειψη πολιτικής βούλησης από την τοπική Αυτοδιοίκηση.
Αναρωτιόμαστε για ποιο λόγο το Δημόσιο και η τοπική Αυτοδιοίκηση δεν διευκολύνουν τόσο τους πολίτες όσο και τους υποψηφίους υπαλλήλους δεδομένου ότι θα ανοίξουν νέες θέσεις εργασίας εάν και εφόσον ορθολογικοποιήσουν τα προγράμματα “Βοήθεια στο Σπίτι”. Κοινό νου χρειαζόμαστε για να καταλάβουμε πως υπάρχει μία τεράστια αγορά που ενδιαφέρεται να αγοράσει υπηρεσίες προσωπικής βοήθειας. Κάτι πρέπει να γίνει. Δεν πρέπει να συνεχιστεί αυτός ο ανορθολογισμός.