Στην Ελλάδα δεν υπάρχει η στοιχειώδης συναίνεση για αυτά που είναι αντικειμενικά συμφέροντα για τους Έλληνες που ζούν κάτω από συνθήκες αναπηρίας.
Δυστυχώς δεν υπάρχει ένα κοινής αποδοχής Κέντρο Αποκατάστασης το οποίο να νομιμοποιεί τις πρωτοβουλίες των δημοσίων και των ιδιωτικών φορέων που φιλοδοξούν να υλοποιήσουν προγράμματα αποκατάστασης. Στην Ελλάδα, υπάρχουν 100 περίπου ειδικοί ιατροί Αποκατάστασης και πολλοί ειδικοί φυσικοθεραπευτές, εργοθεραπευτές κ.ο.κ. Αλλά, δεν υπάρχει ούτε ένα κέντρο αποκατάστασης για να υιοθετήσει και να αξιοποιήσει τη δημιουργικότητα και τη γνώση αυτών των δεκάδων ειδικών. Όλοι -οι ειδικοί και οι όχι ακόμη ειδικοί- είναι εκτεθειμένοι σε κάθε δικαιολογημένη ή αδικαιολόγητη κριτική αφού δημιουργούν αποκατάσταση χωρίς τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις για την αξιολόγηση της ποιότητας των υπηρεσιών που παρέχουν.
Σε όσους τομείς της αποκατάστασης υπάρχει επαρκής χρηματοδότηση από την κοινότητα ή τα ασφαλιστικά ταμεία υπάρχει υπερπροσφορά. Όλοι οι άλλοι τομείς είναι υπανάπτυκτοι ή ακόμη και ανύπαρκτοι.
Το πιο σοβαρό πρόβλημα που υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα δημιουργείται από τον ανταγωνισμό που υπάρχει μεταξύ των οργανώσεων που διοικούνται από αναπήρους. Αρκετές φορές υπερβαίνει τη σφαίρα της αποκατάστασης και την ίδια την αναπηρία.
Η δημιουργικότητα είναι ΖΗΤΗΜΑ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ που πρέπει να γίνει κατανοητό από τους διοικούντες τις οργανώσεις των αναπήρων ώστε οι οργανώσεις να γίνουν μοντέλο αποδοτικότητας και ορθολογισμού. Θα χρειαστεί να δώσουμε τη δυνατότητα στις οργανώσεις των αναπήρων να καταξιωθούν στη συνείδηση των ελλήνων με αναπηρίες για τις υπηρεσίες αυτοβοήθειας που παρέχουν. Χρειάζεται ρεαλισμός για να γίνει κατανοητό πως εάν σε κάτι μπορούν να επιτύχουν οι οργανώσεις των αναπήρων είναι κυρίως η αυτοβοήθεια, που μόνο οι οργανώσεις μπορούν να παρέχουν αξιόπιστα και σε μαζική βάση.
Στην πλειοψηφία τους οι Έλληνες με αναπηρίες υπήρξαν επιεικείς. Έχουν ζήσει τις συνέπειες της επιθετικότητας στην ίδια τους τη ζωή και δεν επιτρέπουν τις εκδηλώσεις αντίστοιχης ποιότητας επιθετικότητας να συμβαίνουν στο ζωτικό χώρο των αναπήρων. Ίσως η επιείκειά τους να εξαντληθεί εάν συνεχιστεί το φαινόμενο ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ να επιτίθενται ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ.
Ας γίνει αποδεκτό πως τα προβλήματα είναι πολλά: Κανένας έλληνας δε μπορεί να μην υπολογίσει πως ένα αξιοπρεπές χειροκίνητο αναπηρικό κάθισμα κοστίζει σήμερα στην Ελλάδα από 600+ χιλ. δρχ. Το πρόβλημα είναι το υψηλό κόστος ζωής λόγω της δικής μας προσωπικής αναπηρίας και όχι οι σύλλογοι και οι οργανώσεις.
Όσοι Έλληνες με αναπηρίες έχουν την οικονομική δυνατότητα να μην ασχοληθούν με το κόστος της αναπηρίας ας το κάνουν. Αλλά, δυστυχώς, τέτοιοι ανάπηροι δεν υπάρχουν και το κυριότερο: Όσοι ζουν κάτω από συνθήκες αναπηρίας έχουν την εμπειρία πως τα χρήματά τους όχι μόνο είναι πολύ λιγοστά αλλά τις περισσότερες φορές δεν πιάνουν τόπο.
Αντί να γκρινιάζουμε για το ποια οργάνωση είναι η καλύτερη, ας μάθουμε να σιωπούμε. Και ας μείνουμε σιωπηροί έως ότου καταλήξουμε σε ένα ΚΩΔΙΚΑ ΑΝΑΠΗΡΙΑΣ, στα πλαίσια του οποίου όλα θα αξιολογούνται με όρους αναπηρίας και επιβίωσης.