Εξομολογούνται ο Τέντ και η Σίντι Πάρσαλ, που εργάζονται, ως διευθυντής του Γραφείου Συνεχιζόμενης Κατάρτισης της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστήμιου Μασαχουσέτης και ως υψηλόβαθμος σύμβουλος επαγγελματικής αποκατάστασης της Αρμοστείας Αποκατάστασης Μασαχουσέτης, αντίστοιχα.
« Έχουμε και οι δύο φυσικές αναπηρίες, αλλά επιθυμούσαμε να κάνουμε παιδιά.»
« -Πώς ο Τέντ θα του διδάξει πράγματα;»
«- Τι; Είναι τρελοί;»
«- Αυτό το παιδί θα είναι το πιο τυχερό στον κόσμο.»
«- Θα είσαστε οι καλύτεροι γονείς.»
Αυτά ήταν μερικά από τα σχόλια, που ακούσαμε, όταν ο κόσμος έμαθε, ότι σκοπεύουμε να γίνουμε γονείς. Τα θετικά, προήλθαν από την οικογένειά μας, τους φίλους μας, και τους συνεργάτες μας, ανθρώπους που είχαν περάσει καιρό μαζί μας. Οι ερωτήσεις από ανθρώπους, που δεν μας ήξεραν και τόσο καλά.
Η Σίντι, αντιμετωπίζει, πρόβλημα, τραυματισμού στην σπονδυλική στήλη στα σημεία του Α5-Α6 από τα τέλη της δεκαετίας 70, εξαιτίας ενός αυτοκινητιστικού ατυχήματος, και εγώ, από πτώση στο σκι, πρόβλημα στα σημεία του Α7-Α8.
Η σκέψη ότι, μπορούσε να κάνει, παιδιά παρόλο το ατύχημα της, έδινε κουράγιο, στην Σίντι να συνεχίσει, στις δύσκολες στιγμές. Ήταν άλλωστε, το όνειρο, της ζωής της. Η εξάρτηση μου, στη μαριχουάνα και το αλκοόλ, και η απεξάρτηση μου, στη δεκαετία του ογδόντα, με έκαναν να επιθυμώ μια σταθερή οικογενειακή ζωή. Κανένας από μας, δεν είχε βγει, με άλλους χρήστες αναπηρικού αμαξιδίου. Απαλλαγήκαμε, από το στίγμα του ανήκουμε μαζί επειδή είμαστε σε αμαξίδιο. Στα τέλη της δεκαετίας 80 γνωριστήκαμε, ερωτευτήκαμε, και παντρευτήκαμε, το 1993 ξεκινήσαμε την προσπάθεια για να κάνουμε οικογένεια.
Πριν παντρευτούμε είχαμε αποφασίσει ότι θέλουμε να γίνουμε γονείς, ξέροντας ότι αυτό είναι μεγάλη πρόκληση, στην οποία μπορούσαμε να ανταποκριθούμε, αφού συζητήσαμε για τις οποιεσδήποτε ανάγκες, οι οποίες θα προέκυπταν όπως τις ανάγκες του παιδιού, της Σίντι, τις δικές μου και το γεγονός ότι θα μπορούσαμε να στηριχθούμε στις οικογένειάς μας, στους φίλους μας, και στους προσωπικούς βοηθούς μας. Η Σίντι δούλευε μια μέρα πριν την υποβληθείσα καισαρική τομή.
Μάθαμε ότι ήταν έγκυος, στα γενέθλιά μου, και συνεργαστήκαμε μαζί με το γιατρό της για να αποφύγουμε όλες εκείνες τις επιπλοκές που μπορούσε να έχει μια γυναίκα με τραύμα στη σπονδυλική στήλη, σε κατάσταση εγκυμοσύνης. Καθώς είχε μια υψηλού κινδύνου εγκυμοσύνη χρειάστηκε να νοσηλευτεί δυο φορές, κάθε δύο βδομάδες γίνονταν έλεγχο στη μήτρα της. όταν έφτασε η ώρα του τοκετού αποφασίστηκε για να προληφθεί, μια κατάσταση AD, να της χορηγηθεί επισκληρίδιος, για μιάμιση μέρα. Ήταν ξύπνια κατά τη διάρκεια, του τοκετού, και ένας προσωπικός βοηθός ήταν μαζί της, σε περίπτωση που χρειαζόταν προσαρμογή στάσης.
Χαρά Και Καμάρι
Πέντε μήνες μετά τη γέννηση του ο γιος μας, βρήκε τον τρόπο να κρατάει το μπουκάλι να γελάει, και να χαμογελά. Ξέραμε ότι θα χρειαζόταν να κάνουμε διευθετήσεις Πήρα άδεια από τη δουλειά και η γυναίκα μου άδεια μητρότητας. Σκεφτήκαμε θα χρησιμοποιήσουμε ειδικό εξοπλισμό, έτσι μετατρέψαμε ένα τραπέζι σε αλλάξιέρα για να μπαίνει το καρότσι από κάτω. Ένας μεταγωγέας, με βοήθα να σηκώνω το παιδί από τη κούνια επίσης με ένα μάρσιπο τον κρατώ στην αγκαλιά μου, και κινώ το καρότσι. Τον ντύνουμε με ολόσωμα ρούχα, και αυτό επιτρέπει να το σηκώνουμε απο το πάτωμα.
Όταν η γυναίκα μου ήταν 7 μηνών, ένας γείτονας ρώτησε φίλο μας, αν θα τα καταφέρουμε; Και εκείνος απάντησε: Βεβαίως, κοίτα τι έχουν κάνει μέχρι τώρα.
Το ότι γίναμε γονείς, δεν άλλαξε τη ζωή μας δραματικά. Παρέχουμε στο γιο μας ότι χρειάζεται, τροφή, αγάπη και συναισθηματική υποστήριξη. Και με τη βοήθεια των φίλων, των προσωπικών βοηθών, και των παππούδων του-που η μέχρι τώρα βοήθειά τους ήταν πολύτιμη, – θα μεγαλώσει.
Είναι υπέροχο να είσαι γονέας.
Απόδοση στα ελληνικά:
Νικολέττα Λάσκαρη, ψυχολόγος.