«Οι κανονισμοί είναι απλοί.
Δύο παίκτες κάθονται απέναντι, με ένα μεγάλο τραπέζι ανάμεσά τους, το οποίο χωρίζεται στη μέση με ένα κάθετο διχτάκι.»
Λίγο μετά το φετινό Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης με αμαξίδιο (πινγκ-πονγκ), ο Θανάσης Γκίκας, πρωταθλητής Ελλάδος στην Επιτραπέζια Αντισφαίριση με αμαξίδιο (κατηγορία 3), περιγράφει το άθλημα του πινγκ-πονγκ με αμαξίδιο και σχολιάζει την κατάσταση του αθλήματος στην Ελλάδα.
«Με τη βοήθεια μιας ρακέτας (συγκεκριμένων διαστάσεων), οι δύο παίκτες χτυπούν ένα μικρό ελαφρύ μπαλάκι (στο μέγεθος ενός αυγού) και προσπαθούν να το περάσουν πάνω από το διχτάκι, ώστε να το κάνουν να κάνει “γκελ” στην περιοχή του τραπεζιού που ανήκει στον αντίπαλο, πριν αυτός το χτυπήσει και το επαναφέρει πίσω με τον ίδιο τρόπο. Όποιος παίχτης γίνει η αιτία να χαθεί αυτή η συνέχεια χτυπημάτων και επαναφορών, χάνει, και κερδίζει τον πόντο ο άλλος.
Όποιος συγκεντρώσει 11 πόντους κερδίζει ένα σετ. Ένα παιχνίδι κατακυρώνεται σε όποιον παίχτη κερδίσει πρώτος 3 σετ (δηλ. 3-0 ή 3-1 ή 3-2).
Χωρίς να προχωρήσω σε περισσότερες λεπτομέρειες και ορολογίες του παιχνιδιού, αξίζει να σημειώσω πως το σκηνικό του εντυπωσιακού αυτού παιχνιδιού το έχουμε δει και θαυμάσει άπειρες φορές στην τηλεόραση από πρωταθλητές μεγάλων σχολών, όπως της Ασίας (Κορέα, Κίνα, πρωτίστως) όπου η επιτραπέζια αντισφάιριση αποτελεί -χωρίς υπερβολή- εθνικό σπορ. Τα παιδιά από πολύ μικρή ηλικία διδάσκονται το άθλημα αυτό, στην αρχή σαν παιχνίδι στις ελεύθερες ώρες στο σχολείο και αλλού, και στη συνέχεια μέσα από αυτή την διαδικασία ξεπηδούν οι μελλοντικοί τους πρωταθλητές. Παράλληλα όμως, το άθλημα αυτό έχει και εκπαιδευτική αξία. Εκτός από την φυσική κατάσταση (χωρίς τραυματισμούς) που προσφέρει, διδάσκει την ευγενή άμιλλα, τον σεβασμό προς τον αντίπαλο, τη γρήγορη σκέψη και απόφαση, την αυτοπεποίθηση, κ.ά.
Μετά από τη σύντομη αυτή εισαγωγή, θέλω να σταθώ στα πιο πάνω προτερήματα που προσφέρει η επιτραπέζια αντισφάιριση (Ε.Α).
Ένα άθλημα με τόσα συν, δεν θα μπορούσε να μείνει μακρυά από τον Ειδικό Αθλητισμό. Και δεν είναι τυχαίο ότι μαζί με την κολύμβηση αποτελούν πρώτης επιλογής αθλήματα αποκατάστασης, ακριβώς γιατί εμφανίζει αυτά τα πλεονεκτήματα έναντι άλλων, στα αρχικά δύσκολα στάδια της επανένταξης.
Ειδικά θα σταθώ στη βοήθεια στήριξης και περιστροφής του κορμού πάνω στο καρότσι. Ακόμα και σε βαρύτερες παραπληγίες η βοήθεια που προσφέρει στον αθλητή (τόσο φυσικοσωματικά όσο και ψυχικά) είναι μεγάλη. Ειδικά η ψυχική ανάταση είναι όπως ξέρουμε πολύ σημαντικός παράγοντας. Θα επαναλάβω την αυτοεκτίμηση, την αυτοπεποιθηση, την ευγενή άμιλλα και την αίσθηση του να είσαι αθλητής – γεγονός που από μόνο του σε κοινωνικοποιεί (όπως συμβαίνει φυσικά σε όλα τα αθλήματα ειδικού αθλητισμού).
