Κάποτε το συνεταιρίζεσθαι ήταν επαναστατική ενέργεια και πρακτική. Ύστερα έγινε γραφειοκρατία και εργαλείο για την «αρπαχτή». Σήμερα το συνεταιρίζεσθαι είναι ξενέρωτο και έχει αντικατασταθεί από τον καταναλωτισμό κρατικά επιδοτούμενων αγαθών. Οι πολίτες έχουν γίνει παθητικοί καταναλωτές των αναγκών τους.
Και όμως, το 2011 μπαίνει, και μαζί με το 2011 μπαίνει και η πραγματική κρίση στην οικονομία και στα ελλείμματα. Χρειάζεται στοιχειώδη νοημοσύνη για να καταλάβουμε πως η κρίση δεν είναι απλώς μια οικονομική κρίση, αλλά μια οικονομική κρίση εξαιτίας των ελλειμμάτων, και πως ένα κράτος που είναι πνιγμένο στα ελλείμματα αργά ή γρήγορα θα πάρει δραστικά μέτρα για την μείωση των ελλειμμάτων. Χρειάζεται ρεαλισμός για να καταλάβουμε πως αυτά που προκάλεσαν και συνεχίζουν να προκαλούν οικονομικά ελλείμματα είναι η παραστρατημένη νεοελληνική εκδοχή της κοινωνικής πρόνοιας, της ιδρυματικής πρακτικής, τα ασφαλιστικά ταμεία και οι κοινωνικές ασφαλίσεις στο σύνολό τους.
Ήδη η «προηγμένη» Ευρώπη μειώνει όλες εκείνες τις παροχές που κατά τον ορθολογισμό της προκαλούν ελλείμματα: Η Γερμανία μείωσε τα επιδόματα ανεργίας και τις παροχές σε βοηθήματα για την ανεξάρτητη διαβίωση. Το ίδιο έκαναν το Βέλγιο και η Γαλλία. Η Αγγλία εκτός από τις περικοπές στα επιδόματα και στις παροχές προχώρησε και σε ένα ακόμη δραστικό βήμα: Περιόρισε τα επιδόματα εκείνα που προορίζονταν για την χρηματοδότηση της ανεξάρτητης διαβίωσης των Βρετανών με αναπηρίες, με αποτέλεσμα εδώ και 2 τουλάχιστον χρόνια να μην γίνονται δεκτές αιτήσεις των ασφαλισμένων που έχουν ανάγκη από προσωπική βοήθεια και γι’ αυτό η μόνη επιλογή επιβίωσης είναι τα ιδρύματα. Στα Σκανδιναβικά κράτη η οικονομική υποστήριξη της ανεξάρτητης διαβίωσης περιορίστηκε στα 2/3.
Όλα δείχνουν πως ακόμη και η κεντρική διοίκηση της Ε.Ε. θα προχωρήσει σε ακόμη πιο εμφανείς περικοπές, ενδεχομένως και των κονδυλίων που αφορούν την έρευνα.
Μακάρι τα προβλήματα να αφορούσαν μόνο την Ελλάδα: Θα είχαμε ζητήσει πολιτικό και κοινωνικό άσυλο σε κάποιο άλλο κράτος ή πολιτισμό.
Δυστυχώς οι πολιτικές και νοοτροπίες του πρόσφατου παρελθόντος δημιούργησαν πολιτικές αναπηρίας που παρήγαγαν ελλείμματα, και όπως όλα δείχνουν, ήρθε η ώρα οι εξουσίες να ανακαλέσουν αυτές τις ελλειμματικές πολιτικές και πρακτικές.
Τώρα πλέον είναι αργά για την οποιαδήποτε διόρθωση. Η εξέγερση δεν αποτελεί πλέον πρόταση, παρά μόνο ένα ακωδικοποίητο ερώτημα.
Η μόνη λύση (εάν ακόμη η «λύση» υφίσταται ως έννοια) είναι η αυτοοργάνωση των ίδιων των ανθρώπων και των τρόπων ικανοποίησης των άμεσα βιοτικών αναγκών τους. Η αυτοδιαχείριση των αναγκών είναι ίσως η μόνη αξιόπιστη διέξοδος για την επιβίωση. Ευτυχώς, στη συγκεκριμένη βαθμίδα του πολιτισμού, η εξουσία δεν φαίνεται να έχει αντίρρηση στη χρηματοδότηση των μηχανισμών εκείνων που θα μπορέσουν να συμβάλουν στην αυτοοργάνωση της αυτοδιαχείρισης των άμεσα βιοτικών υλικών αγαθών.
Είναι ωστόσο έτοιμη η κοινότητα των ανθρώπων με αναπηρίες να αναλάβει την ευθύνη για την αυτοδιαχείριση των αναγκών της;
Ν.Β., Δεκέμβριος 2010