Στο γενικότερο πλαίσιο που κινούνται τα ΜΜΕ και ειδικά τα τηλεοπτικά, όσον αφορά όχι τι είναι σημαντική είδηση, αλλά τι υποτίθεται – αρέσει στον κόσμο, δηλαδή ο πόνος, το αίμα, η καταστροφή και η μιζέρια, αυτήν ακριβώς τη διάσταση της αναπηρίας ενδιαφέρονται να προβάλουν και σπανίως έως καθόλου την πετυχημένη πορεία ενός ανάπηρου.
Δεν μας λένε όμως σε τι είδους έρευνες αγοράς στηρίζονται
(σε νέες ή στις προ δεκαετίας;) οι κ.κ. των μέσων ενημέρωσης ότι ακόμη αυτά θέλει ο κόσμος ενώ είναι κοινή διαπίστωση ότι όλο και περισσότερος κόσμος δεν παρακολουθεί πια ειδήσεις στην τηλεόραση, κουρασμένος, τρομαγμένος και αηδιασμένος από τις μίζερες καταστάσεις τού κόσμου όλου. Και όσοι έχουν αναπηρία, το γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα ότι η μιζέρια ενοχλεί και απομακρύνει τους πολλούς, διαπιστώνοντας ότι προσεγγίζονται, συγχαίρονται και βραβεύονται από την κοινωνία όταν και διότι δεν είναι κακομοίρηδες.
Eχει επέλθει κορεσμός ακόμη και σε λάτρεις τού θεαθήναι
μίζερων καταστασεων από την τηλεόραση και μόνο οι άνθρωποί της δεν το έχουν αντιληφθεί ακόμη, απομονωμένοι στους γυάλινους πύργους τους, μην έχοντας άμεση και συχνή επαφή με την κοινωνία τής καθημερινότητας. Δεν είναι τυχαία η κατακόρυφη
αύξηση των κινηματογραφικών εισιτηρίων ή της βιβλιοανάγνωσης με ταυτόχρονη μείωση κυκλοφορίας αναγνωσιμότητας τών εφημερίδων! Μέσον ενημέρωσης και η εφημερίδα, με λιγότερο αίμα και μιζέρια στις στήλες της, όμως και πάλι δεν αποφεύγεται ο κύριος κανόνας, να μην προβάλονται συχνά δημιουργικές προσπάθειες κα αξιόλογοι άνθρωποι.
Η καλή είδηση, είναι – συνήθως – κακή είδηση για τα μέσα
μαζικής ενημέρωσης ή μαζικής τρομοκρατίας και απαισιοδοξίας ορθότερα. Ψεύδονται ασύστολα λέγοντας ότι δεν γίνονται συχνά, δεν υπάρχουν αξιόλογα πράγματα στην κοινωνία, αλλιώς θα τα πρόβαλαν, θα τα δημοσίευαν. Και δήθεν το κάνουν όταν συμβαίνει κάτι σημαντικό. Ναι, αλλά μόνο όταν είναι κάτι που βγάζει μάτια ενώ υπάρχουν και πολλά άλλα που θάβονται. Και δεν χρησιμοποιούνται αυτά ως αντιστάθμισμα στις ειδήσεις με πόνο και καταστροφή, αλλά καλλιστεία σκύλων, βλακώδη ρεκόρ και
άλλες γελοίες πράξεις ηλιθίων ανθρώπων ανά τον κόσμο, ειδήσεις – σαπουνόπερες, τραβηγμένες (δημοσιογραφικά) μελό καταστάσεις και με “αποκλειστικά” video-clip με – κυρίως – σκυλοτράγουδα!
Προσφέρουν διασκέδαση και όχι ψυχαγωγία έστω. Κι εδώ, λένε, ΟΧΙ στην ποιότητα, στην άξια δημιουργία.