Όμως, το γεγονός πως εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα άθλημα χωρίς τραυματισμούς, ένα άθλημα πολύ εντυπωσιακό, που δεν απαιτεί σωματική δύναμη αλλά κυρίως τακτική και γρήγορη σκέψη, φθηνή υλικοτεχνική υποδομή και κλειστό χώρο όπου μπορεί κάποιος να το ασκήσει εύκολα, όλος αυτός ο συνδυασμός παραγόντων δεν βρίσκεται εύκολα σε άλλα αθλήματα.
Επιπλέον, δεν χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη προσαρμογή εκ μέρους των ΑμεΑ ώστε να καταφέρουν να παίξουν το παιχνίδι όπως οι μη ανάπηροι αθλητές. Το ίδιο τραπέζι χρησιμοποιείται, οι ίδιες ρακέτες, τα ίδια μπαλάκια. Φυσικά δεν υπάρχουν σημαντικές αλλαγές ούτε στους κανονισμούς του παιχνιδιού – μια μικρή διαφοροποίηση στην πρώτη μπαλιά είναι άνευ λόγου και σημασίας. Ένας αθλητής με αναπηρία, αν κατορθώσει και φθάσει σε ικανοποιητικό επίπεδο από πλευράς τεχνικής, άνετα μπορεί να συναγωνιστεί έναν καλό αρτιμελή παίκτη – κάτι που επίσης προσφέρει ψυχολογική ανάταση, διασκέδαση και αυτοπεποίθηση.
Κατά έναν παράδοξο τρόπο, στην Ελλάδα -μια χώρα δυστυχώς με το αρνητικό προνόμιο να παράγει τόσους πολλούς ΑμεΑ- η επιτραπέζια αντισφαίριση έιναι ακόμα σε εμβρυικό στάδιο και ζητάει στελέχωση από προπονητές, Εθνική ομάδα, προγραμματισμό, και φυσικά παίκτες.
Στους τελευταίους Παραολυμπιακούς του Πεκίνου είμασταν απόντες. Οι ελάχιστοι παίκτες που ασχολούνται Πανελλαδικά δεν έχουν ευκαιρίες από την Ομοσπονδία (ΕΑΟΜ-ΑμεΑ) να συμμετέχουν σε αγώνες εσωτερικού, αλλά ούτε βέβαια στο εξωτερικό όπου σχεδόν ανα 10/ημερο γίνονται τουρνουά! Και όπως είναι γνωστό, στην επιτραπέζια αντισφάιριση (αλλά και σε όλα τα αθλήματα), η βελτίωση του αθλητού έρχεται με την τριβή και εμπειρία μέσα από αγώνες.
Καλό είναι λοιπόν να αφήσουμε το σύντομο παρελθόν του αθλήματος και να κοιτάξουμε το ανοικτό μέλλον. Οδηγοί μας μπορεί να αποτελέσουν χώρες με σημαντικό παρελθόν στο πινγκ-πονγκ ΑμεΑ, όπως η Γαλλία, Γερμανία, Νορβηγία, Σουηδία, Αγγλία, αλλά και η γειτονική μας Ιταλία, που διαθέτει πληθώρα αξιόλογων αθλητών.
Αν αυτά που γράφονται εδώ κινήσουν λίγο το ενδιαφέρον σε πολλούς υποψήφιους αθλητές από εσάς, θα πρέπει να σας πω πως στην Ε.Α δεν υπάρχουν Αναπηρίες που να περιορίζουν. Όλοι, μα όλοι, μπορούν να παίξουν πινγκ-πονγκ. Από χαμηλές τετραπληγίες, μέχρι όρθιοι με ελαφρές αναπηρίες (που πιθανόν να μην γίνονται αντιληπτές με γυμνό μάτι). Ενδιάμεσα υπάρχουν άλλες κατηγορίες σε καρότσι (συνολικά 5) και άλλες τόσες (5) ορθίων, που περιλαμβάνουν διαφόρων τύπων κινητικότητες (ατροφίες, ακρωτηριασμούς, κ.λπ.). Προσωπικά, σαν αθλητής σε τουρνουά του εξωτερικού, έχω δει αθλητή με τετραπλή δυσμορφία μελών που είχε προσαρμόσει στο ατελές μέλος χέρι του σε ξύλο την ρακέτα, με τα δύο του πόδια σε προθέσεις και να παίζει υψηλού επιπέδου ανταγωνιστικό πινγκ-πονγκ.
