Από 17 έως 28 Σεπτεμβρίου πραγματοποιήθηκαν στην Αθήνα οι ΧΙΙ θερινοί Παραολυμπιακοί Αγώνες του 2004.
Στους αγώνες αυτούς συμμετείχαν αθλητές με αναπηρία και ήταν το δεύτερο μεγάλο αθλητικό γεγονός του πλανήτη.
Στην πρωτεύουσά μας φιλοξενήθηκαν 4.000 αθλητές και 2.000 συνοδοί τους, καθώς διεξήχθησαν 18 παραολυμπιακά αθλήματα. Η σημασία αυτού του κορυφαίου αθλητικού γεγονότος ήταν τεράστια για την πατρίδα μας. Πήραμε 20 μετάλλια στους Παραολυμπιακούς Αγώνες έναντι 17 Ολυμπιακών μεταλλίων.
Στους αγώνες αυτούς συμμετείχαν οι μεγαλύτεροι αθλητές με αναπηρίες, οι οποίοι μέσα από αντιξοότητες και πιο συγκεκριμένα δυσκολίες οικονομικής και λειτουργικής υφής, με πείσμα, επιμονή και πάνω από όλα θέληση, αγωνίστηκαν για να αποδείξουν πως «όταν υπάρχει ένα θέλω υπάρχει κι ένας δρόμος». Αυτοί είναι οι «πραγματικοί Αθλητές της Ζωής».
Οι αθλητές-εκπρόσωποι αυτών των αγώνων χαρακτηρίζονται από μία ποικιλοχρωμία, τόσο κυριολεκτικά όσον αφορά το χρώμα του δέρματος, όσο και μεταφορικά όσον αφορά το πολιτικό τους υπόβαθρο, καθώς επίσης το πολιτιστικό και τις θρησκευτικές τους αντιλήψεις.
Στα πλαίσια του αιώνα της πολυπολιτισμικότητας που διανύουμε σημαντικές εκδηλώσεις όπως αυτή της Παραολυμπιάδας αποδεικνύουν ότι κοσμοθεωρίες όπως εκείνη του Σπαρτιάτικου καιάδα ή της άριας φυλής έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί κι έχουμε οδηγηθεί σε κοινωνικές δομές με πιο ανθρώπινο πρόσωπο.
Από τα έσοδα των αγώνων, αν και σαν χώρα «μπήκαμε μέσα», πρέπει να παραχωρηθεί ένα ποσοστό προκειμένου να
επιχορηγηθούν η Εθνική Αθλητική Ομοσπονδία ΑΜΕΑ, καθώς και τα αθλητικά σωματεία ΑΜΕΑ.
Στα στενότερα πάλι ελληνικά πλαίσια, μια εμπειρία όπως αυτή, θα φέρει στο προσκήνιο την ανάγκη της ίδρυσης μιας Εθνικής Παραολυμπιακής Ακαδημίας στη χώρα μας.
Τέλος, η αλλαγή της νοοτροπίας των ισχυρών του κόσμου αλλά και των λαών και η στροφή σε ένα ανθρωποκεντρικό τρόπο σκέψης θα επιφέρει ριζικές αλλαγές στον τρόπο διαβίωσης των ανθρώπων ανά την υφήλιο. Αυτό σημαίνει εξάλειψη του κοινωνικού ρατσισμού και δημιουργία συνθηκών που αποδεικνύουν την αποδοχή των κάθε μορφής κοινωνικών ομάδων από την πλειοψηφία.
Με άλλα λόγια, θα οδηγηθούμε σε έναν κόσμο όπου θα επικρατεί το: «Εάν κάτι λειτουργεί καλά για τους ανθρώπους με λειτουργικούς περιορισμούς, τότε λειτουργεί καλύτερα για όλους».
Ματθαίος Δαρμής
Φεβρουάριος 2004