Νέα Υόρκη (Reuters Health)- Με μία εξέλιξη, η οποία ίσως προσφέρει ελπίδα σε μερικούς ανθρώπους με κακώσεις νωτιαίου μυελού, ερευνητές από την Αριζόνα δηλώνουν πως ένας παραπληγικός μπορεί τώρα να περπατήσει μερικές εκατοντάδες μέτρα ύστερα από την τοποθέτηση ηλεκτροδίων στην πλάτη του.

Όταν χρησιμοποιηθούν σε συνδυασμό με πρόγραμμα αποκατάστασης, τα ηλεκτρικά ερεθίσματα που μεταφέρονται από τα ηλεκτρόδια φαίνεται να βοηθούν τον νευρικό σύστημα πώς να «ξαναμάθει» να περπατά, σύμφωνα με τον Δρ. Richard Herman του Arizona State University στο Tempe.
Το άτομο θα συνεχίσει να χρησιμοποιεί το αναπηρικό καρότσι, αλλά θα μπορεί να περπατήσει μόνο του στην διάρκεια των καθημερινών δραστηριοτήτων του, όπως το να πάει στο μπάνιο και από το αυτοκίνητό του στο εστιατόριο ή στα καταστήματα, δήλωσε ο Herman σε συνέντευξή του στο Reuters Health.
«Υπάρχει η πιθανότητα οι άνθρωποι που εξαρτώνται από το αναπηρικό καρότσι να μπορούν να περπατήσουν και πάλι», δήλωσε ο Herman.
Όμως οι ερευνητές της Αριζόνα επισήμαναν πως η τεχνική αυτή δεν αναμένεται να βοηθήσει όλους τους ανθρώπους με κακώσεις νωτιαίου μυελού. Ο άνθρωπος που κατάφερε να περπατήσει ξανά είχε μία ατελή διατομή του νωτιαίου μυελού, δήλωσε ο Herman, εννοώντας πως ο νωτιαίος μυελός του δεν είχε καταστραφεί πλήρως. Μετά την κάκωση, είχε ακόμη αισθήσεις στα πόδια του, παρόλο που δεν είχε ικανή δύναμη στους μύες του, εξήγησε.
Ο Herman επίσης επισήμανε ότι η θεραπεία βρίσκεται σε πολύ πρώιμα στάδια. Οι ερευνητές εφάρμοσαν ηλεκτρόδια και σε δεύτερο ασθενή, όμως η τεχνική χρειάζεται να μελετηθεί και σε περισσότερους ασθενείς.
Ο Herman και οι συνεργάτες του ανακοίνωσαν τα αποτελέσματα της θεραπείας στο τεύχος του Φεβρουαρίου της έκδοσης Spinal Cord. Ο ασθενής ήταν ένας 43χρονος που βρισκόταν σε αναπηρικό καρότσι περισσότερο από 3 χρόνια ύστερα από κάκωση που προκάλεσε ατελή διατομή στον νωτιαίο του μυελό.
Το άτομο αυτό ακολούθησε πρόγραμμα αποκατάστασης πριν την εφαρμογή των ηλεκτροδίων. Φυσιοθεραπευτές εργάστηκαν μαζί του για να περπατήσει με διάφορους ρυθμούς, και καθώς βελτιωνόταν, σταδιακά άρχισε να υποστηρίζει όλο και περισσότερο από το βάρος του.
Τελικά, ο ασθενής ήταν σε θέση να περπατήσει περίπου 1,5 μίλι την ώρα, το οποίο ήταν μία πρόοδος, αλλά ακόμη υπολειπόταν από τον κανονικό ρυθμό ενός μη τραυματισμένου ατόμου, ο οποίος είναι 2,5 με 3 μίλια την ώρα. Ήταν σε θέση να υποστηρίξει το 70% του βάρους του, το οποίο σημαίνει πως έπρεπε να στηρίζετε σε βοηθητικό σκελετό για τη βάδιση για να διανύσει οποιαδήποτε απόσταση, σύμφωνα με τον Herman.
Μετά το πρόγραμμα θεραπείας, μπορούσε να περπατήσει 15 μέτρα σε περίπου 2,5 λεπτά.
Όμως οι ικανότητές του στο περπάτημα βελτιώθηκαν θεαματικά αφότου ένα ζευγάρι ηλεκτροδίων τοποθετήθηκαν στην πλάτη του.
Όταν ο ασθενής θέλει να περπατήσει, τοποθετεί ένα δίσκο στο δέρμα γύρω από τα ηλεκτρόδια, εξηγεί ο Herman. Ο δίσκος λαμβάνει σήματα από μία συσκευή. Αυτά τα σήματα διεγείρουν το νευρικό σύστημα του νωτιαίου μυελού που είναι υπεύθυνο για την κίνηση και τον ρυθμό.
Η ενεργοποίηση των ηλεκτροδίων μείωσε κατά πολύ τον χρόνο που χρειαζόταν ο άνθρωπος για να διανύσει τα 15 μέτρα, και συνέχισε να βελτιώνεται με συνεχή πρακτική άσκηση. Περίπου 6 εβδομάδες μετά που άρχισε να χρησιμοποιεί τα ηλεκτρόδια, μπορούσε να περπατήσει 15 μέτρα σε λιγότερο από ένα λεπτό. Και έπειτα από 4 μήνες, μπορούσε να περπατά 270 μέτρα, ή περίπου ένα πέμπτο του μιλίου.
«Έχει κατακτήσει επίπεδα λειτουργικότητας τα οποία δεν αναμέναμε», δήλωσε ο Herman.
Και το περπάτημα δεν είναι επίπονο πλέον για τον ασθενή, επισήμανε, καθώς ο ασθενής δηλώνει πως αισθάνεται τα πόδια του πολύ ελαφριά και δεν νιώθει κουρασμένος μετά το περπάτημα.
Ακόμη χρειάζεται να χρησιμοποιεί το αναπηρικό καρότσι, όμως ο συνδυασμός της θεραπείας του επιτρέπει να είναι πιο ανεξάρτητος στην καθημερινή του ζωή.
Οι ερευνητές έχουν τοποθετήσει ηλεκτρόδια και σε δεύτερο ασθενή και ελπίζουν να θεραπεύσουν και έναν τρίτο στο μέλλον. Σε αυτό το σημείο ο αντίστοιχος Εθνικός Οργανισμός Φαρμάκου των Η.Π.Α. (US Food and Drug Administration) θα κρίνει την καταλληλότητά του.

Της Merritt McKinney. Απόδοση στα Ελληνικά Μαίρη Παπαδοπουλου. Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2002.