Στο άθλημα αυτό δεν υπάρχει εμπόδιο. Αν αρέσει και ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία ενός ατόμου με αναπηρία, είναι σχεδόν σίγουρο ότι πειραματιζόμενος/η μπορεί να βρει τρόπους για το πώς να αποδώσει καλύτερα. Τα υπόλοιπα όπως είπα έρχονται με την ενασχόληση, την προσηλωμένη προπόνηση και κυρίως με την τριβή των αγώνων.
Πριν κλείσω την παρουσίαση του ευγενικού αυτού αθλήματος, και παρακολουθώντας μέσα από τις μέχρι τώρα συμμετοχές σε αγώνες στο εξωτερικό, θέλω να τονίσω την μεγάλη σημασία που έχει και πρέπει να αποκτήσει και στην Ελλάδα ο ρόλος της οικονομικής χορηγείας. Ο ρόλος δηλαδή του ιδιωτικόυ τομέα. Στην πράξη -και ειδικά για τους αθλητές με αναπηρία στη χώρα μας- είναι παράγοντας ανύπαρκτος. Είναι όμως και αποτελεί την ουσιαστική κινητήριο δύναμη όλων αυτών των μεγάλων παικτών, αλλά και των μικροτερων, που προσπαθούν να ανελιχθούν στη διεθνή κατάταξη. Ακόμα και αν οι Ομοσπονδίες υποστηρίζουν ένα άθλημα, ένας οικονομικός χορηγός μπορεί να καλύψει πολλά περισσότερα για έναν αθλητή (δυστυχώς ο κανόνας είναι πως το κράτος πάντα υπολείπεται στην κάλυψη των αναγκών).
Το κείμενο αυτό γράφτηκε με αφορμή το φετινό Πανελλήνιο πρωτάθλημα, που έγινε τον Φεβρουάριο, στον γνωστό χώρο της Ελευσίνας, δίπλα από το Σκοπευτικό. Πιστεύω πως φέτος το πρωτάθλημα είχε τις περισσότερες συμμετοχές των τελευταίων ετών, γεγονός που δείχνει πως το άθλημα από μόνο του κρύβει μια σημαντική δυναμική..
Όσοι από εσάς έχετε ίντερνετ, μπορείτε να πάρετε μια ιδέα από τους αγώνες, αλλά και το πώς παίζεται το παιχνίδι στις διάφορες κατηγορίες καροτσιού, πληκτρολογώντας τις ακόλουθες διευθύνσεις:
http://www.youtube.com/watch?v=50m8QHP4hSw
http://www.youtube.com/watch?v=mztGD8KIJGA
http://www.youtube.com/watch?v=yC-qQ7ylOds
και ένα σετ από το διπλό ΑΡΓΩ-ΠΑΣΚΚΑ:
http://www.youtube.com/watch?v=iSrHsrIUdXQ
Σήμερα στην Ελλάδα αν κάποιος θέλει να ασχοληθεί με την Ε.Α θα πρέπει όπως είναι φυσικό να βγάλει Δελτίο Αθλητού από την ομοσπονδία ΕΑΟΜ-ΑΜΕΑ, αφού πρώτα γραφτεί σε κάποιον αθλητικό σύλλογο που διαθέτει το ανάλογο τμήμα. Θα πρέπει να ρωτήσει αν το τμήμα που υπάρχει στον Σύλλογο που τον ενδιαφέρει, έχει στελέχωση προπονητού, ώστε να μπορέσει τεχνικά και αγωνιστικά σιγά-σιγά να φθάσει σε κάποιο ανταγωνιστικό επίπεδο.
Η Ε.Α χρειάζεται προσήλωση, πειθαρχία και συνεχή παρακολούθηση από προπονητή, ο οποίος παρακολουθεί τους αθλητές του και διορθώνει τα όποια τεχνικά και τακτικά λάθη τους. Και αυτό ακριβώς το σημείο το διαφοροποιεί από το πινγκ-πονγκ που ενδεχομένως έχουμε γνωρίσει σαν διασκέδαση σε τόπους ψυχαγωγίας (πχ. internet καφέ, χώρους ηλεκτρονικών παιχνιδιών/μπιλιάρδου, κ.λπ.»
Πληροφορίες: Γκίκας Αθανάσιος
Φαρμακοποιός, Αθλητής και πρωταθλητής Ελλάδος στην Επ.Αντισφάιριση
τηλ:6932660627,www.stavraetos.blogspot.com