Oταν ένας ανάπηρος ζητήσει βοήθεια ή θέλει να κατακεραυνώσει την άδικη κοινωνία, ανάβουν οι κάμερες και διαγκωνίζονται οι φέροντες μικρόφωνα! `Οταν όμως ο ανάπηρος κατακτάει πράγματα στην κοινωνία και κοιτάζει από το ίδιο ύψος με τους άλλους τη ζωή, τότε δεν είναι άξιος χρόνου και λόγου προβολής του ούτε για ένα λεπτό. “Μα δεν έχει ανάγκη βοήθειας αυτός” θα σου πουν αν επικριθούν γι’αυτήν την στάση τους. Μα από ποιον
λογικό, δεοντολογικό κανόνα και κώδικα η τηλεόραση είναι μέσον προβολής μόνον δυσάρεστων και αρνητικών καταστάσεων και όχι θετικών και πρότυπων, παιδευτικών ταυτόχρονα; Από κανέναν. Απλώς από τους νόμους τής αγοράς, επιμένουν να λένε και αποκαλύπτονται οι άνθρωποι της τηλεόρασης. `Αλλη μία επιβεβαίωση – εκ των έσω – ότι μόνο ο πόνος και η μιζέρια είναι είδηση γι’αυτούς, γιατί αυτό θέλει το κοινό, λένε.
Ενοχλεί, λένε, τον έλληνα η επιτυχία, η άνοδος του άλλου
ενώ αντίθετα προκαλεί συμπάθεια και συμπαράσταση η πτώση του.
Είναι αλήθεια εν πολλοίς αυτό, όμως δεν είναι καιρός να
αλλάξει αυτή η αρνητική διάσταση της κοινωνίας μας; Και ποιος ο έχων την περισσότερη δύναμη να καυτηριάσει και να αλλάξει αυτήν την συμπεριφορά τών πολλών; Η τηλεόραση… Κι όμως, το μόνο που την ενδιαφέρει είναι το χρήμα κι όχι η διάπλαση χαραχτήρων.
Αλλά υπάρχει κι ένας άλλος λόγος που αποκρύπτουν τα πολλά θετικά τής κοινωνίας. Να έχουν το δικαίωμα στο “ψώνιο” να κάνουν τον εισαγγελέα! Να καταγγέλουν άμεσα και έμμεσα και σε καθημερινή βάση, τους πάντες και τα πάντα, για ανικανότητα και έλλειψη ευαισθησίας. Να αναδεικνύονται αυτοί σαν οι μόνοι ή οι κορυφαίοι πολίτες, οι ουμανιστές, οι αδέκαστοι, οι ευφυείς, οι προοδευτικοί, οι υπεύθυνοι, οι άξιοι επαγγελματίες, η ελίτ τής κοινωνίας μας! Πώς αλλιώς να εξηγηθεί η κατ’επανάληψιν
εμφάνιση στις οθόνες μας όλοι οι βλάκες και γραφικοί έλληνες;
(Και σε άλλες χώρες το ίδιο συμβαίνει!) Για διασκέδασή μας;
Για παραδείγματα προς αποφυγείν; Μάλλον για να μειώσουν το επίπεδο της κοινωνίας!
Και όταν ασχολούνται με την μίζερη ή γενικά δύσκολη
πλευρά τής αναπηρίας, δεν περιορίζονται σ’αυτό καθ’αυτό το πρόβλημα, αλλά θέλουν και κάτι παραπάνω. Περισσότερο πόνο!
Ετσι, ο φακός “ζουμάρει” στο ή στα ανάπηρα μέλη τού σώματος, στο ατροφικό ή αγγυλωμένο, στη δυσκολία μετακίνησής του και ο ρεπόρτερ ρωτάει επίμονα να αναφερθούν λεπτομέρειες της καθημερινής δύσκολης διαβίωσής του: στο πώς ντύνεται, πώς τρώει, πώς πλένεται! Αλήθεια, ποιους αφορά αυτή η εικόνα; Τους ανάπηρους; Για να μάθουν πώς είναι η ζωή τού ανάπηρου; `Οχι
βεβαίως αφού ο κάθε ανάπηρος τη γνωρίζει προσωπικά. Τότε για ποιον; Μα για να ικανοποιηθεί η αδηφάγα περιέργεια πολλών από το τηλεοπτικό κοινό!
