Η χώρα μας έχει το μεγαλύτερο ποσοστό αυτοαπασχόλησης και μικρο-επιχειρηματικότητας σε όλη την Ευρωπαϊκή ένωση, έτσι όπως τουλάχιστον μας δείχνουν τα διαθέσιμα σε εμάς στοιχεία (Ελλάδα 34%, Πορτογαλία 26%, Ιταλία 25%, Βέλγιο 15%, Φιλανδία 14%, Ενωμένο Βασίλειο 13%, Γερμανία 9%

Η αυτοαπασχόληση υποχρεώνει, σε μεγάλο βαθμό, τον αυτοαπασχολούμενο να αλλάξει συχνά, τόσο το αντικείμενο εργασίας, όσο και χρόνο, χώρο και πολλές φορές συνεργάτες.
Οι αυτοαπασχολούμενοι, δημιουργούν αρκετά συχνά δίκτυα, τα οποία λειτουργούν συμπληρωματικά και βοηθούν τα μέλη τους να αναλαμβάνουν και να ολοκληρώνουν μεγάλα – για τις δυνατότητες – του κάθε ενός ξεχωριστά – έργα.
Δημιουργούνται, η μπορούν να δημιουργηθούν μορφές οργάνωσης, άτυπες, η και τυπικές (συνεταιριστικές), που από την μια εξασφαλίζουν την αυτοτέλεια του κάθε ξεχωριστού παραγωγού – μικροεπειχειρηματία, ενώ από την άλλη επιτρέπουν την από κοινού λειτουργία τους σε συγκεκριμένα – αλλά διαφορετικά κάθε φορά, τόσο από την άποψη των συμμετεχόντων, όσο και από την άποψη του αντικειμένου -έργα.
Αυτές είναι μορφές λειτουργίας, που ονομάζουμε «εξατομικευμένη συνέργια»
Το ερώτημα που προκύπτει, είναι:
Μπορούν, αυτές οι μορφές οργάνωσης και εργασίας, που έτσι ή αλλιώς υπάρχουν, και που από ότι φαίνεται παίζουν σημαντικό ρόλο στις τοπικές οικονομίες, αλλά και στην εθνική οικονομία, να υποβοηθηθούν, να ενισχυθούν, να λειτουργήσουν πιο αποδοτικά;
Εχουμε πειστεί, ότι αν πρόκειται να υπάρξει, ένα «ελληνικό μοντέλο» τηλεργασίας, αυτό πρέπει να στηριχθεί:
– Στην ισχυρή ιστορική παράδοση της αυτοαπασχόλησης και μικροεπιχειρηματικότητας
– Στην εξίσου ισχυρή παράδοση, δικτύωσης και συνεργατικότητας
Και να υποστηριχθεί
– Από συγκεκριμένες δομές παροχής τεχνικής στήριξης και ανάπτυξης της επιχειρηματικότητας
Οι όποιες εφαρμογές της τηλεργασίας, θα πρέπει –κυρίως – να υποστηρίζουν αυτό το μοντέλο, άρα θα πρέπει να είναι φιλικές στον τελικό χρήστη
Ταυτόχρονα, και προκειμένου να έχει ο κάθε ένας πρόσβαση στην χρήση αυτών των εφαρμογών, πρέπει να αναπτυχθούν τοπικοί μηχανισμοί πρόσβασης στις εφαρμογές (τηλεματικά, ή τηλεοικοτεχνικά κέντρα), ενώ τέλος οι τελεργαζόμενοι θα πρέπει να υποστηρίζονται από συγκεκριμένες δομές στήριξης και ανάπτυξης της επιχειρηματικότητας και εκπαίδευσης.

από τον Π. Λαμπρόπουλο