Ζήτημα πρώτο: Η αξιοπρέπεια των πολιτών με αναπηρίες ως πολιτών και ως ανθρώπων. Αυτό που προσδοκούν οι άνθρωποι με αναπηρίες από τους επαγγελματίες της πολιτικής είναι μια αξιοπρεπή και υπεύθυνη παρουσία στον δημόσιο και στον πολιτικό λόγο, χωρίς υπονοούμενα και χωρίς συγκαλύψεις.
Ζήτημα δεύτερο: Υπεύθυνες πολιτικές αναπηρίας που να είναι προσαρμοσμένες στην αρχή της ίσης μεταχείρισης και να έχουν ως στόχο την ανεξάρτητη διαβίωση.
Ζήτημα τρίτο: Υπευθυνότητα και όχι η ευαισθησία. Η εποχή των ευαίσθητων πολιτικών και των «ίσων ευκαιριών» έχει περάσει ή θα πρέπει να περάσει και να δώσει τη θέση της στην νέα εποχή των υπεύθυνων πολιτικών και της «ίσης μεταχείρισης».
Τί ζητούν οι πολίτες με αναπηρίες από τους πολιτικούς;
Πέρα από τον αυτονόητο σεβασμό στην ανθρώπινη κανονικότητα, έστω και όταν αυτή πραγματώνεται κάτω από συνθήκες αναπηρίας, οι πολίτες με αναπηρίες επιθυμούν την ουσιαστική υποστήριξη των επιλογών τους και την ενεργή εξομοίωσή τους με τους ικανούς σωματικά συμπολίτες τους.
Επί του πρακτέου:
1. Αποκατάσταση της προσπελασιμότητας των μέσων μαζικών μεταφορών. Αυτή είναι η πιο κρίσιμη ανάγκη για τον πληθυσμό που ζει κάτω από συνθήκες κάποιας σοβαρής αναπηρίας.
2. Προσπελασιμότητα όλων των κοινόχρηστων και των δημόσιων χώρων (καταρχήν) και μακροπρόθεσμα εφαρμογή της νομοθεσίας που αφορά στην υποχρέωση των ιδιοκτητών χώρου για πρόσβαση στην ιδιοκτησία τους.
3. Μεταρρύθμιση στα ασφαλιστικά ταμεία και στις παροχές σε είδος και σε χρήμα, έτσι ώστε να προσανατολιστούν προς την υποστήριξη της ανεξάρτητης διαβίωσης αφού πρώτα απελευθερωθούν από τις δήθεν θεραπευτικές σκοπιμότητες που σήμερα υπηρετούν.
4. Υποστήριξη της ανεξάρτητης διαβίωσης και χρηματοδότηση των ανθρώπων με σοβαρές αναπηρίες για την απασχόληση προσωπικών βοηθών και την προμήθεια τεχνολογικών βοηθημάτων για την ανεξάρτητη διαβίωση.
5. Δημιουργία εργαλείων για την ηλεκτρονική διακυβέρνηση και για την απλούστευση των σχέσεων που αναπτύσσονται μεταξύ των πολιτών με αναπηρίες και της δημόσιας διοίκησης. Στην πράξη, αυτό που επιθυμούν είναι η ορθολογικοποίηση των σχέσεων κράτους πολίτη.
6. Πολιτικές προσαρμοσμένες στην αρχή της «ίσης μεταχείρισης» των ανθρώπων ανεξάρτητα φύλου, ηλικίας και αναπηρίας.
Επί των αρχών:
Το ζήτημα είναι η σοβαρότητα και ο ορθολογισμός στη διαχείριση: Μέχρι σήμερα τα «προγράμματα» που προωθούν οι κυβερνήσεις έχουν τεράστιο κόστος παραγωγής και ασήμαντη χρηστική και ανταλλακτική αξία. Δεν είναι τυχαίο πως βιώσιμα δεν είναι ούτε καν τα προγράμματα «βοήθεια στο σπίτι» παρά τις μελέτες βιωσιμότητας που έχουν εκπονηθεί πριν από την κάθε φάση χρηματοδότησης.
Δεν είναι δυνατόν οι μελέτες βιωσιμότητας να ανατρέπονται όλες και σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα και να μη βρίσκεται κανείς να υποπτευθεί πως κάτι λανθασμένο συμβαίνει τόσο στο επίπεδο της μελέτης και τη σύλληψη της ιδέας όσο και στο επίπεδο της αξιολόγησης.
Αυτή η σχέση του κόστους ως προς την αξία πρέπει να ανατραπεί ολοκληρωτικά, επειδή αυτή τελικά που θίγεται είναι αυτή καθεαυτή η αναπηρία ως εμπειρία, ως διαφορά συνθηκών και όρων ζωής και ως τρόπο ζωής επειδή αναδεικνύεται σε κάτι το πανάκριβο που πόσα λεφτά και εάν επενδύσεις για αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Με αυτή την έννοια οι πολιτικές που έχουν αναπτυχθεί μέχρι σήμερα είναι συκοφαντικές αυτής κάθε αυτής της αναπηρίας και για λόγους αρχής θα πρέπει να διακοπούν μέχρι να αλλάξουν.
Σωστές πολιτικές είναι οι φθηνές πολιτικές που έχουν μεγάλη χρηστική αξία και τέτοιες πολιτικές στην Ελλάδα μπορούν να γίνουν πολλές με πολύ λιγότερα χρήματα και πολύ μεγαλύτερη χρηστική και ανταλλακτική αξία.
Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι αυτοί που επιβάλλουν πολιτικά ανεφάρμοστες πολιτικές, αυτοί που σχεδιάζουν τις πολιτικές τις εκ των άνω επιβεβλημένες πολιτικές και αυτοί που καλούνται να τις υλοποιήσουν.
Αυγουστος 2007