Αποδεικνύεται έτσι, ότι είναι υποκριτικό ή έστω
δευτερεύον το ενδιαφέρον τους για το όποιο πρόβλημα του
ανάπηρου αφού δεν ασχολούνται αποκλειστικά με τη λύση του, αλλά το αντιμετωπίζουν πρωτίστως σαν μία καλή αφορμή για προβολή πόνου! Είπαμε, είναι τηλεοπτικός νόμος πουλάει! `Ετσι πού χρόνος (και καθόλου όφελος κατά τη γνώμη τους) για προβολή ανθρώπων που αντιμετωπίζουν δυναμικά την αναπηρία τους. Χώρια
που αν λειτουργήσουν σαν παραδείγματα προς μίμηση στους πολλούς ανάπηρους, υπάρχει ο κίνδυνος (για τα συμφέροντα της Τ.V) να λιγοστέψει το υλικό για ειδήσεις πόνου και μιζέριας!
Και όχι μόνο υποκριτές. `Ισως να φανεί υπερβολικό, αλλά
δεν είναι. Και κρυφορατσιστές τού κερατά είναι! Μη προβάλοντας θετικές, πρότυπες καταστάσεις αναπήρων, ουσιαστικά δείχνουν ότι δεν τους ενδιαφέρει, αλλά και ίσως τους ενοχλεί η καθολική και πετυχημένη κοινωνική ένταξη των αναπήρων! Μία τέτοια εξέλιξη θα μειώσει τα ήδη προβληματικά – λίγα και μικρά – μερίδια ζωής τών “υγιών” πολιτών! `Αλλωτε συνειδητή κι άλλωτε
όχι, “συντεχνιακή” αλληλοϋποστήριξη των “υγιών” μοιάζει!
Αυτοί που έκαναν τόσο αγώνα για να δωθεί η σημαία στο
μαθητή με το καρότσι, είναι σχεδόν βέβαιο ότι οι ίδιοι δεν θα του δώσουν δουλειά στο χώρο τους, αν τους ζητήσει μεθαύριο ως προγραμματιστής – γραφίστας που σκοπεύει να σπουδάσει ως αντιπαραγωγικός. Υπάρχουν προηγούμενες καταστάσεις που το διαβεβαιώνουν ότι έτσι θα συμβεί και σ’αυτήν την περίπτωση. Με κλειστές κάμερες, άλλα πράττουν από αυτά που λένε με ανοικτές,
εάν τους ζητήσει κάποιος ανάπηρος άλλου είδους βοήθεια, όπως προβολή σε δημιουργικές προσπάθειές του για παράδειγμα. Δεν θέλουν βεβαίως καιάδα για τους ανάπηρους, αλλά να μη φαίνονται και πολύ – πολύ.
Είναι άφαντη η θετική εικόνα τού ανάπηρου. Εκείνου που
παρά τις δυσκολίες, πορεύεται δυναμικά και δημιουργικά στη ζωή. Π.χ., εσχάτως και τυχαία έγινε γνωστό στους πολλούς και όχι γιατί του έγινε ειδικό αφιέρωμα, ότι ο κ. Εμφιετζόγλου, ο πρόεδρος της “Μηχανικής”, έγινε αυτό που έγινε καθηλωμένος σε καρότσι από φοιτητής ακόμη!
Μακάρι να ήταν ρουτίνα και μακάρι σύντομα να γίνει και να μην είναι είδηση αν ένας ανάπηρος έγινε επιστήμονας,
επιχειρηματίας, μουσικός κ.λ.π, αλλά αφού ακόμη δεν είναι
κανόνας μα εξαίρεση, έπρεπε να αποτελούν είδηση για αξιόλογα κανάλια και έντυπα. Κι επειδή ενδεχομένως νιώθουν κάποτε – κάποτε ενοχές για την αδιαφορία τους, ασχολούνται υποκριτικά (για το “φωτοστέφανο” και την τηλεθέαση), με κάποιες θετικές περιπτώσεις αναπήρων που ΟΜΩΣ είναι ακίνδυνοι να τους αποσπάσουν μερίδιο από τη ζωή! To “ακίνδυνος” έχει μεγάλη σημασία για τα τηλεοπτικά μέσα. `Αλλωστε γι’αυτό το λόγο, μόνο
όταν πεθάνει κάποιος `Ελληνας υμνείται και ακούγονται
διθύραμβοι γι’αυτόν. `Οταν πια είναι ακίνδυνος και δεν μπορεί να τους αφαιρεί μερίδιο φήμης, δόξας και χρήματος!
