Αυτές τις μέρες είδα μια διαφήμιση που αναφερόταν στην «Κάρτα Πολιτι-σμού» και τις μειονεκτούντες ομάδες του Ελληνικού πληθυσμού, ήτοι: ανάπηροι, πα-λιννοστούντες, τσιγγάνοι, κλπ.
«Καταπληκτικό !» σκέφτηκα. «Επιτέλους, λύθηκαν όλα τα προβλήματά μας και τώρα ήρθε η ώρα να πάμε στο θέατρο, τα μουσεία και τις συναυλίες !»
Τώρα που βγήκε αυτή η κάρτα θα μπορέσουμε να δούμε δωρεάν την απροσπέλαστη Ακρόπολη, τα μουσεία και τα θέατρα που δεν έχουν ράμπες και τουαλέτες.
Ήρθε η ώρα ν’ αρχίσω να ψάχνω για συνοδό για να μου βγάζει το καρότσι και κάνα δύο καλούς ανθρώπους να με ανεβάζουν στα σκαλιά, με το αζημίωτο βέβαια διότι θα τους πληρώσω το εισιτήριο ακόμα και αν η βοήθειά τους είναι δωρεάν.
Κι όλα αυτά για να δω τον πολιτισμό της Ελλάδας από κοντά μιας και από μακριά «ουδέν στον ορίζοντα». Γιατί, απ’ ότι φαίνεται ο πολιτισμός στην Ελλάδα εί-ναι πρεσβυωπικός, τον βλέπεις μόνο από κοντά, τόσο κοντά που χάνεις το φόντο του, γίνεται θαμπό και δυσδιάκριτο. Μόνο όταν απομακρύνεσαι τον βλέπεις καθαρά και μέσα σ’ αυτό την «Κάρτα Πολιτισμού».
Αχ, καημένοι ανάπηροι, παλιννοστούντες και τσιγγάνοι, δεν καταλάβατε μέ-χρι τώρα ότι το πρόβλημά σας δεν είναι επιβίωσης αλλά πολιτιστικό.
Δεν ξέρατε ότι πρέπει πρώτα να εξευγενιστείτε ώστε να φτάσετε στο ποθητό επίπεδο να μην παρα-πονείστε για τις «ποταπές» ελλείψεις της κατοικίας, της αυτόνομης διαβίωσης, της διατροφής, του προσωπικού βοηθού και του δικαιώματος στην εργασία; Αν πάτε στο θέατρο και δείτε πόσα έργα αναφέρονται στην περίπτωσή σας και έχουν “Happy End” τότε δεν θα θέλετε πλέον τίποτα άλλο. Απλά μιμηθείτε τους πρωταγωνιστές και όλα θα πάνε καλά. Γιατί ουσιαστικά η ζωή είναι ένα θέατρο, το θέατρο του παρα-λόγου όπου όλοι είμαστε ταυτόχρονα θεατές και πρωταγωνιστές. Όλοι κάνουμε τους ταξιθέτες και τους σκηνοθέτες. Όλοι καθόμαστε σιωπηλοί χωρίς να παραπονούμαστε, απλά και μόνο γιατί δεν πληρώνουμε εισιτήριο. Τόσο καλά.
Έτσι η μιζέρια και η εσωστρέφεια διαιωνίζονται και ο χορός καλά κρατεί. Και τι χορός, βαρύ ζεϊμπέκικο όπου ωσάν τους δερβίσηδες στροβιλιζόμαστε σε μία παραζάλη που μας κάνει να χάνουμε τον ορίζοντα, αποπροσανατολίζοντας μας από τα καθημερινά προβλήματα. Αλλά τι να κάνουμε αυτό είναι για ορισμένους «πολιτισμός». Να έχεις δωρεάν θέατρο αλλά να μην μπορείς να μπεις, να έχεις Ακρόπολη και να τη βλέπεις με το κιάλι, να έχεις μουσείο αλλά να μην έχεις μεταφορικό μέσο να φτάσεις σ’ αυτό. Και πάνω απ’ όλα να μη μπορείς να ζήσεις μόνος σου αν πεθάνουν οι δικοί σου αλλά να έχεις «Κάρτα Πολιτισμού» !
Ακόμα και ο Ντέιβιντ Κόππερφιλντ, ο βασιλιάς της αυταπάτης θα ζήλευε τα όσα γίνονται σε αυτή τη χώρα. Ακόμα και αυτός που εξαφάνισε το άγαλμα της ελευ-θερίας μπροστά στα μάτια όλων των Νεοϋορκέζων δεν θα μπορούσε να τα βγάλει πέρα με τη μαγεία της ελληνικής πρακτικής.
Για να κλείσω κι εγώ με μία δόση πολιτισμού θα απαγγείλω ένα μικρό ποίη-μα: «Αρνάκι άσπρο και παχύ της μάνα του καμάρι, βγήκε εις την εξοχή να φάει χλωρό χορτάρι !».
Βασίλης Δημητριάδης
v@dimitriadis.biz