Μεγάλο ιδιωτικό εκπαιδευτήριο, μεταλυκειακής εκπαίδευσης, με παραρτήματα σε όλη την Ελλάδα υλοποίησε έρευνα για να μετρήσει τις προσδοκίες των νέων εργαζομένων ανθρώπων απέναντι στην εργασία. Με πλέρια αυτοπεποίθηση οι «νέοι» άνθρωποι απάντησαν ως γνήσιοι και πάντα εσωστρεφείς Έλληνες. Και όλες αυτές οι απαντήσεις δόθηκαν σε μια περίοδο που η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε πολύ βαθιά υποανάπτυξη και βαθιά κρίση όπου πολλές επιχειρήσεις διακόπτουν τη λειτουργία τους πάνω στο πρώτο έτος και με συνέπεια να χάνονται πολλές θέσεις εργασίας και να μην μπορεί να βελτιώσει το επίπεδο και η ποιότητα της εργασίας, αφού οι υπηρεσίες αυτές αντικαθίστανται από εισαγόμενες, από άλλα κράτη.
Τα πορίσματα της έρευνας βρέθηκαν δημοσιευμένα στην εφημερίδα Ημερήσια στις 4/8/2006, όπου αναφέρονται τα εξής: «Αναγνώριση των ικανοτήτων τους από τους άλλους επιζητούν οι νέοι σήμερα στο εργασιακό περιβάλλον τους, ενώ έλκονται από τις υψηλές αμοιβές που μπορούν να τους εξασφαλίσουν υψηλό βιοτικό επίπεδο. Οι νέοι δεν εργάζονται αποκλειστικά και μόνο για την επιβίωση, αλλά επιθυμούν την εξέλιξη και την προσωπική τους ανάπτυξη. Είναι ενδεικτικό ότι επτά στους δέκα εργαζόμενους, ηλικίας 20 έως 29 ετών, παραδέχονται ότι θα μειωνόταν η όρεξη και το κέφι τους σε μια δουλειά όπου θα αισθάνονταν ότι δεν χρησιμοποιούν τις πραγματικές ικανότητες και τα προσόντα τους. Παράλληλα, περισσότεροι από τους μισούς δηλώνουν ότι θα εγκατέλειπαν την εργασία τους εάν αυτή δεν τους ενέπνεε σιγουριά, όπως για παράδειγμα εάν έπρεπε να συνεργάζονται με ανειδίκευτους ανθρώπους, με ανεπαρκή εξοπλισμό ή σχεδιασμό. H έρευνα καταδεικνύει, ακόμη, ότι οι νέοι έλκονται από ένα ευχάριστο και φιλικό εργασιακό περιβάλλον, αλλά είναι διατεθειμένοι να επενδύσουν σε μια δουλειά και να εργαστούν με το μάξιμουμ των δυνατοτήτων τους μόνον εφόσον ο εργοδότης τους αντάμειβε ανάλογα με την προσφορά τους (ποσοστό 65%). Οι υψηλές αποδοχές, πάντως, δεν φαίνεται να αποτελούν ισχυρό κίνητρο για να δεχθούν τυχόν πρόταση για προαγωγή. Επτά στους δέκα νέους θεωρούν, σε αυτή την περίπτωση, ότι είναι πιο σημαντικό η θέση που θα τους προταθεί να τους παρέχει τη δυνατότητα να είναι περισσότερο δημιουργικοί και ελεύθεροι να κινηθούν σε νέους τομείς δραστηριότητας».
Το παραπάνω είναι άκρως εγωκεντρικό και λίαν επικίνδυνο σε ένα κράτος που ποτέ δεν είχε βιομηχανία ούτε ποτέ είχε αντικειμενικά μεγάλες επιχειρήσεις και από την άλλη καθημερινά κλείνουν δεκάδες μικρές επιχειρήσεις όχι μόνο επειδή στην Ελλάδα η επιχειρηματικότητα γίνεται από «ανάγκη» αλλά και από λανθασμένες επιχειρηματικές κινήσεις, αφού στην πλειοψηφία τους οι νέοι επιχειρηματίες δεν έχουν κανενός είδους υποστήριξη ούτε από υλικοτεχνική υποδομή ούτε από τους νόμους ούτε από το πιστωτικό σύστημα.
Το χειρότερο είναι πως όλα αυτά λέγονται σε ένα κράτος που έχει υπερβολικά υψηλά ελλείμματα και ως κράτος είναι οικονομικά παθητικό και μόνο ως έκφραση γενικευμένης δυσαρέσκειας μπορεί να εκληφθούν οι απαντήσεις στη συγκεκριμένη έρευνα.
Το ακόμη χειρότερο είναι πως όλα αυτά λέγονται από νέους ανθρώπους που συνωστίζονται για να διοριστούν στο δημόσιο που ως γνωστόν δεν παρέχει τίποτα από αυτά που αυτοί οι νέοι άνθρωποι φέρεται να διεκδικούν.
Και όλα αυτά λέγονται από ανθρώπους με μηδαμινή έως ανύπαρκτη εξειδίκευση από ανθρώπους που έχουν εκπαιδευτεί ως υπάλληλοι σε ένα κράτος που δεν έχει κατορθώσει ακόμη και σήμερα να παράγει δικές του οδοντογλυφίδες και τις κάνει εισαγωγή από το εξωτερικό, τα παιδιά του ανατρέφονται από Φιλιππινέζες, οι άνθρωποι που το διοικούν προέρχονται από πανεπιστήμια του εξωτερικού, οι ασθενείς απευθύνονται σε νοσοκομεία και κέντρα αποκατάστασης του εξωτερικού, τα καταναλωτικά αγαθά είναι εισαγόμενα, τα προϊόντα τεχνολογίας είναι εισαγόμενα, ο πολιτισμός είναι επίσης εισαγόμενος.