Ανύπαρκτη είναι η παρουσία τού ανάπηρου και στα
τηλεοπτικά σήριαλ, στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Ζούμε μία εικονική πραγματικότητα. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν ανάπηροι ή είναι αόρατοι, άυλοι! Αυτό φυσικά συμβαίνει επειδή τους θεωρούν αντιαισθητική εικόνα, στενάχωρη κατάσταση, γρουσούζικη προοπτική εάν ασχοληθούν με αυτό το υπαρκτό ζήτημα σχεδόν σε
κάθε οικογενειακό ή ευρύτερο συγγενικό και φιλικό περιβάλλον.
Ακόμη και σε τριτοκοσμικές σαπουνόπερες με τις αφελείς
ιστορίες, υπάρχουν παράλυτοι, τυφλοί και κωφάλαλοι έστω για να δημιουργήσουν μελό καταστάσεις. Στα εγχώρια θεάματα, όταν παρεισφρήσει για λίγο κάποιος ανήμπορος, γρήγορα και ως εκ θαύματος θεραπεύεται 100% κι ας έχει σοβαρή κάκωση στο νωτιαίο μυελό! Μόνο ο Φώσκολος πόσους θεράπευσε! Ευτυχώς, έπαψαν τουλάχιστον να κοροϊδεύουν την αναπηρία κάνοντας φθηνό χιούμορ. Την πληρώνουν πια μόνο οι ομοφυλόφυλοι.
Εν κατακλείδι, η αντικειμενικότητα, η αλήθεια, η πραγμα-
τικότητα, η σημαντική, ουσιαστική και χρήσιμη για τους πολλούς είδηση, τα αξιόλογα πρόσωπα… είναι είδος εν ανεπαρκεία για τα μέσα ενημέρωσης. Ευτυχώς όχι και στην κοινωνία.
ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ
Δεν πρόκειται για μία ακόμη προσέγγιση του προβλήματος
από τη θέση τού κάθε πολίτη – εποχούμενου ή πεζού – και όσον αφορά τούς σκαμένους δρόμους, αλλά από την οπτική ενός ανθρώπου που κινείται με αναπηρικό καρότσι.
Για κάποιον τέτοιον σαν και μένα, το πρόβλημα δεν είναι
οι δρόμοι, ούτε οι σκαμένοι διότι ελλείψει αυτοκινήτων
αποτέλεσαν “οάσεις” για εποχούμενους ανάπηρους, αλλά τα στενά πεζοδρόμια, οι κακές ή οι ανύπαρκτες ράμπες τους και η κακή συμπεριφορά τών περισσότερων οδηγών αφού αναγκαστικά πρέπει να κινηθούμε μέσα από τους δρόμους.
Όχι μόνο δεν σου παραχωρούν προτεραιότητα σε οποιοδήποτε σημείο, αλλά ούτε και όταν υπάρχει διάβαση και ούτε όταν έχεις μπει στη μέση τού δρόμου και έχεις “κόψει” το ένα ρεύμα τών αυτοκινήτων! Σπανίως σταματάνε και από το άλλο μη δείχνοντας σεβασμό, ανθρωπιά ή τήρηση του Κ.Ο.Κ. και περιμένεις να
αραιώσει η ροή τών αυτοκινήτων για να βρεις ευκαιρία να το σκάσεις από τους “κυνηγούς κεφαλών”! Ευτυχώς μερικοί, σου δίνουν “χάρη”, κορνάρωντας για να μην τολμήσεις και κάνεις το απoνενoημένο και προχωρήσεις πριν περάσουν εκείνοι πρώτοι! Πού καιρός για χάσιμο χρόνου (μερικών δευτερολέπτων δηλ.) για κόψιμο ταχύτητας, για σταμάτημα, για ένδειξη ανθρωπιάς σ’αυτόν τον ανταγωνιστικό κόσμο που ζούμε. Τώρα γιατί με τόσο
ανταγωνισμό, πάλι δεν προχωράμε γρήγορα μπροστά, είναι άλλο θέμα. Εν πάση περιπτώσει, κάτι είναι κι αυτό αφού σε
προειδοποιούν και δεν πας χαμένος, σαν το σκυλί τ’αμπέλι!
