Εάν θέλουμε να ζήσουμε σε ανθρώπινες πόλεις μπορούμε να αξιοποιήσουμε μερικά από τα εργαλεία που παρέχει ο νόμος. Ένα από αυτά τα εργαλεία είναι οι Δημοτικές Επιχειρήσεις.

Μπορούν να δημιουργηθούν Δημοτικές Επιχειρήσει πληροφόρησης, νοσηλείας κατ’ οίκον, υποστήριξης ανθρώπων με αναπηρίες, παροχής υπηρεσιών κατ’ οίκον κ.ο.κ. που μπορούν να είναι αυτοχρηματοδοτούμενες.
Εάν υποθέσουμε πως το 10% του πληθυσμού του κάθε Δήμου ζει κάτω από συνθήκες αναπηρίας, τότε χρειάζεται στοιχειώδη πολιτική παιδεία για την συγκρότηση πολιτικών που θα οδηγήσουν στην υποστήριξη των υλικών αναγκών των δημοτών, κατά συνοικία, γειτονιά ή δημοτικό διαμέρισμα.
Με την ίδια έννοια που κάθε δημοτικό διαμέρισμα έχει το ΚΑΠΗ του, το νηπιαγωγείο και άλλους φορείς συλλογικής κατανάλωσης, μπορεί να έχει και νοσηλεία κατ’ οίκον, υποστήριξη των δημοτών με αναπηρίες, υπηρεσίες διευκόλυνσης για γραφειοκρατικές δουλειές. Σήμερα οι δημότες πληρώνουν πολλά χρήματα για να καλύψει ο καθένας αυτές τις ανάγκες. Όσοι δεν έχουν χρήματα ή δεν καλύπτουν τις ανάγκες τους ή τις καλύπτουν περιστασιακά.
Όταν γίνουν αντιληπτές οι Δημοτικές Επιχειρήσεις ως ένα σημαντικό εργαλείο διαχείρισης των αναγκών και οργάνωσης του τρόπου ικανοποίησης των αναγκών, τότε οι λύσεις θα προκύψουν ως αυτονόητες. Όταν οργανώνεται σε αλυσίδα παραγωγής η κάλυψη των αναγκών, τότε χαμηλώνει το κόστος και μπορούν να χρησιμοποιηθούν από μεγαλύτερες ομάδες του πληθυσμού.
Οι τοπικές εξουσίες δεν έχουν λόγο να αναζητούν τρόπους για δωρεάν υποστήριξη των αναξιοπαθούντων αφού αντικειμενικά δεν μπόρεσαν να το κάνουν από το 1821 έως σήμερα. Χρειάζεται ρεαλισμός: εάν δεν μπορούν να καλυφθούν οι ανάγκες του συνόλου του πληθυσμού, ας καλυφθούν οι ανάγκες της πλειοψηφίας και ας επενδυθεί η υπεραξία που θα προκύψει για την κάλυψη των αναγκών των φτωχότερων δημοτών. Είναι συμπλεγματική και επικίνδυνη πολιτική συμπεριφορά η εμμονή των διαχειριστών των τοπικών πολιτικών στο δόγμα των δωρεάν υπηρεσιών προς τους αναξιοπαθούντες. Χρειάζεται να δοθεί προτεραιότητα στις ανάγκες που μπορούν να καλυφθούν και όχι στις ανάγκες που χρειάζονται πολλές προσπάθειες για να καλυφθούν. Υπάρχουν δημότες που έχουν τη βούληση να πληρώσουν χρήματα για νοσηλεία κατ’ οίκον και για την υποστήριξη των ανθρώπων με αναπηρίες ή με ειδικές ανάγκες ή της τρίτης ηλικίας. Χρειάζεται στοιχειώδης ευφυΐα για να γίνει κατανοητό πως η ποιότητα αυτών των υπηρεσιών πρέπει να είναι βελτιωμένη ως προς τις υπηρεσίες που λειτουργούν δωρεάν. Ένα δημοτικό ΚΑΠΗ θα λειτουργήσει είτε πληρώσουν, είτε δεν πληρώσουν οι γέροντες. Δεν είναι τυχαίο πως πολλοί γέροντες δεν καταναλώνουν υπηρεσίες ΚΑΠΗ ακόμη και όταν είναι δωρεάν. Για αυτό δεν φταίνε οι γέροντες. Φταίνε αυτοί που παρέχουν τις υπηρεσίες που δεν μπορούν να κρατήσουν χρήστες των υπηρεσιών αυτών. Χρειάζονται να δημιουργηθούν δομές συλλογικής κατανάλωσης που να μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τους δημότες. Αναλυτικότερα, χρειάζεται να δημιουργηθούν:
Κέντρα πληροφόρησης
Υπηρεσίες νοσηλείας κατ’ οίκον ή στον χώρο εργασίας των δημοτών
Υπηρεσίες οικιακών βοηθών