Δυστυχώς υπήρξαν και λίγες περιπτώσεις περιπολικών που οι οδηγοί τους δεν σταμάτησαν επίσης – αν και ευρισκόμενοι σε περιπολίες ρουτίνας – και σε μία περίπτωση ούτε μετά από σχετικό νεύμα! Ευτυχώς σταμάτησε ο αμέσως επόμενος οδηγός!
Κύριε Λοϊζο, καμία προκατάληψη ή διάθεση συκοφάντισης της Αστυνομίας, αναρχοϊδεολογικής προέλευσης. Καμιά δεκαριά συγγενείς μου, φίλοι και γνωστοί υπηρετούν στην Αστυνομία.
Ισα – ίσα, γιατί την πονάω αναφέρω το γεγονός.
Μακάρι να είχα στημένη μία κάμερα επάνω στο καρότσι μου, όχι για να καταγράψει ως άλλος Σουμάχερ τις οδηγικές μου ικανότητες ή κάποιο εντυπωσιακό τετ – α – τετ, αλλά για να αγανακτούσαν με τον εαυτό τους, για την κυκλοφοριακή αγωγή τους και την κοινωνική συμπεριφορά τους βλέποντας το βίντεο του αίσχους όσοι οδηγοί δεν παραχωρούν προτεραιότητα στους συνανθρώπους τους με αναπηρικά καρότσια. Και κάνοντας ένα τέτοιο ειδησιογραφικό ρεπορτάζ, ίσως θα είχα και ένα ακόμη
όφελος να κερδίσω το βραβείο “Πούλιτζερ”!
Από το 1Ο% των οδηγών που σε νοιάζονται και σε σέβονται, είναι γυναίκες. Εάν όμως τονίσεις σε κάποιον άντρα την αυξημένη γυναικεία ευαισθησία σε σχέση με τους άντρες οδηγούς, θα στο στρίψει λέγοντας: “Αυτές είναι ευαίσθητες; Μέγαιρες είναι, παμπόνηρες, άκαρδες και άπιστες!” Μεταφέρει το θέμα σε προσωπικό επίπεδο, αλλά σε μονομερή διάσταση. Ξεχνάει βεβαίως ότι τα ίδια ένιωσαν άλλες 5-6 γυναίκες εξαιτίας του!
Η αλήθεια είναι, επειδή είμαι κοινωνικό ον, ότι έχω την
ανάγκη να δικαιολογήσω αυτή τη συμπεριφορά τών Ελλήνων οδηγών για να μπορώ να συνυπάρχω μαζί τους σε κοινωνικό επίπεδο χωρίς μίσος και πάθος. Και φιλοσοφώ το γεγονός λέγοντας: “Αφού ο έλληνας οδηγός δεν σέβεται ούτε τη δική του ζωή με τον τρόπο που οδηγάει, θα νοιαστεί για του αλλουνού;”
Δεν είμαι ρατσιστής κατά του αυτοκινήτου επειδή δυσκολεύει τη ζωή ανθρώπων σαν εμένα. Δεν θα είχα αντίρρηση εάν δεν είχε πεζοδρομηθεί η Μ.Αλεξάνδρου (έστω κι αν με εξυπηρετεί πολύ), αλλά μόνο οι πάροδοί της, αναγνωρίζοντας το πρόβλημα του να μην έχει μία πόλη ούτε μία κεντρική και μεγάλη οδική αρτηρία. `Oμως, αφού τα πράγματα έχουν διαμορφωθεί αλλιώς, καιρός να ξεκαβαλικεύσουν οι οδηγοί (φτάνει το καβαλίκημα –
όλων μας – στα κινητά!) και να μην πηγαίνουν για καφέ στο
κέντρο τής πόλης με το φετίχ τους. Ας το αφήσουν στο σπίτι.
Καιρός και για περπάτημα. Σιγά άλλωστε και τις “τεράστιες” αποστάσεις τής πόλης μας που έχει να διανύσει κάποιος, ακόμη και από την μία άκρη στην άλλη. Κόσμε, περπάτα και λίγο παραπάνω. Χόρτασε κι ευχαριστήσου αυτήν την πολύτιμη λειτουργία τού σώματος. Πάρε ένα μάθημα από τη δυσκολία και τη λύπη εκείνου που δεν μπορεί να περπατήσει… Μπα, τίποτα!
Κανένας πια δεν παίρνει και δεν δίνει παραδείγματα. Τώρα, αν κάποιοι οδηγοί “καβάλα παν στην εκκλησιά, καβάλα προσκυνάνε”, προς συμπαράσταση των εποχούμενων επίσης αναπήρων για να μη μας θυμίζουν με το περπάτημά τους αυτό που λείπει σ’εμάς… όχι να μην το ξανακάνουν. Περισσότερα προβλήματα, πρακτικά και ψυχολογικά, μας προκαλούν οδηγώντας και παρκάρωντας σε όσες
σωστές ράμπες ή σε άλλες εισόδους, παρά περπατώντας με το λεβέντικο και ζηλευτό στιλ τους (σιγά που τό ‘χουν άλλωστε)!
Οπως πρέπει να μάθουν μερικοί άλλοι οδηγοί, πώς να
εκλαμβάνουν, να επεξεργάζονται και να διαχειρίζονται τα
συναισθήματά τους. Γιατί όταν σε βλέπουν εγκλωβισμένο – σαν τον τελευταίο τών Μοϊκανών – σε κάποια “εσοχή” μεταξύ παρκαρισμένων αυτοκινήτων που σε αναγκάζει να χωθείς η συνεχής ροή τών αυτοκινήτων και ειδικά όταν κινείσαι αναγκαστικά σε στενό ή σε μονόδρομο με αντίθετη κατεύθυνση, σε κοιτάνε με λύπη και ίσως να νιώθουν ότι έκαναν το ανθρώπινο καθήκον τους δείχνοντας συμπόνια! Μόνο που αν η λύπη ή η συμπόνια και η όποια ευαισθησία τους δεν μετατρέπεται σε συμπαράσταση, σταματώντας το αυτοκίνητό τους και παραχωρώντας του προτεραιότητα, είναι δώρον – άδωρον.
Κάτι τέτοιες στιγμές, εγκλωβισμένος με λιοπύρι ή με
αγιάζι, σκέφτομαι αυτό που σκέφτονται και πολλοί οδηγοί: “τι δεν κάθεται-ομαι σπίτι;” Eυτυχώς, είναι φευγαλέα μία τέτοια σκέψη από το μυαλό μου. Δυστυχώς όμως, δεν συμβαίνει το ίδιο με τους πολλούς όταν βλέπεις μόνο πεντέξη με καρότσια ενώ είμαστε εκατό! H απογοήτευση από τις κακές συνθήκες γι’αυτούς έξω, παγιώνεται μέσα τους ως φυσιολογική η θέση τών ανάπηρων μακριά από τον έξω κόσμο και την αποδέχονται μοιρολατρικά.
Κι’όμως, αρκεί η προσωπική επανάσταση του καθενός και κόντρα σε όλα και σε όλους, μπορεί να υπάρξει έξω ζωή και γι’αυτόν, με την υπάρχουσα κατάσταση.
Aυτό δεν σημαίνει πως δεν πρέπει αγαπητέ Δήμαρχε, να
συνεχίσετε με γρήγορους ρυθμούς αυτό που ξεκινήσατε: Πλατύτερα πεζοδρόμια και κατά συνέπεια χώρος για σωστές ράμπες όπως στην Ανδρούτσου, τη Βαρδάκα και παντού – ελπίζω – σε λίγα χρόνια.